เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 15 การผ่าตัดราบรื่น

“พ่อครับ อย่าเสียเวลาพูดกับพวกเขาอีกเลย พ่อรีบโทรหาเขตรักษาการตงไห่ ให้พวกเขารีบไสหัวไปเถอะครับ”
เย่ชิวมีท่าทีเย่อหยิ่ง
ในสายตาของเย่กวงและลูกชายเสือขาวก็เป็นเพียงพลทหารเท่านั้น
“ได้ พ่อจะรีบโทรเดี๋ยวนี้”
เย่กวงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วต่อสายไปที่เขตรักษาการณ์ตงไห่
เมื่อหยางเฟิงและเสือขาวเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ยิ้มเยาะออกมา
โทรศัพท์ต่อสายติดอย่างรวดเร็ว
“สวัสดี นั่นใคร ?”
ไม่ช้า ปลายสายก็มีเสียงที่น่าเกรงขามดังขึ้น
เย่กวงยิ้มอย่างประจบแล้วพูดว่า : “ผู้บัญชาการหนิว ผมคือเย่กวงจากตระกูลเย่ วันนี้ผมพาลูกชายมาหาหมอที่โรงพยาบาล คิดไม่ถึงว่าโรงพยาบาลตี้อีตงไห่จะถูกปิด ซ้ำยังมีพลทหารสองสามนายมาขวางทางผมเอาไว้ด้วย”
“คุณว่า ควรให้พวกเขาหลีกไปหน่อยจะดีไหม ?”
“ตระกูลเย่ ? เย่กวง ?”
“ใครกัน ? ผมไม่เห็นจะรู้จัก !”
พูดจบ อีกฝ่ายก็ตัดสายทันที
ตู๊ด ๆ ๆ !
เมื่อได้ยินเสียงตัดสายของอีกฝ่าย เย่กวงก็ตกตะลึงทันที
เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
หยางเฟิงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม : “ผู้บัญชาการเขตรักษาการณ์ตงไห่บอกคุณว่าอย่างไรล่ะ ?”
เมื่อต้องเผชิญกับการย้อนถามจากหยางเฟิง ใบหน้าของเย่กวงก็แดงก่ำทันที
“หยางเฟิง แกไม่ต้องดีใจไป เด็ก ๆ อัดเจ้าสวะนี่เดี๋ยวนี้ !”
เย่กวงตะโกนเรียกด้วยความโมโห
บอดี้การ์ดของตระกูลเย่หลายคนก้าวออกมา
เย่ซิวทำสีหน้าหยิ่งยโส : “จับลูกเขยของตระกูลเย่คนนี้หักขาทั้งสองข้างซะ ให้มันคุกเข่ายอมรับความพ่ายแพ้ต่อหน้าฉัน”
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว เย่กวงสองพ่อลูกสติไม่ดีอย่างนั้นหรือ ?
หรือมองไม่ออกเลยว่า ที่นี่คือคนของตนทั้งนั้น ?
ลงมือกับตนเองที่นี่ ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอกหรือ ?
หยางเฟิงพูดกับเสือขาวว่า : “จัดการพวกสวะพวกนี้ให้หมด หักขาทั้งสองข้างของทุกคนซะ จากนั้นก็โยนออกไป”
พูดจบ หยางเฟิงก็หันหลังเดินจากไป
ส่วนเย่กวงสองพ่อลูก หยางเฟิงไม่ได้สนใจมากนัก
“ครับ !”
เสือขาวพยักหน้า แล้วหันมองเย่กวงสองพ่อลูกด้วยสีหน้าดุร้าย
“กล้าเสียมารยาทกับท่านแม่ทัพ สมควรตาย !”
“จับเจ้าพวกนี้หักขาให้หมด แล้วโยนออกไป !”
“ครับ !”
