เทพมารตกสวรรค์ - ตอนที่57 นางพญางูขาว
” เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ!! ”
ผู้อาวุโสหยวนได้ยินเช่นนั้นก็กล่าวออกมาพร้อมกับความตกตะลึงไม่คิดว่าเผ่ามารจะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น…
” เจ้าเล่าเรื่องที่เจ้าฝันให้ใครอื่นฟังอีกหรือไม่!! ” ผู้อาวุโสหยวนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม…
หลินหลินที่รับรู้ได้ถึงน้ำเสียงอาจารย์ของตนก็เข้าใจได้ในทันทีว่าไม่ใช่น้ำเสียงที่ลอเล่นเหมือนครั้งก่อนๆ หลินผสานมือแล้วโค้งตัวลงเล็กน้อยแล้วตอบกลับด้วยท่าทีที่เคารพ…
” เรียนท่านอาจารย์ ศิษย์มิได้เล่าฝันที่เกิดขึ้นให้ใครฟังมีแต่อาจารย์ที่ศิษย์พึ่งจะบอกกล่าว…แล้วฝันของข้ามันเป็นยังไงบ้างท่านอาจารย์ ”
” ดี…ห้ามเจ้าเล่าเรื่องที่เจ้าฝันให้ใครฟังเด็ดขาด!! ถึงเจ้าจะไม่มีสหายในสถาบันนี้ก็เถอะ…อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าทางสถาบันจะเปิดรับสมัครศิษย์เข้าใหม่…ไม่แน่คนที่เจ้าฝันเห็นอาจจะมาเข้าร่วมก็เป็นไปได้.. ”
หลินหลินได้ยินเช่นนั้นก็ขมวคิ้วทันที..
” ท่านอาจารย์จริงอยู่ที่ข้าไม่มีสหายแต่ท่านไม่ต้องพูดออกมาก็ได้..อีกอย่างข้าไม่ได้เห็นใบหน้าของคนผู้นั้นแม้แต่น้อยจะให้ศิษย์ทำเช่นไร… ”
ผู้อาวุโสหยวนได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มขึ้นทันที…
” ใช้สัมผัสของเจ้าสะซิ..เมื่อถึงเวลาเจ้าจะสามารถรับรู้ได้เองถ้าคนผู้นั้นมีสายเลือดเดียวกับเผ่าของเจ้า…นี้ก็สายแล้วข้าจะไปพบท่านรอง ผอ. แล้วรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น..เจ้าก็อยู่ในห้องนี้ไปก่อนก็แล้วกันไม่จำเป็นอย่าออกไปไหน..เข้าใจไหม ”
” หลินหลินผู้นี้เข้าใจแล้วค่ะ..ท่านอาจารย์เจ้าค๋า ” หลินหลินกล่าวออกมาด้วยความยียวนกวนประสาททำให้ผู้อาวุโสหยวนถึงกับส่ายหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป…
หลังจากอาจารย์ของนางออกไปนั้นหลินหลินก็นึกถึงฝันเมื่อคืนก่อนขึ้นมา…
” ถ้านิมิตของข้าเป็นจริงคนผู้นั้นอาจจะเป็นผู้สืบทอดเทพมารที่แท้จริง!! ก็เป็นได้… ”
หลินหลินพูดขึ้นมาก่อนจะหลับตานั่งสมาธิและบ่มเพาะพลังต่อ..อีกครึ่งก้าวเข้าสู่ระดับจักรพรรดิ์!!
ในกระท่อมแห่งหนึ่งมีร่างของคน3คนกำลังยืนเหมือนกำลังปรึกษาเรื่องสำคัญกันอยู่…
” ท่าน ลิ่วหลงกุน..ตัวข้าในยามนี้ยังอ่อนแออยู่มากนักเพราะฉะนั้น…. ” ไป๋หลงกล่าวออกมาก่อนจะคุกเข่าลงแล้วผสานมือให้กับ ลิ่วหลงกุน และ จี้กงรู้สึกตกตะลึง!! เป็นอย่างมากที่ไป๋หลงกระทำออกมาเช่นนี้…ลิ่วหลงกุนรีบเข้าไปพยุงไป๋หลงขึ้นทันที..
