เทพมารตกสวรรค์ - ตอนที่66 เกิดเรื่อง!!
” นี้พี่ชายทั้งสองคน..ช่วยเอามือออกไปได้ไหม?…ถ้ายังไม่เอาออกระวังจะเจ็บตัวโดยไม่รู้ตัวนะพี่ชาย ”
ชายร่างสูงใหญ่ทั้งสองได้ยินเช่นนั้นก็หันมาสบตากันก่อนจะหัวเราะออกมา…..
” ฮ่าๆ!!เจ้าอย่าทำเป็นเก่งต่อหน้าสตรีหน่อยเลย..เจ้าเห็นนายน้อยของข้าหรือไม่ ท่านผู้นั้นคือหลานของท่านเจ้าเมืองจรัสแสงแห่งนี้..วันนี้อาจจะเป็นวันดีของเจ้าที่นายน้อยของข้าสนใจในตัวผู้หญิงของเจ้าเพราะฉะนั้น… ”
อู้เฉียงเพียงปลายตาไปมองบุรุษไวกลางคนอายุราวๆ25ปีกำลังจ้องมองมายังเฟยเฟย ด้วยสายตาที่หยาบโรน…
” อู้เฉียงข้าขอสังหารพวกมันได้หรือไม่…กลิ่นอายแห่งราคะและมีแต่ตัณหาข้าเกรียจยิ่งนัก ”
” ไม่ได้ห้ามเจ้าสังหารใครทั้งนั้นภายในเมืองแห่งนี้แต่ถ้าสั่งสอน..ก็พอจะได้อยู่ ”
ชายร่างสูงใหญ่ทั้งสองเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็กำลังจะกล่าวบางอย่างออกมาแต่รู้สึกเหมือนแขนของตนเจ็บปวดอย่างรุ่นแรง..
” ข้าบอกแล้วไม่ใช่รึไงถ้ายังไม่เอาออกจะเจ็บตัวโดยใช่เหตุ ” อู้เฉียงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็น แขนของชายร่างใหญ่คนนั้นที่จับหัวไหล่ของอู้เฉียงก็เกิดการผิดรูปแขนของชายคนนั้นแค่เดินอู้เฉียงจับไว้ก็กระดูกแตกในทันที.. ”
” อ้ากกก!! จะ..เจ้าปล่อยมือข้าเดี๋ยวนี้ ” ชายร่างใหญ่ส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด…
” ได้ ” อู้เฉียงกล่าวจบก็ใช้เท้าเตะเข้าที่ซี่โครงด้านขวาจนคนระแวกนั้นได้ยินเสียงจนขนลุกและหวาดเสียวจนถึงขีดสุด…
กร็อบ!!
” กระดูกซี่โครงร้าวก็คงพอ..ยังไงพวกเจ้าก็เป็นผู้ฝึกตนถึงระดับจะไม่สูง…บาดเจ็บแค่นี้ไม่ตายง่ายๆหรอก ” อู้เฉียงกล่าวบอกในขณะปลายตามองไปยังชายร่างสูงใหญ่อีกคนที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่…
” หืม?…แล้วเจ้าละจะเอาด้วยไหม ”
” มะ…ไม่หละนายน้อยช่วยข้าด้วย ” ชายร่างสูงใหญ่คนนั้นวิ่งไปอยู่ข้างหลังนายน้อยของตัวเองในทันทีโดยทิ้งเพื่อนที่นอนเจ็บปางตายอยู่…
” เจ้าเด็กนั่นเป็นใครกันถึงกล้าทำร้ายคนของหลานเจ้าเมือง ”
” ข้าก็ไม่รู้ แต่ข้าละซะใจจริงๆที่ได้เห็นเเบบนี้…เจ้านั้นใช้อำนาจในการที่ตนเป็นหลานเจ้าเมืองแห่งนี้..เอารัดเอาเปรียบคนในเมืองนี้เป็นประจำ ”
” ดูหน้ามันสิ หน้าแดงก่ำคงจะโกรธเต็มที่แล้วสิ ฮ่าๆๆ ”
เสียงของชาวเมืองโเยรอยต่างโห่ร้องออกมาด้วยความยินดีจนในที่สุดหลานชายเจ้าเมืองก็ทนไม่ไหวระเบิดพลังระดับนักรบที่แท้จริงขั้นที่1 !! ออกมา
” เจ้าตาย!! ”
” ฝ่ามือกระดูกมังกร!! ”
หลานของท่านเจ้าเมืองทนไม่ไหวจึงใช้โอกาสตอนที่อู้เฉียงเผลอทำการรอบโจมตีแต่นั้นเป็นเรื่องที่ผิดถนัด…เฟยเฟยกำลังจะลงมือเองแต่อู้เฉียงห้ามไว้ซึ่งแน่นอนถ้าเฟยเฟยลงมือ ระดับพลังราชันอสูร!! ซึ่งแน่นอนไม่ต่างกับลูกแกะที่วิ่งเข้าหาพญาราชสีห์…
” อัสนีทมิฬ ขั้น1!! ” อู้เฉียงกำมือขวาแล้วยื่นออกไปข้างหน้าเป็นสายฟ้าสีดำที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมากกำลังครอบคลุมกำปั้นด้านขว้าไว้ก่อนจะปล่อยสายฟ้าออกออกไปในทันที…
” คิดว่าฝ่ามือกระดูกมังกรของข้าจะพ่ายแพ้ต่อท่าประหลาดๆของเจ้าหรอก…ตายซะ!! ” หลานของท่านเจ้าเมืองพุ่งเข้าหมายจะประทะตรงเพื่อวัดระดับพลังแต่นั้นกลับเป็นความคิด ที่ผิดมหันต์…
ตู้มมม!!
