เทพมารตกสวรรค์ - ตอนที่58 โดดเดี่ยว
“บ้าไปแล้วววววว!!…งูพูดได้ ”
อู้เฉียงร้องออกมาด้วยความตกตะลึงพลางจดจ้องไปยังดวงตาสีม่วงกลมโตที่จ้องมองมาทางตน…
” เจ้าจะตกใจทำไมกันมนุษย์นี้ก็แปลกเนอะ..ปกติอสูรทุกตัวที่ระดับสูงๆก็สามารถสื่อสารกับมนุษย์ได้..ถ้าระดับสูงหน่อยนึงก็สามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้เช่นกัน!! ” อสูรงูขาวกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
อู้เฉียงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตั้งสติได้ทันที..จนลืมไปว่าที่ป่าอสูรก็มีอสูรแปลงกายและสื่อสารเป็นภาษามนุษย์ได้เช่นกัน…
” ถ้าเจ้าพูดได้แล้วทำไมไม่ยอมพูดตั้งแต่แรก!!..ซ้ำยังไล่ตามข้าอย่างกับจะเอาชีวิตข้าด้วยซ้ำ ”
อู้เฉียงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อย…
” ก็ข้าพึ่งเคยเจอมนุษย์แบบเจ้านิข้าอยู่นี้มาเกือบร้อยปีไม่ค่อยมีมนุษย์แบบเจ้าผ่านมานักหรอก…อีกอย่างถ้าข้าจะสังหารเจ้าจริงๆ ตอนที่เจ้าโจมตีข้า…ข้าคงจะโจมตีสวนกลับไปแล้ว…ระดับพลังของข้าและเจ้าห่างกันเกินไปจนการโจมตีของเจ้ามันทำให้ข้าคันๆเท่านั้นหรือจะเรียกอีกอย่าง ตามที่พวกมนุษย์ชอบพูดกัน เจ้ามันอ่อนยังไงเล่า ฮ่าๆๆๆ!! ”
อสูรงูขาวกล่าวพลางหัวเราะชอบใจ..อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้น ก็หน้าแดงและมีเส้นเลือดขึ้นมาบริเวณใบหน้าทันที..
” นี้เจ้ามันจะมากเกินไปแล้วนะ.. ”
อสูรงูขาวได้ยินเช่นนั้นก็กล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจทันที..
” อะไรของเจ้ากันมนุษย์!! หนึ่งคำก็เจ้าสองคำก็เจ้าข้า ชื่อ เฟยเฟย จำไว้ด้วยมนุษย์ ” เฟยเฟยกล่าวออกมาขณะที่กำลังจ้องมองอู้เฉียงอยู่..
อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นก็ตะโกนออกมาทันทีด้วยความหงุดหงิด…
” นี้เจ้าก็ไม่ต่างกับข้านักหรอก เรียกแต่มนุษย์ๆ ข้าชื่อ อู้เฉียง จำไว้ ” อู้เฉียงกล่าวออกมาราวกับกำลังทะเลาะกับเด็กอยู่ก็ไม่ปาน..
อู้เฉียงและเฟยเฟยต่างเถียงและประชดประชันกันไปมาไม่มีใครยอมใคร จนในที่สุดเฟยเฟย ก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราวกับคาดหวังอะไรบางอย่าง..
” นี้มนุษย์..ไม่สิอู้เฉียงเจ้าพูดจริงเหรอ? ที่เจ้าบอกว่าถ้าขาเป็นตัวเมียเจ้าจะเอาข้าเป็นภรรยา ”
อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับผงะเพราะลืมไปเสียสนิทเลยว่าตนนั้นเคยกล่าวเอาไว้แบบนั้น..อันที่จริงแล้วอู้เฉียงนั้นเพียงกล่าวประชดออกมาด้วยอารมณ์ที่มีอยู่ณ ตอนนั้น..กลับไม่คิดว่าจะผิดคาดขนาดนี้..ทันใดนั้นอู้เฉียงก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้…
” เฟยเฟย ข้าเกรงว่าถ้าเจ้าออกจากป่าไปพร้อมกับข้าที่พาอสูรระดับราชันเข้าไปด้วยเจ้าคงรู้สินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น..เพราะ ฉะนั้น ”
” อ่อเรื่องนั้นไม่ต้องเป็นกังวลไป ”
เฟยเฟยกล่าวจบร่างงูยักษ์ขนาดใหญ่กำลังเปล่งแสงจ้าออกมาจนอู้เฉียงต้องเอามือมาปิดตาเอาไว้..