” เหตุใดท่านถึงทำเช่นนี้..เพียงแค่ท่านสั่งมาข้าก็พร้อมจะปฏิบัติตามคำสั่งของท่านทันที… ” ลิ่วหลงกุนกล่าวออกมาด้วยความจริงใจอย่างถึงที่สุด..
ไป๋หลงปริยิ้มอ่อนออกมาก่อนจะกล่าวออกมา…
” ข้าอยากจะให้ท่านหยุด คนที่ชื่อว่าฉางเฉินหรืออีกชื่อนึง ฉางเฉินจักรพรรดิ์แห่งความตาย!! อดีตสหายของพ่อข้า..ตอนนี้ฉางเฉินนั้นกำลังเรียกรวมพลเพื่อบุกยึดทวีปจรัสแสงและตอนนี้ท่านพ่อของข้ากำลังมุ่งหน้ามาเพื่อหยุดอดีตสหายเพียงคนเดียวของเขา… ”
ไป๋หลงก่าวออกมาด้วยความเศร้าสลด..
” เมื่อกี้ท่านบอกว่า ท่านพ่อของท่านกำลังมาอย่างงั้นหรือ.. ”
จี้กงกล่าวออกมาด้วยความสงสัย…
” เป็นท่านพ่อเพียงคนเดียวที่ข้ามีในโลกใบนี้ถึงแม้ท่านจะไม่ใช่พ่อแท้ๆของข้าเองก็ตามที…แต่ข้าก็นับถือและรักท่านเหมือนพ่อแท้ๆเพราะท่านเป็นคนที่ดูแลข้ามาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ”
” แล้วท่านพ่อที่แท้จริงของท่านละ… ” จี้กงกล่าวถามออกมาราวกับจับประเด็นอะไรบางอย่างได้.. .ลิ่วหลงกุนก็รอฟังอยู่เช่นกันเพราะลิ่วหลงกุนนั้นไม่ทราบว่าบิดาและมารดาของไป๋หลงนั้นเป็นใครกันแน่…ตอนเจอกันคราแรกที่ลิ่วหลงกุนรู้ว่าไป๋หลงนั้นคือจอมราชันย์ เพราะพลังที่อยู่ภายในส่วนลึกของไป๋หลงนั้นมันเหมือนกับที่หนังสือเล่มหนึ่งบอกเอาไว้….
สาเหตุที่ลิ่วหลงกุนนั้นโดนจองจำอยู่ที่หุบเขาแห่งนั้นก็เพราะ…หนังสือแห่งจอมราชันย์!! ลิ่วหลงกุนได้เปิดอ่านมันในหอสมุดต้องห้าม!! และทราบว่าจะมีจอมราชันย์ถือกำเนิดขึ้นนั้นทำให้ลิ่วหลงกุน โดนตามล่าโดยทหารสวรรค์นับหมื่นแต่ก็มิอาจทำอะไร ลิ่วหลงกุนที่เป็นถึงแม่ทัพสวรรค์ไร้พ่ายได้ได้…แต่เมื่อมหาเทพองค์นึงเข้ามาผลการต่อสู้ก็เปลี่ยนไปในทันที…
ลิ่วหลงกุนเสียท่าด้วยกระเบียนท่าเพียง2กระเบียนท่าเท่านั้นซึ่งนามมหาเทพองค์นั้นก็คือ มิคาเอล มหาเทพมิคาเอล!!
ทำให้ลิ่วหลงกุนโดนจองจำด้วยหอกสีทองที่ผนึกพลังของตน..แต่ที่มหาเทพมิคาเอลนั้นพลาดคือ..ลิ่วหลงกุนนำหนังสือเล่มนั้นมาด้วยโดยสร้างของปลอมขึ้นแล้วสลับกับของจริงถึงจะเป็นมหาเทพมิคาเอลแต่มิอาจมองภาพลวงตาชั้นยอดของลิ่วหลงกุนออก…
” ท่านพ่อที่แท้จริงของข้าอยู่กับท่านแม่เป็นสถานที่..ที่ห่างไกลเป็นอย่างมากแต่ไม่ว่ายังไงข้าจะต้องหาทางไปพบพวกท่านให้ได้!! ”
ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง..สุดท้ายลิ่วหลงกุนและจี้กงก็ยังไม่รู้ว่าบิดาและมารดาของไป๋หลงคือใคร..