พลังทั้งสองสายเข้าปะทะกันซึ่งในหมู่คนที่มุงดูจำนวนมากมีอยู่หนึ่งคนที่ยกยิ้ม…หลังกลุ่มควันหายไปภาพที่ไม่น่าเชื่อก็ปรากฎตรงหน้าของเหล่าชาวบ้านและยอดฝีมือที่แอบแฝงและเฝ้าดูผลการต่อสู้อย่างใกล้ชิด…
” มะ..มือข้า!! จะ…เจ้าจะต้องชดใช้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ” หลานของเจ้าเมืองวิ่งผ่านฝูงชนไปในขณะที่มือขวาบดเจ็บสาหัวนิ้วมือและกระดูกแตกจนละเอียดข้ารับใช้ร่างสูงใหญ่ก็หอบร่างสหายของมันตามนายน้อยของมันไป…ในขณะที่อู้เฉียงนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย…
ขณะนั้นเองเหล่าชาวบ้านต่างส่งเสียงโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ
” เฮ่!! ในที่สุดหลานเจ้าเมืองก็โดนสั่งสอนเสียทีข้าละซะใจจริงๆ!! ”
” ข้าก็ด้วย ”
” ข้าก็เช่นกัน ”
เหล่าชาวบ้านและพ่อค้าแม่ค้ามากมายต่างส่งเสียงดีใจออกมา…จนในที่สุดก็มีเด็กหนุ่มผู้หนึ่งรุ่นราวคราวเดียวกับไป๋หลงพร้อมกับผู้ติดตาม1คนเดินออกมาจากฝูงชน…
” เก่งขึ้นนิ อู้เฉียง ไม่เจอกันแปปเดียวแล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรักของเจ้าหรือ!!…ไม่เจอกันแค่แปปเดียวเจ้าดันมีคนรักแล้วแบบนี้ ข้าละเสียใจจริงๆที่เจ้ามีคนรักก่อนข้า”
อู้เฉียงจำเสียงนี้ได้เป็นอย่างดีก่อนจะหันไปตามต้นตอของเสียง..ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยแค้นใจ…
” ไป๋หลง!!…เจ้ามันคนเห็นแก่ตัว ใช้งานข้าอย่างกับทาสให้ข้าเดินทางไปสุดทวีปแล้วบอกให้ข้าเดินทางกลับมาอีก..เจ้ายังเห็นข้าเป็นสหายอยู่หรือไม่วันนี้ถ้าข้าไม่ได้ซัดหน้าเจ้าสัก2-3ที ข้าคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่.. รับมือ!! ”
” อัสนีทมิฬ ขั้น5!! ”
อัสนีสีทำทมิฬครอบคลุมทั่วร่างของอู้เฉียงคล้ายกับชุดเกราะโบราณที่ให้เอกลักษณ์ที่ดูแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก..
” เฟยเฟยเรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง!! ถอยออกไปก่อน..”
” อื้ม ” เฟยเฟยตอบรับก่อนจะกระโดดไปนั่งบนหลังคาโรงเตี้ยมแถวนั้นและมองดูอู้เฉียงอยู่ห่างๆ
ชาวบ้านโดยรอบต่างหนีกันไปคนละทิศละทางเกิดเรื่องเช่นนี้ไม่นานทหารของเมืองก็หน้าจะออกมาเคลื่อนไหว..
