เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 1041
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1041
ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้คือหยางเฟิง！
เย่หรงสาบาน สักวันหนึ่งเขาจะกลับมาฆ่าแน่
เพียงแต่
เย่หรงยังจะมีโอกาสมั๊ย？
ครั้งนี้ที่เย่หรงพาชนชั้นนำที่มีอยู่ทั้งหมดในสำนักหงมายังคงแพ้ยับเยิน……
ครั้งหน้ามาใหม่
เกรงว่าจะไม่โชคดีอย่างนั้นอีกแล้ว
บางที
สิ่งที่รอคอยเย่หรงอยู่อาจจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิต……
ณ เกาะดาวในโพ้นทะเล สำนักงานใหญ่สำนักหง
“หยางเฟิงฆ่าสมุนนับพันของสำนักหงพวกเรา หากไม่ฆ่าเขาผมไม่ขอเป็นคน！”
หลังจากเย่หลงกลับมา ก็เรียกประชุมใหญ่สำนักหงติดต่อกันหลายคืนโดยไม่หยุดพัก
สีหน้าของเขาดุร้ายอยู่ตลอดราวกับผีร้ายอย่างนั้น
ในเวลาเดียวกันนี้เอง
สิบเจ้าแก๊งใหญ่แห่งสำนักหงทั้งหมดก็มีสีหน้าโกรธเกรี้ยว
สงครามตงไห่ครั้งนี้ สำหรับสำนักหงเป็นการโจมตีที่ไม่เคยมีมาก่อน
ชนชั้นนำสำนักหงแปดพันนายมุ่งหน้าไปยังตงไห่
ปรากฏตายในสงครามเกือบห้าพันนาย
มีแค่ชนชั้นนำสามพันนายที่กลับมา
หากข่าวแพร่ออกไป เป็นไปได้ว่าอาจจะสั่นคลอนฐานการปกครองของพวกเขาสำนักหง！
“ปัง！”
เย่หรงตบโต๊ะอย่างรุนแรงจนทุกคนตกใจกลัว！
เห็นเย่หรงกวาดตามองทุกคน นัยน์ตาแทบจะกลืนกินคนทั้งเป็นทิ้ง！
“กลับไป！พวกเราต้องกลับไป！”
“ไม่ฆ่าหยางเฟิงทิ้ง ภายหน้าสำนักหงของเราจะมีบารมีอะไรอีก？”
“ไม่ฆ่าหยางเฟิงทิ้ง สำนักหงของเราจะกลายเป็นขี้ปากหัวเราะเยาะของทุกคน！”
เย่หรงเหมือนเสือร้ายคลุ้มคลั่งตัวหนึ่งที่คำรามไม่หยุด！
ต่อให้เย่หนานบุตรชายของเขาถูกเย่เฟิงฆ่าตายเขาก็ไม่โกรธขนาดนี้
ไม่เพียงแค่เขา
ผู้น้อยผู้ใหญ่ทุกคนทั่วทั้งสำนักหงต่างตกอยู่ในความคลุ้มคลั่ง
เลือดของชนชั้นนำสำนักหงแปดพันนายแปดเปื้อนยังหาดทรายตงไห่
เลือดแค้นครั้งนี้ พวกเขาจะลืมได้อย่างไร
พวกเขาสำนักหงไม่เคยเจอการสบประมาทเช่นนี้
หยางเฟิงผู้นี้ช่างบังอาจยิ่งนัก！
“ไม่ฆ่าหยางเฟิงทิ้งพวกเราไม่ขอเป็นคน！”
“ไม่ฆ่าหยางเฟิงทิ้ง สำนักหงของพวกเราจะยืนหยัดได้อย่างไร？”
“ไม่ฆ่าหยางเฟิงทิ้ง สำนักหงของเราจะกลับสู่ต้าเซี่ยได้อย่างไร？”
……
สิบเจ้าแก๊งใหญ่แห่งสำนักหง แต่ละคนคำรามด้วยสีหน้าถมึงทึงขึ้นมา
ปัง！
“เงียบ ๆ！”
ฉับพลัน
เย่หรงก็ตบโต๊ะ กวาดตามองไปรอบ ๆ
สีหน้าเดิมที่โกรธแค้นของเขากลับเลือนหายไปในนาทีนี้
ตัวเขาก็กลับสู่ท่าทางที่ดูฉลาดเฉียบแหลมขึ้นมาอีกครั้ง
“ตงไห่ พวกเราต้องกลับไป！”
“หยางเฟิง เราต้องฆ่า！”
“แต่สงครามตงไห่ครั้งนี้ สำนักหงของเราสูญเสียอย่างหนัก！”
“กำลังของหยางเฟิงผู้นี้แกร่งนัก คิดจะฆ่าเขา เราต้องวางแผนกันให้ดี！”
เย่หรงก็อยากฆ่าหยางเฟิง ล้างแค้นให้ลูกชายกับแก้แค้นที่ถูกตัดแขน！
แต่เขารู้ว่า คิดจะฆ่าหยางเฟิงไม่ใช่เรื่องง่าย
สำนักหงครั้งนี้เสียหายหนักมาก
ถ้าไม่วางแผนให้ดี ลงมือตามใจ เกรงว่าสำนักหงทั้งสำนักจะพังทลายได้！
พอฟังคำของเย่หรง
สีหน้าสิบเจ้าแก๊งแห่งสำนักหงก็หดหู่！
“ผู้อาวุโสใหญ่ หรือพวกเราจะให้แล้วกันไปอย่างนี้？”
“นั่นสิ！ สำนักหงของเราก่อตั้งมากว่าร้อยปี ไม่เคยถูกใครสบประมาทอย่างนี้มาก่อนเลยอ่ะ！”
“ถ้าเราให้แล้วกันไปอย่างนี้ จะให้เหล่าพี่น้องในยุทธภพมองพวกเราสำนักหงยังไงหา？”
แค้นใจ！
น่าแค้นใจนัก！
พวกเราเป็นถึงสำนักหง เป็นถึงพรรคใหญ่อันดับหนึ่งเมื่อร้อยปีก่อนในต้าเซี่ย
ต่อให้มาที่เกาะดาว ก็ทรงอิทธิพลเพียงหนึ่งเดียว
พวกเขาเคยต้องคับแค้นใจเช่นนี้กันอย่างนี้เมื่อไหร่？
ไม่นึกเลยว่าจะถูกเขยแต่งเข้าที่ไม่รู้จักซัดจนไม่มีทางตอบโต้ได้
แม้แต่จะล้างแค้นก็ไม่กล้า！
“ใครบอกว่าเราจะปล่อยให้แล้วกันไป？”
เย่หรงกวาดตามองดูคนที่มีอยู่ทั้งหมดสักพักแล้วเอ่ยว่า： “ตัวรูปธรรมจะทำยังไงฉันขอคิดดูให้ดีก่อน แต่ภายใต้รางวัลต้องมีผู้กล้า พวกนายจงประกาศคำสั่งตั้งรางวัลของฉันออกไป ทองคำพันล้าน ใครที่ฆ่าหยางเฟิงได้ฉันจะมอบให้คนผู้นั้น！ต่อให้ฆ่ามันไม่ได้ ก็ต้องสร้างความยุ่งยากให้มัน ให้มันเซ็งตาย！”