เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 1036
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1036
พลทหารที่สู้ตายในสนามรบ
คนอย่างสำนักหงเหล่านี้จะต่อต้านได้อย่างไร？
ดังนั้นทันที่การต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายเริ่มขึ้น คนของสำนักหงก็ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
อ๊าก！
อ๊าก！
อ๊าก！
……
ได้ยินแต่เสียงอนาถดังไปทั่ว
สมาชิตแต่ละคนของสำนักหงถูกฆ่ากองบนพื้น
สมาชิคสำนักหง แทบจะถูกคนของสำนักเทพมรณะฆ่าคนไม่มีแรงต่อต้าน
ศพนอนเรียงเต็มหาดทราย
เลือดย้อมไปทั่วท้องทะเล
เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้
เย่หรงเย่หรงก็โกรธจนตาแทบจะถลน
ทำไมเขาคิดไม่ถึงว่า พละกำลังของคนที่หยางเฟิงพามาจะแข็งแกร่งเช่นนี้
ต่างรู้ดีว่า คนแปดพันนี้ล้วนเป็นชนชั้นนำของสำนักหง！
เป็นคนที่ตัวเองเลือกอย่างพิถีพิถันกันแทบจะทุกคน
แต่ต่อหน้าพลทหารสำนักเทพมรณะ แต่ละคนอย่างกับกระดาษปวกเปียก ถูกฆ่าอย่างทรมารตามอำเภอใจ
ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ขวัญกำลังใจคนของสำนักหงต้องพังทลายแน่
เป็นไปตามคาด
คนของสำนักเทพมรณะยิ่งฆ่าก็ยิ่งแกร่ง
ส่วนคนของสำนักหง ทยอยพ่ายแพ้ล่าถอยไป
ปัญหาความพ่ายแพ้ของสำนักหงอยู่ที่เวลาว่าช้าหรือเร็ว
“หนี！หนี！หนี！”
“พวกเขาร้ายกาจเกินไปแล้ว พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา！”
“หนีเร็วเข้า！ไม่อย่างนั้นพวกเราทั้งหมดต้องตายกันที่นี่！”
คนของสำนักหง ถูกฆ่าจนกลัวจนตัวสั่นแล้ว
แต่ละคนร้องเสียงดังด้วยความหวาดกลัว
พวกเขาไม่เคยเห็นศัตรูที่ดุร้ายขนาดนี้
ต่อให้พวกเขาอยู่ที่เกาะดาว เผชิญหน้ากับกำลังมหาศาลเหล่านั้น ก็กวาดล้างได้หมด
แต่ที่นี่
พวกเขาถูกสำนักเทพมรณะฆ่าจนกลัวอย่างสิ้นเชิงแล้ว
คนของสำนักเทพมรณะ เรียกได้ว่าเหี้ยมหาญไม่กลัวตาย
ลงมืออย่างเหี้ยมโหด พละกำลังสูงส่ง แล้วยังร่วมมือกันอย่างรู้ใจ
พวกเขาจะไปเจอศัตรูอย่างนี้ได้ที่ไหนกัน？
นี่มันไม่ใช่คน！
นี่มันเป็นฝูงปีศาจชัด！
อันที่จริงความพ่ายแพ้ของสำนักหงได้ถูกกำหนดไว้นานแล้ว
ต่างรู้ดีว่า พลทหารสำนักเทพมรณะต่อให้อยู่ชายแดนทางเหนือนของต้าเซี่ย เผชิญหน้ากับกองทัพแปดแสนนาย
ก็บุกซ้ายทลายขวาเหมือนเดิม กองทัพศัตรูที่ถูกฆ่าจนทิ้งหมวกทิ้งเสื้อเกราะต้องร้องไห้หาพ่อหาแม่
ดังนั้นต่อให้อยู่ชายแดน
ชื่อเสียงเลื่องลือของสำนักเทพมรณะก็ยังคงอยู่！
คนของสำนักหงเหมือนที่เห็นตอนนี้จะพังทลายกันแล้ว
ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป สำนักหงทั้งสำนักก็จะแพ้ไม่เป็นท่า！
“ใครกล้าหนี？จะฆ่าทิ้งไม่เอาไว้！”
พอเห็นคนสำนักหงคิดจะหนี
เย่หรงเย่หรงก็ส่งเสียงคำราม
ชิ้ง！
เขาชักกระบี่ออกมาหนึ่งด้าม ฆ่าทหารที่หนีไปกว่าสิบนาย
“ถ้าใครคิดจะหนี？พวกเขาก็คือจุดจบของพวกนาย！”
เย่หรงเย่หรงกวาดตาดูคนที่มีอยู่ทั้งหมด
พอสาวกสำนักหงเห็นตรงนี้ แต่ละคนก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ไม่มีใครกล้าหนี
ได้แต่ หัวชนฝาเข่นฆ่ากับคนของสำนักเทพมรณะต่อไป
แม้จะสกัดทหารหนีได้
แต่ชเย่หรงเย่หรงรู้ว่า
ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป สำนักหงยังไงก็ต้องพังลง
ดังนั้น เขาต้องหาทาง พลิกสถานการณ์
พอคิดถึงตรงนี้
ดวงตาทั้งคู่ของเย่หรงเย่หรงก็มองไปยังกัศปะ
กัศปะในเวลานี้กลายร่างเป็นเทพมรณะ
สมาชิคสำนักหงแต่ละคนถูกฆ่ากองอยู่กับพื้น
สาวกของสำนักหงเหล่านั้นต่อหน้ากัศปะ เป็นแตงเป็นผักให้หั่นไม่มีความเป็นศัตรูเลย
ประมาณการว่า
ลำพังแค่กัศปะคนเดียวก็ฆ่าสาวกสำนักหงไปกว่าร้อยคนแล้ว！
เย่หรงเย่หรงรู้ว่า กัศปะเป้นหัวใจหลักของคนเหล่านี้
ขอแค่ฆ่ากัศปะได้ กำลังใจของพลทหารสำนักเทพมรณะต้องลดลงแน่
พอถึงเวลานั้น สำนักหงอาจจะพลิกจากผู้แพ้มาเป็นผู้ชนะก็ได้
“ฆ่า！”
พอนึกถึงตรงนี้
เย่หรงเย่หรงก็ส่งเสียงดัง
กำกระบี่ในมือแน่น มุ่งฆ่าไปที่กัศปะ