ไป๋หลงเห็นเช่นนั้นถึงกับขุมขมับในทันที…
” ท่านจี้กง..ข้าจัดการเรื่องนี้เองท่านถอยไปก่อน ”
” ขอรับนายท่าน ” จี้กงกล่าวจบก็หายไปในทันทีชนิดที่ไป๋หลงยังตามความเร็วยังไม่ทัน…
” อู้เฉียงเจ้าใจเย็นลงก่อน..ข้าผิดเองแหละที่บอกให้เจ้าไปทำเรื่องเกินตัวแบบนั้น ” ไป๋หลงกล่าวออกมาด้วยความจริง…อู้เฉียงได้ยินเช่นก็กล่าวออกมาแต่สิ่งที่อู้เฉียงกล่าวมานั้นทำให้ใบหน้าของไป๋หลงบิดเบี้ยวเป็นอย่างมาก..
” ดี..เพราะฉะนั้นก็ให้ข้าซัดหน้าเจ้าสัก2-3ครั้งข้าจะรู้สึกดีเป็นอย่างมาก…รับมือ!! ”
กำปั้นอัสนีทมิฬ!!
อู้เฉียงเรียกใช้กระบวนท่าก่อนจะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วพุ่งไปหาไป๋หลงในทันที..
” บัดซบ!!..นี้เจ้ากะเอาถึงตายหรือยังไง!! ข้าเป็นสหายเจ้านะ ” ไป๋หลงกล่าวออกมา แต่อู้เฉียงก็ไม่ยั้งมือ ไป๋หลงยกมือพร้อมกับเร่งพลังกันการโจมตีของอู้เฉียง จนเกิดละลอกคลื่นทำลายข้าวของและร้านค้าแถวนั้นจนไม่เหลือซาก…
” ได้ถ้าเจ้าจะเอาแบบนี้ข้าก็จะไม่ทนแล้วในเมื่อไม่ฟังเหตุผลก็ต้องใช้กำลัง…ภูษาเทพ!! ”
เกิดเป็นคลื่นสีทองมาห่อปกคลุมร่างของไป๋หลงไว้คอยป้องกันการโจมตีของอู้เฉียงทุกรูปแบบ..จนคล้ายกับเทพเซียนลงมาจุติ…
การต่อสู้ของทั้งสองคนดำเนินไปเรื่อยๆจนถึงค่ำยอดมีฝีมือและทหารมากมายต่างโดนลูกหลงกันไปหมด…สร้างความเสียหายเป็นบริเวณกว้างค่าเสียหายที่เกิดขึ้นทั้งหมดราวๆ3000000เหรียญเพชร…
ณ..ทวีปมังกร
” นี้เจ้ายอมรามือจากทวีปจรัสแสงเสียเถอะ แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไปนี้เจ้าตายมา20กว่าครั้งแล้วนะยังไม่พออีกหรือไง..” เสียงๆหนึ่งกล่าวออกมาขณะนั่งบนกองซากศพจำนวนมากในห้องโถงแห่งนี้..
” หึ!! ยังไงข้าก็ไม่ยอม…ท่านมันเป็นสัตว์ประหลาดชัดๆทั้งๆที่ทำลายร่างกายข้าทั้งหมดท่านก็จะเป็นฝ่ายชนะแล้วแท้ๆ ”
” ข้าจะบอกอย่างนึให้ฟังก็แล้วกัน บุตรของอดีตสหายเจ้าที่ชื่อไป๋หยางมาขอร้องให้ข้าช่วยห้ามเจ้าและไป๋หยางไม่ให้สู้กันเอง ”
ฉางเฉินที่สภาพสะบักสะบอมเบิกตากว้างในทันที..
” บุตรอย่างงั้นรึ!! บุตรของเจ้านั้นตายไปนานแล้ว ตั้งแต่ข้าได้ทราบข่าวมาแล้ว คนที่มาขอร้องท่านจะเป็นบุตรของไป๋หยางได้เยี่ยงไร ”
” ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า..ถ้าครั้งนี้เจ้ายังไม่ยอมข้าจำเป็นจริงๆที่จะต้องสังหารเจ้าซะ!! ” ลิ่วหลงกุนกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม..
” ทำตามที่ท่านเห็นสมควรเถอะข้าไม่เหลือความเป็นมนุษย์อยู่ในตัวอีกแล้ว สังหารข้าซะ ” ฉางเฉินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว..
” ได้ตามนั้น ” ลิ่วหลงกุนโคจรและรวมพลังเป็นดาบสีแดงขนาดใหญ่หลายพันเล่มกำลังจะพุ่งมาที่ฉางเฉินและหลังจากนั้นจะเกฺดการระบิดที่มีความรุนแรงมากพอจะทำให้ให้ชนชั้นจักรพรรดิ์ตกตายไปในทันที..
” ลงมือ!! ”
ลิ่วหลงกุนกำลังจะทำการสังหารฉางเฉินทันใดนั้นเองก็มีเสียงๆนึงดังขึ้น…
” หยุดเดี๋ยวนี้!! ”
จบ..