เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 130

นี่ตกลงแล้วเป็นใครกันแน่？
เมื่อไหร่กันที่ตงไห่เล็กเล็ก คาดไม่ถึงว่าจะมีปรมาจารย์ที่น่ากลัวแบบนี้ปรากฏตัวออกมา？
“อย่าเสียเวลา ภายในสิบนาทีถ้ายังหาทางออกไม่ได้ นายก็ออกไปให้พ้นฉัน！”
หยางเฟิงดื่มไว้แดงหมดไปหนึ่งแก้ว พูดอย่างไม่อดทน
ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง สีหน้าของเสือขาวทันทีก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นมา
อารมณ์ต่อสู้น่ากลัว แผ่กระจายออกมาจากบนร่างกายของเขา
เสือขาวพูดแสยะยิ้ม “เดิมทียังอยากจะเล่นเป็นเพื่อนแกสักหน่อย แต่ว่าตอนนี้ดูท่าไม่ได้ซะแล้ว！”
ใช่ว่าเขาอยากกลับไป ไม่งั้นคงไม่มีความหมาย
แรกเริ่มตอนที่เขากลับตงไห่มากับหยางเฟิง
ไม่รู้ว่ามีพี่น้องมากมายต่างอิจฉา
ตอนนี้ถ้ากลับไป จะไม่ให้พวกเขาหัวเราะจนฟันหักได้ไง！
เสียงคำราม！
ภายในปากของเสือขาวเปล่งเสียงร้องของเสือออกมา
หลังจากนั้นทั้งร่างก็พุ่งเข้าไปหาจางเวย
เสือขาวเวลานี้ ราวกับเสือขาวที่ดุร้ายตัวหนึ่ง เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคม
มองถึงตรงนี้
สีหน้าของจางเวยก็เปลี่ยนไปมาก
เขาไม่กล้าจะประมาทแม้แต่น้อย ใช้พละกำลังทั้งหมดพุ่งเข้าไปต่อสู้
ปัก！
กำหมัดของคนสองคน ทันทีก็ปะทะเข้าด้วยกัน
แกรก！
เสียงดังขึ้นมา
สีหน้าของจางเวยก็เปลี่ยนไปมาก กำหมัดของเขาถูกเสือขาวซัดจนแหลกละเอียด
พละกำลังแข็งแกร่งมาก！
ถึงแม้ว่าเขาเป็นปรมาจารย์ระดับฮั่วจิ้ง แต่ยังคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเสือขาว
ยอดฝีมือข้างกายยังแข็งแกร่งแบบนี้
อย่างนั้นหยางเฟิงจะน่าหวาดกลัวขนาดไหน？
จางเวยไม่กล้านึกภาพ！
ในใจของเขา พรั่งพรูความสิ้งหวังขึ้นมา
เขาเสียใจภายหลังที่เป็นศัตรูกับหยางเฟิง
บางทีคุกเข่าขอโทษ ยังสามารถรักษาชีวิตนี้ของเขาตนเองได้！
แต่ตอนนี้ สิ่งเหล่านี้ก็ไม่มีความหมายใดใดแล้ว！
“ฆ่า！ฆ่า！ฆ่า！”
จางเวยรู้ว่างันนี้ตนเองต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ลักษณะโหดร้ายเกินขอบเขต
ไม่คำนึงถึงกำหมัดที่แหลกละเอียด ยังคงโจมตีเสือขาวต่อไปไม่หยุด
เสือขาวหรี่ดวงตาเล็กน้อย สองตาปรากฏแสงอันเย็นเยือก
“เสือคำรามพนาวัน！”
เสียงคำราม
ลมแห่งความบ้าคลั่งคำรามออกมาจากบนตัวเสือขาว