” เกิดอะไรขึ้น!! ” อู้เฉียงกล่าวถามออกมาก่อนจะพบกับสาน้อย อายุราวๆ 15-16 ปีที่กำลังเปลือยเปล่าอยู่ เส้นผมสีขาวยาวถึงสะโพก ผิวขาวเนียนดุจหยก ริมฝีปากอมชมพู กับนัยตาสีม่วงอ่อนๆ พร้อมกับภูเขาสองลูกขนาดพอดีและสมบูณ์
อู้เฉียงที่ได้เห็นถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันทีก่อนจะมีเลือดกำเดาไหลออกมา… เฟิงห๋วงที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดถึงแม้จะอยู่ภายในร่างของอู้เฉียงก็ตามทีเฟิงห๋วงเห็นเช่นนั้นก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เสียดแทงเข้าไปในจิตใจของอู้เฉียง…
” ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ..เจ้ามันโรคจิตตัวพ่อเลย ทีแรกข้าจะบอกใบ้บททดสอบที่ข้ากำลังจะมอบให้ แต่ข้าเปลี่ยนใจแล้วข้าจะไม่บอกและจะทำให็มันยากขึ้นเป็นเท่าตัว หึ!! ”
” ไม่ใช่นะท่าน..ท่านเข้าใจผิดแล้วววว!! ”
อู้เฉียงพยามเรียก เฟิงห๋วงเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับออกมาจนอู้เฉียงใบหน้าขาวซีดและเหงื่อแตกออกมาทันที…
” เจ้าเป็นอะไรหรือ..อู้เฉียง ข้าเห็นเจ้าแปลกๆแล้วทำไมถึงมีเลือดออกมาทางจมูกของเจ้ากัน” เสียงเล็กๆใสแจ้วกล่าวออกมาราวกับคนละคนที่พูดกับอู้เฉียงเมื่อก่อนหน้านี้…
อู้เฉียงได้ยินน้ำเสียงใสๆที่กล่าวออกมาก่อนจะหันกลับไปมอง..อู้เฉียงเลือดกำเดาออกมาเยอะกว่าก่อนหน้านี้จนต้องเอาเสื้อมาเช็ดออก…
” ใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย..ข้าไม่ใช่พวกโรคจิตที่ชอบดูสาวๆเปลือยเปล่าหรอกนะ ” อู้เฉียงกล่าวพลางหยิบเสื้อผ้าของตัวเองในแหวนมิติออกมาก่อนจะยื่นให้เฟยเฟย..
” เสื้อผ้าคืออะไรเหรอ..ข้าใส่ไม่เป็น ปกติพวกมนุษย์ใส่ของแบบนี้กันด้วยเหรอ.. ” เฟยเฟยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงใสๆพลางเอียงคอไปมา…
อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นถึงกับใบหน้าบิดเบี้ยวทันที…
” อะไรนะ!! เจ้าใส่เสื้อผ้าไม่เป็นอย่างงั้นหรือ.. ” อู้เฉียงกล่าวพลางใช้หางตามอง เฟิงห๋วงได้เห็นเช่นนั้นก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันที
” หึ!! การกระทำชั่งสวนทางกับคำพูดสะจริง ”
อู้เฉียงได้ยินเช่นนั้นก็ราวกับน้ำแข็งที่ปักเข้าที่กลางหน้าอก…เป็นคำพูดที่แสนเย็นชาอย่างมาก…
” อื้อ..งั้นเจ้าก็ใส่ให้ข้าสิ..แล้วเราจะได้ไปกัน.. ” เฟยเฟยกล่าวออกมาด้วยความไร้เดียงสาราวกับพึ่งเกิดออกมาลืมตาดูโลก..