” เรื่องที่ท่านขอ..ข้ารับปากแต่ถ้าถึงที่สุดข้าอาจจะพลั้งมือสังหารสหายของบิดาท่านก็เป็นได้..ตอนนี้นั้นข้าไม่อยากจะใช้พลังของเทพเกินความจำเป็นมิฉะนั้นพวกมันอาจจะพบตัวเข้าก็เป็นได้… ”
ลิ่วหลงกุนกล่าวออกมาด้วยความลำบากใจเล็กน้อย…
” แล้วแต่ท่านเห็นสมควร.. ” ไป๋หลงตอบกลับออกมา
” จี้กง..ไม่สิ..ท่านจี้กงสถาบันเทพมารอยู่ทวีปใดกัน.. ”
จี้กงได้ยินเช่นนั้นก็กล่าวตอบออกมาทันที..
” เรียนนายท่าน..สถาบันเทพมารนั้นตั้งอยู่ที่ทวีปมืด!! ขอรับ…ถ้าใช้สัตว์อสูรที่บินได้ก็น่าจะไม่เกินหนึ่งเดือน..ถ้าเดินเท้าก็ใช้เวลาประมาณ2เดือนขอรับ..ไม่ทราบว่าท่านจะเริ่มเดินทางตอนไหนหรือขอรับ ”
ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้าออกมาทันที..
” ยังไม่ใช่ตอนนี้..ข้าต้องกลับไปที่ สำหนักหมื่นกระบี่ก่อน เพื่อทำตามสัญญาที่ข้าเคยให้ไว้กับใครบางคน.. ”
ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นเล็กน้อย…
” แล้วแต่ท่านเห็นสมควรขอรับ.. ” จี้กงกล่าวออกมาด้วยความนอบน้อมและเคารพไป๋หลงก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆเท่านั้น
” ท่าน ลิ่วหลงกุน เอ่อ…คือว่าข้าทำหยกสื่อสารหายข้าจะติดต่อกับสหายข้าได้ด้วยวิธีใดได้บ้าง…ถ้าไม่คงจะลำบากแน่ๆ ”
ลิ่วหลงกุนได้ยินเช่นนั้นก็แย้มยิ้มชราออกมาทันที..
” ท่านไป๋หลง…จับมือข้าแล้วนึกถึงหน้าสหายของท่านเพียงแค่นี้ท่านก็สามารถสื่อสารกับสหายของท่านได้แล้ว.. ”
ไป๋หลงได้ยินเช่นนั้นก็ผสานมือเคารพและขอบคุณทันทีก่อนจะจับมือลิ่วหลงกุนและหลับตานึกถึง อู้เฉียง มู่จินและมู่หลาน…
ทางด้านมู่จินและมู่หลาน…
” ท่านพี่นี้เราก็ทำตามที่นายน้อยไป๋หลงบอกเกือบจะเสร็จแล้วนะ… ” เสียงของมู่จินเอ่ยขึ้น
” เร่งมือเข้าเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันการ ” มู่หลานเอ่ยบอกแก่น้องของตน…
ขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่นั้นเองมีเสียงในหัวของทั้งสองดังขึ้น..