ปัง！
ปัง！
ปัง！
เสียงแตกอันรุนแรงดังมาไม่ขาดสาย
หมัดแล้วหมัดเล่าต่อยบนร่างกายของจางเวย
อ่า！
เสียงร้องอันน่าเวทนาสะอึกสะอื้น
ทั้งร่างของจางเวยลอยออกไป
เขาตกลงบนพื้นอย่างแรง
เลือดสด ๆ จากปากที่ผสมกับอวัยวะภายในที่แหลกละเอียดพุ่งออกมา
ในเวลานี้กระดูกบนกายของจางเวย ล้วนถูกตีจนหัก เขาไม่มีพละกำลังที่จะต่อสู้อีกแล้ว
เสือขาวหยุดลงด้านหน้าเขา พูดอย่างเยือกเย็น “แกก็ไม่เลว เพียงแต่น่าเสียดายที่อ่อนแอเกินไป！”
จางเวยมองเสือขาว พูดแล้วยิ้มเวทนา “สามารถตายในเงื้อมมือของแก ฉันก็ยอมความสามารถนี้อย่างหมดใจ！”
หลังจากเปล่งออกไป
เห็นเพียงศีรษะตะแคงของจางเวย โดยที่สุดก็สูญสิ้นชื่อเสียง
ขณะเดียวกันนั้น
หยางเฟิงเดินเข้ามา ตบบ่าของเสือขาวแล้วพูด “นี่คือลูกผู้ชาย จัดพิธีศพให้เขาอย่างยิ่งใหญ่”
เสือขาวตอบพยักหน้าด้วยความเคารพ “ครับ！”
ไม่พูดไม่ได้ จางเวยเป็นลูกผู้ชายอย่างแท้จริง
เพียงแต่น่าเสียดาย เขาเดินเส้นทางนี้ไม่อาจย้อนกลับได้
เป็นศัตรูกับประชาชน
ตลอดไปมีเพียงการตายเส้นทางเดียว！
ตัวพ่อของเมืองเอก จางเวยตายแล้ว！
บิ๊กบอสฉือปาลู่ ตกจากที่สูง！
ลูกน้อง 5,000 คน ถูกทำลายจนหมด！
พื้นที่สีเทาเมืองเอกทั้งหมดว่างเปล่า！
หลังจากฟ้าสว่าง
ประชาชนของเมืองเอกตื่นมาก็ค้นอย่างกะทันหัน
คดีความชั่วร้ายเช่น การปล้น ขู่เข็ญ เป็นต้นลดน้อยลง
คนระยำพวกนั้นที่คุยโวโอ้อวดศักดา ข่มเหงรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแกร่งกว่าไม่มีแล้ว
คล้ายดั่งช่วงเวลาสั้น ๆ ทั้งเมืองเอกก็สะอาดไปเยอะมาก
ในเวลานี้
โรงแรมห้าดาวของเมืองเอกแห่งหนึ่ง
หลังจากรับรู้ข่าวการตายของจางเวย
เย่โหรว คนอื่น ๆ หวาดกลัวรู้สึกไม่ปลอดภัย！
ท่านดำพูดแนะนำ “คุณหนู ตอนนี้จางเวยถูกฆ่า ทั้งพื้นที่สีเทาเมืองเอกล่มสลาย พวกเรายังคงอยู่ที่นี่อันตรายเป็นอย่างมาก ดังนั้นพวกเราจำเป็นต้องรีบออกไปจากเมืองเอก！”
สีหน้าของเย่โหรวดูไม่ได้อย่างมาก เธอกัดปากแล้วพูด “เดิมทีมาเมืองเอกในครั้งนี้ ยังอยากจะความสามารถของจางเวย กอบกุมพื้นที่สีเทาของมณฑลเจียงหนาน เพื่อจะเป็นข้อมูลข่าวสารให้ตระกูลเย่ไม่ขาดสาย คาดไม่ถึง ช่วงเวลาสั้น ๆ จางเวยจะตายแล้ว อีกทั้งตัวการสำคัญที่ก่อเรื่องทั้งหมดนี้ ก็คือเขยแต่งเข้าคนนั้น หยางเฟิง！”