เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 1072
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 1072
“ดาร์กสโตน คุณ……”
เย่หรงจ้องมองเงาคนนั้นด้วยสายตาที่ซับซ้อน
เขาคิดไม่ถึงว่า ตัวเองกลับถูกคนที่ตัวเองเชื่อใจที่สุดทำร้าย!
อดีต ข้างกายเย่หรงมีชายสองผู้แข็งแกร่งแดนแปรเทพ
คนหนึ่งคือดาร์กไนท์!
คนหนึ่งคือดาร์กสโตน!
ดาร์กไนท์รับผิดชอบฆ่าศัตรูของเย่หรง กำจัดผู้เห็นต่างแทนเขา
ส่วนดาร์กสโตนรับผิดชอบปกป้องความปลอดภัยของเย่หรง
ทั้งสองคนต่างเป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุด
แต่ก่อนหน้านี้ ดาร์กไนท์ไม่เพียงแค่ทรยศเขา ยังไปพึ่งพาหยางเฟิง แล้วยังออกมือลอบฆ่าเขาด้วย
ตอนนี้ ดาร์กสโตนเป็นอีกคนที่ตัวเองไว้ใจที่สุด ก็แอบลงมือฆ่าเหมือนกัน
นี่มันเป็นเพราะอะไรกันแน่?
สีหน้าเย่หรงดูไม่เต็มใจ!
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งหมดนี้กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไง?
จู่ๆ
เย่หรงรู้สึกว่าตัวเองโดนทุกคนรอบข้างทรยศหมดเลย
ความเจ็บปวดที่บีบหัวใจแบบนั้น ทำให้คนเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่!
ดาร์กสโตนสีหน้านิ่งเฉย แล้วพูดว่า “หยางเฟิงพูดถูก คุณก็คือคนโง่คนหนึ่ง! ถ้าไม่ใช่วันนี้ ฉันก็คงไม่มีทางฆ่าคุณได้ เพราะไม่ว่าจะเป็นฉันหรือดาร์กไนท์คุณไม่เคยเชื่อใจพวกเราสองคนอย่างแท้จริง!”
ในใจของเย่หรง
ถึงแม้ดาร์กสโตนกับดาร์กไนท์จะเป็นลูกน้องที่ภักดีต่อเขา
แต่เขายังคงระแวงอยู่อย่างมาก
เพราะคนแบบเย่หรงนี้ เขาไม่มีทางไว้ใจใครอย่างแท้จริงหรอก
แต่ที่ทำให้เย่หรงคิดไม่ถึงคือ ตัวเองจะระวังแล้วระวังอีกสุดท้ายก็ไม่รอดพ้นจากมือร้ายของดาร์กสโตน!
ป๊าบป๊าบป๊าบ！
ดูถึงตรงนี้
จู่ๆหยางเฟิงก็ตบมือ
เขามองไปที่ดาร์กสโตนฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ คุณก็เป็นคนของสำนักยมบาลใช่ไหม? ไม่รู้ว่า คุณกำลังคิดที่จะเอาชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรบนตัวเย่หรงไปใช่มั้ย?”
ดาร์กสโตนไม่ได้พูดอะไร
เขาจ้องไปที่หยางเฟิงอย่างแน่วแน่
เพราะเขารู้ดีว่าหยางเฟิงนั้นจัดการยาก
แม้แต่จะเป็นเย่หรงก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้หยางเฟิง
ไม่อย่างนั้นเย่หรงก็ไม่ถูกตัวเองหลอกหรอก
“อะไรนะ? คุณเป็นคนของสำนักยมบาล!”
เย่หรงรู้ตัวแล้วก็มองดาร์กสโตนด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
ดาร์กสโตนที่อยู่กับเขามาเกือบสิบปี กลับเป็นคนของสำนักยมบาลเหรอ?
ตัวเองกลับไม่รู้อะไรเลย!
ดาร์กสโตนเยาะเย้ยด้วยความดูถูก “คุณพึ่งรู้ตอนนี้เหรอ? ดูเหมือนว่าคุณเป็นคนโง่คนหนึ่งจริงๆ!”
“ไม่แปลกที่เจ้าสำนักจะให้ฉันอยู่ใกล้ตัวคุณ ที่แท้เจ้าสำนักรู้อยู่แล้วว่า จัดการกับคนโง่อย่างคุณ ไม่เสียแรงเลยสักนิด!”
“คุณ……”
กับการเยาะเย้ยของดาร์กสโตน เย่หรงหน้าแดงขึ้นมา
“เจ้าสำนักวางแผนได้ดีจริงๆ!”
“ฉันเกรงว่าเขาวางแผนเรื่องทั้งหมดในวันนี้ไว้ตั้งแต่สิบปีที่แล้ว!”
“ตลกที่ฉันยังคิดว่า ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของฉัน!”
จู่ๆเย่หรงก็หัวเราะอย่างน่าสมเพช
จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าหยางเฟิงกับดาร์กสโตนทั้งสองพูดถูก
ตัวเองเป็นคนโง่คนหนึ่งจริงๆ!
ถ้าตัวเองไม่ใช่คนโง่ ทำไมถึงไม่รู้มาโดยตลอด ไอ้ดาร์กสโตนเนรคุณนี่!
ในใจเย่หรงเกลียดมาก! เสียใจมาก!
แต่เสียดาย ต่อให้เกลียดและเสียใจแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์
เพราะว่าในโลกนี้ไม่มียาแก้รักษาโรคเสียใจภายหลัง!
หยางเฟิงเดินไปข้างกายเย่หรง เอื้อมมือไปตบไหล่ของเขา พูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าบ้านเย่ ตอนนี้เรามาทำข้อตกลงกันได้ แค่คุณเอาชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรให้ฉัน ฉันก็จะช่วยชีวิตคุณ คุณคิดว่าไง?”
“หยางเฟิง คุณ……”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิง
เย่หรงโกรธมาก
เขาแทบจะบีบคอหยางเฟิงให้ตาย!
ไอ้สารเลวนี่กลับฉวยโอกาศ
ในช่วงเวลาวิกฤต กลับอยากจะให้ตัวเองมอบชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรให้!
และดูจากท่าทางหยางเฟิงนี่ ก็เห็นได้ชัดว่ารู้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วว่าดาร์กสโตนที่อยู่ข้างกายตัวเองเป็นคนทรยศ