” ท่านมู่จิน มู่หลานนี้ข้าไป๋หลงเอง ยกเลิกแผนการทั้งหมดกลับไปเจอกันที่ทวีปจรัสแสง พวกท่านกลับป่าอสูรไปได้เลย ข้าขอบคุณพวกท่านมาก..เรื่องของฉางเฉินนั้น ไม่ต้องห่วงข้ามียอดฝีมือคอยช่วยเหลือแล้ว.. ”
มู่จินและมู่หลานต่างตกตะลึงในทันทีที่มีเสียงของนายน้อยของพวกตนเข้ามาภายในหัว
” นายน้อยท่านอยู่ไหนกัน.. ” มู่จินกล่าวออกมาด้วยความร้อนรน มู่หลานได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าเป็นการสนทนาผ่านจิต…
” ใจเย็นลงก่อนมู่จินนายน้อยกำลังสื่อสารผ่านจิต…นายน้อยไม่มีทางสื่อสารผ่านจิตและมีระยะทางที่ไกลแบบนี้ได้แน่ๆ สงสัยว่านายน้อยคงเจอยอดฝีมือที่ตามหาแล้วงั้นเราก็กลับกันได้แล้ว.. ”
” ถ้าท่านว่าแบบนั้นก็เอาตามที่ท่านว่าก็แล้วกัน” มู่จินเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินทางกลับป่าอสูรทันที…
ทางด้านอู้เฉียง…
” บัดซบ!!..เจ้าไป๋หลงนั้นเห็นข้าเป็นทาสหรืออย่างไรให้ข้าเดินทางมาเกือบสุดทวีปแล้วทีนี้บอกให้ข้ากลับไปเจอกันที่ทวีปจรัวแสงเนี้ยนะ….อีกอย่างเจ้างูนั้น.. ”
อู้เฉียงสถบออกมาด้วยความไม่พอใจ…เพราะตอนนี้นั้นมีงูยักษ์ที่เป็นเจ้าถิ่นของที่นี้ระดับพลังอยู่ที่ ราชันอสูร!! ซึ่งเป็นระดับที่อู้เฉียงไม่สามารถสังหารมันได้แน่นอนเพราะเกร็ดสีขาวของมันแข็งเป็นอย่างมาก..ดาบของอู้เฉียงไม่สามารถฟันเข้าไปได้สายฟ้าสีดำของอู้เฉียงก็เพียงทำให้มีรอยไหม้เล็กน้อยเท่านั้นซ้ำร้าย…ยังสร้างความหงุดหงิดให้กับอสูรงูยักษ์ตัวนี้ด้วย…
” คอยดูเถอะข้ากลับไปได้เจ้าเจอดีแน่ไป๋หลง!!…ส่วนเจ้างูโง่!!แกทำให้ข้าดูแย่..ฝึกแทบตายแต่ทำอะไรงูโง่ๆ!!ไม่ได้เลยเนี้ยนะ ไป๋หลงรู้เข้าคงซ้ำเติมข้าแน่ๆ…เลิกตามข้าสักทีเถอะ…ถ้าเจ้ายังไม่หยุดอย่าให้ข้าโมโห!! ขึ้นมานะถ้าเจ้าเป็นตัวเมียละก็ข้าจะเอาเจ้ามาทำภรรยาสะเลยคอยดู… ” อู้เฉียงสถบออกมาด้วยความเดือดดาล
ราวกับงูยักษ์สีขาวเข้าใจคำพูดของอู้เฉียง…และแล้วสิ่งที่ไม่ตาดคิดก็เกิดขึ้น..
” เมื่อกี้เจ้าพูดจริงเหรอ!! ”
เสียงที่ดังขึ้นราวกับเป็นเสียงของหญิงสาวอู้เฉียงถึงกับหยุดวิ่งและหันมองดูรอบๆตัวทันที..
” ใครเป็นคนพูดกัน? ” อู้เฉียงกล่าวออกมาด้วยความงุนงง จนลืมไปว่ากำลังหนีงูยักษ์อยู่..
” ข้างหลังเจ้านี้ไงหันมาสิ..มนุษย์!! ”
อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นก็สั่นสะท้านในทันทีก่อนจะเจองูยักษ์ตัวสีขาวที่ตนกำลังวิ่งหนีนั้นมาอยู่ข้างหลังตนเพียงไม่กี่ก้าว…
” หะ..หรือว่า..ปะ..เป็นเจ้า ”
” ใช่แล้วข้าเอง…อีกอย่างข้าไม่ใช่งูโง่นะเจ้าเสียมารยาทมากเลยนะที่ด่าสตรีด้วยคำพูดเช่นนั้น..หยาบคายจริงๆมนุษย์ ”
อู้เฉียงอึ้งอยู่ก่อนจะตะโกนออกมาด้วยความตกใจจนถึงขีดสุด..
“บ้าไปแล้วววววว!!…งูพูดได้ ”
จบ…