เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 1033
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1033
หยางเฟิงได้สั่งการหงส์แดงแต่แรกว่า ให้ใช้ดาวเทียมจับตาดูความเคลื่อนไหวของเย่หรงเย่หรงทุกฝีก้าว
ดังนั้นก่อนที่เย่หรงเย่หรงจะมาที่ตงไห่
หยางเฟิงก็พาพลทหารแห่งสำนักเทพมรณะห้าพันนายมารออยู่ที่นี่
เป็นไปตามคาด เย่หรงเย่หรงพาชนชั้นนำสำนักหงแปดพันมายังที่นี่จริง ๆ
ขณะเดียวกัน
ตรงหน้าพลทหารเทพมรณะจำนวนพันนายวางเก้าอี้ไม้โบราณจีน เอาไว้
ในเวลานี้ หยางเฟิงสวมเครื่องแบบทหาร มีดาวทองห้าดวงที่บ่านั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โบราณจีน
ในท่าไขว่ห้าง มีรอยยิ้มเหมือนไม่ยิ้มที่มุมปาก
หลังจากบินจากหู้ไห่มายังตงไห่กับเย่เมิ่งเหยียน
เขาก็เร่งฝีเท้ามายังที่นี่
ยังดี ที่ไม่ทำให้เขาผิดหวัง
ในที่สุดเย่หรงเย่หรงก็มาจนได้！
อีกทั้งกัศปะที่อยู่ข้างกายหยางเฟิงก็สวมเครื่องแบบทหารเช่นเดียวกัน มีดาวทองสี่ดวงบนบ่า
สีหน้าเขาเคร่งขรึมตลอด
นัยน์ตาทั้งคู่ฉายไอสังหารที่น่ากลัว
นึกไม่ถึงว่าเย่หรงเย่หรงจะกล้าพาคนมาก่อกวนที่ชายแดนทะเลต้าเซี่ย แล้วยังคิดจะเหยียบตงไห่ให้ราบ ซึ่งเป็นการแตะเส้นจำกัดของคนทั้งหมดที่มี
ครั้งนี้ เย่หรงเย่หรงกับพวกต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย！
พอเห็นหยางเฟิงกับพวก
สีหน้าของเย่หรงเย่หรงก็ตกใจ
เพราะเขาไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้ามีสถานะอะไร?
เห็นสีหน้าหวาดผวาของเย่หรงเย่หรง
หยาเฟิงก็แสยะยิ้มเอ่ยว่า： “เย่หรงเย่หรง ฉันรอนายอยู่นานแล้ว！”
“นายเป็นใคร？”
ดวงตาทั้งคู่ของเย่หรงเย่หรงจ้องหยางเฟิงไม่กะพริบ ถามคำต่อคำ
ต่างรู้ว่า การลงมือครั้งนี้ของเขาเรียกได้ว่าเป็นความลับสุดยอด
เขาเกิดความคิดจวนตัว จัดส่งชนชั้นนำสำนักหงแปดพันนาย จากนั้นก็ขึ้นเรือมา
ตลอดทาง แม้แต่หน่วยรบของต้าเซี่ยก็ไม่รู้
แล้วคนตรงหน้ารู้ได้อย่างไร？
“เหอะ ๆ！”
หยางเฟิงหัวเราะเบา ๆ เอ่ยว่า： “ท่าทางเจ้าสำนักเย่จะโง่เขลาเบาปัญญาสินะ！แม้แต่ลูกชายของตัวเองตายในมือผมก็ยังไม่รู้ว่าผมเป็นใคร？”
“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ผมก็จะแนะนำตัวผมเองก็แล้วกัน……”
“ผมชื่อ——หยางเฟิง！”
พอพูดจบ
เฮ！
ดังสนั่น
เสียงของหยางเฟิงเหมือนเสียงสายฟ้าฟาด ดังกึกก้องในหูของทุกคน！
“อะไร？นายคือหยางเฟิง！”
พอได้ยิน
สีหน้าของเย่หรงเย่หรงก็เปลี่ยนไปมาก
เขานึกไม่ถึงว่า คนที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ก็คือหยางเฟิง！
ไหนว่าหยางเฟิงเป็นลูกเขยแต่งเข้าตระกูลเย่แห่งตงไห่ไม่ใช่เหรอ？
แต่ตรงหน้านี้คืออะไรกัน？
อำนาจเช่นนี้ของหยางเฟิง ราวกับมีพลังกลืนสายน้ำและภูเขา นี่มันจอมร้ายชัด ๆ！
จะเป็นลูกเขยแต่งเข้าแค่นี้ได้ยังไง？
อีกทั้งข้างกายเขายังเต็มได้ด้วยจอมพยัคฆ์หมาป่า
จัดวางกำลังได้น่ากลัวเช่นนี้
ต่อให้เทียบกับตัวเอง ก็ไม่เห็นต้องอ่อนข้อให้！
ว่าแต่ ฉับพลัน
ดวงตาทั้งคู่ของเย่หรงเย่หรงก็แดงก่ำขึ้นมาทันที
เพราะหยางเฟิงตรงหน้าก็คือฆาตกรที่ฆ่าลูกชายของเขา
พอนึกถึงภาพลูกชายของตัวเองที่ตายอย่างอนาถ
ความแค้นที่ลูกชายถูกฆ่าก็ปะทุขึ้นมาในใจ
ทำให้นัยน์ตาทั้งคู่ของเย่หรงเย่หรงเผยรังสีความแค้นออกมา
ดวงตาทั้งคู่ของเขาจ้องเขม็งไปที่หยางเฟิงถามว่า： “หยางเฟิง นายเป็นคนฆ่าลูกชายของฉันใช่มั๊ย？”
หยางเฟิงยิ้มจาง ๆ เอ่ยว่า： “ถูกต้อง ผมเป็นคนฆ่าเย่หนานลูกชายของนายเอง！”
“ก่อนหน้า ผมเคยปล่อยเขาไปครั้งหนึ่ง แต่เขามายั่วยุผมครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วยังคิดจะสบประมาทภรรยาของผม ช่วยไม่ได้ ผมจึงต้องฆ่าเขาซะ！”
พูดเสร็จ
หยางเฟิงก็ถอนหายใจเอ่ยว่า： “เฮ้อ！บางครั้ง ผมก็ไม่อยากฆ่าคน แต่คนบางคนก็แกว่งเท้าหาเสี้ยน รนหาที่ตายเอง นายว่าผมจะทำยังไงได้？”
พอเห็นหยางเฟิงยอมรับ
ไฟโกระก็เผาไหม้ระอุอยู่ในอกของเย่หรงเย่หรง
อีกทั้งน้ำเสียงของหยางเฟิงก็ดู ง่าย ๆ สบาย ๆ