อู้เฉียงที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับผงะและใบหน้าบิดเบี้ยว…
” ท่านเฟิงห๋วงข้าขอล่ะ ช่วยข้าสักครั้ง ช่วยนางใส่เสื้อผ้าด้วยเถิด…ข้าทำไม่ได้ ”
” ไม่!! ”
คำตอบที่ได้ถึงกับทำให้อู้เฉียงหน้าซีดในทันที…
” ในชีวิตนี้ข้าไม่เคยเห็นเรือนร่างของหญิงใดมาก่อน..และข้าก็ไม่เคยส่วมใส่เสื้อผ้าให้สตรีนางไหนมาแต่คนเดียวแต่นี้..ให้ตายเถอะ!! ”
อู้เฉียงบ่นสถบออกมา…
” เร็วๆสิ ใส่เสื้อผ้าให้ข้าหน่อย ที่เจ้าบอกว่า จะเอาข้าเป็นภรรยา…ข้าดีใจมากๆนะ ในเผ่าพันธ์ข้า ต่างพากันตีตัวออกห่างและทิ้งข้าไว้ที่นี้คนเดียว เพราะข้าไม่เหมือนกับคนอื่นๆเพราะทุกตัวที่เกิดมานั้นจะมีเกร็ดสีดำทมิฬ ดูน่าเกรงขามและหวาดกลัว…แต่ข้าไม่ข้าเกิดมาพร้อมกับเกร็ดสีขาว..นั้นทำให้ข้าต้องอยู่ที่นี้คนเดียวมานานมาก..จนมาเจอกับเจ้า ”
อู้เฉียงที่ได้ยินเช่นนั้นความคิดที่จะบอกปฏิเสธหายไปหมดสิ้น..เพราะอู้เฉียงเป็นพวกใจอ่อนกับเรื่องครอบครัวนั้นเอง…
” เอาล่ะ…ข้าเข้าใจเจ้าดี…ข้าจะหลับตาแล้วสวมเสื้อผ้าให้เจ้าตกลงหรือไม่แล้วเราจะได้ออกจากป่ากัน…อ้อ อีกอย่างข้ายังไม่อยากมีภรรยาในตอนนี้…ถ้าเป็นเพื่อนกันก็คงจะไม่มีปัญหา ”
เฟยเฟยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ปริยิ้มออกมาในทันทีเป็นลอยยิ้มที่สามารถขโมยหัวใจของบุรุษได้ในทันที…
” อื้อ..ขอบใจเจ้ามากนะอู้เฉียงงั้นเราเป็นเพื่อนกันแล้วใช่หรือไม่ ” เฟยเฟยกล่าวถามออกมา
” ใช่แล้วล่ะ..เจ้าถามทำไมข้าจะใส่เสื้อผ้าให้เจ้าล่ะข้าจะหลับตานะ แล้วเจ้าก็ยืนตรงกางแขนออกจากกัน เข้าใจใช่ไหม ”
อู้เฉียงกล่าวอธิบายในขณะที่กำลังหลับตาอยู่..
” ข้าเข้าใจแล้ว.. ” เฟยเฟยกางแขนออกตามที่อู้เฉียงบอกในทันที..
อู้เฉียงเริ่มใส่เสื้อผ้าจากท่อนบนก่อนโดยอู้เฉียงนำมืออันนุ่มนิ่มของเฟยเฟยใส่เข้าไปในแขนเสื้อแล้วก็ทำตามลำดับขั้นตอนอื่นๆ จนมาถึงท่อนล่าง..
” เอาล่ะเฟยเฟย ยกขาขึ้นข้าจะใส่กางเกงให้ ” เฟยเฟยได้ยินเช่นนั้นก็ยกขาอันเรียวสวยขึ้นมาและใส่เข้าไปในกางเกงในทันที..
” ทำไมเจ้าต้องหลับตาด้วยล่ะ…หรือว่าข้าน่ารังเกียจกัน!! ” เฟยเฟยกล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล..
” เปล่าเลย..ไว้ข้าจะอธิบายให้ฟัง..เอาล่ะในที่สุดก็เสร็จแล้ว ทีนี้เจ้าก็… ” อู้เฉียงกล่าวไม่ทันจบก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมาถูกปากของตน.. อู้เฉียงลืมตาขึ้นก่อนจะพบริมฝีมากสีชมพูกำลังประกบกับปากของตนก่อนจะค่อยแยกออกจากกัน..
อู้เฉียงถึงกับนิ่งค้างไม่ได้สติไปเลยทีเดียว….
เอาล่ะ ออกจากป่ากันเถอะ อู้เฉียง ” เฟยเฟยกล่าวออกมาราวกับเมื่อกี้เป็นเรื่องธรรมดาสามัญทั่วไป
อู้เฉียงที่ได้สติก็หน้าแดงอมชมพูก่อนจะกล่าวขึ้นมา…
” สงสัยข้าคงต้องสั่งสอนนางเรื่องพวกนี้บ้างแล้ว ”
จบ….