พูดจบ พลทหารอาวุธครบมือนับสิบนายก็วิ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง
เมื่อเห็นดังนั้น เย่กวงและเย่ชิวก็ตกตะลึงทันที
เดิมทีพวกเขาคิดว่ามีเพียงแค่พลทหารสองนายเท่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะเยอะขนาดนี้
……
“ท่านแม่ทัพ จัดการเรียบร้อยแล้วครับ” เพียงครู่เดียว เสือขาวก็เดินกลับมารายงาน
หยางเฟิงพยักหน้า : “อืม ประกาศคำสั่งลงไป ให้ทั้งโรงพยาบาลใช้กฎอัยการศึก ฉันไม่ต้องการให้ใครมารบกวนการผ่าตัดของลูกสาวฉัน”
“ครับ !”
เสือขาวพยักหน้าและรีบไปจัดการทันที
ไม่ช้า ทั้งโรงพยาบาลก็ใช้กฎอัยการศึก ไม่มีใครสามารถเข้ามาได้ !
“หยางเฟิง เกิดอะไรขึ้น ?”
เมื่อเห็นหยางเฟิงเดินกลับมา เย่เมิ่งเหยียนก็ถามขึ้นด้วยความอยากรู้
หยางเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า : “ไม่มีอะไร ก็แค่พวกสวะสองสามคนมาก่อความวุ่นวาย ถูกผมจัดการหมดแล้ว”
เย่เมิ่งเหยียนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า : “ทำไมฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงของอารอง”
“เอาล่ะ อย่าคิดมากอีกเลย พวกเรารอพั่นพั่นผ่าตัดเสร็จจะดีกว่า”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้า และไม่เอ่ยถามอะไรต่อ
ผ่านไปสองชั่วโมง
ประตูห้องผ่าตัดเปิดออก
หยางพั่นพั่นนอนอย฿บนเตียงผู้ป่วย มีพยาบาลสองสามคนช่วยกันเข็นออกมา
“พั่นพั่น ไม่เป็นไรใช่ไหม ?”
หยางเฟิงเดินเข้าไปหา มองใบหน้าที่ซีดเผือดของพั่นพั่น แล้วถามด้วยความเป็นห่วง
หยางพั่นพั่นยิ้มอย่างอ่อนแรงแล้วพูดว่า : “พ่อคะ หนูไม่เป็นไร หนูแข็งแกร่งมาก พั่นพั่นไม่ร้องไห้เลยสักนิด”
“ลูกรัก แม่ผิดเอง ทำให้ลูกต้องลำบากแล้ว”
เมื่อเห็นใบหน้าที่อิดโรยของหยางพั่นพั่น เย่เมิ่งเหยียนก็ร้องไห้ออกมา
“แม่คะ อย่าร้องไห้เลยนะคะ พั่นพั่นเองยังไม่ร้องเลย ทำไมแม่ถึงร้องละคะ ?”
หยางพั่นพั่นหันมองเย่เมิ่งเหยียนแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“อืม ๆ !”
เย่เมิ่งเหยียนฝืนพยักหน้าและหยุดร้องไห้
จากนั้น หยางพั่นพั่นก็ถูกเข็นมาที่ห้องผู้ป่วยวีไอพี
เย่เมิ่งเหยียนก็ตามมาด้วยเช่นกัน
“ผู้อำนวยการหลิน ลูกสาวของผมเป็นอย่างไรบ้าง ?”
หยางเฟิงหันไปถามหลินมู่
หลินมู่ยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณหยาง การผ่าตัดราบรื่นดีครับ ลูกสาวของคุณพักผ่อนอีกสักระยะ ร่างกายก็จะฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติแล้ว”
เมื่อได้ยินดังนั้น หยางเฟิงก็รู้สึกโล่งใจทันที
หยางเฟิงแสดงสีหน้าขอบคุณ : “ต้องขอบคุณคุณมากนะครับผู้อำนวยการหลิน”
“ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
“ส่วนการติดตามอาการของลูกสาวคุณหลังจากนี้ ผมจะจัดแพทย์เอาไว้ทั้งสิ้นแปดคน พยาบาลอีกสิบสองคน คอยจับตาดูอาการตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยครับ”
“ดีจริง ๆ ขอบคุณมากนะครับ ผมจะจดจำบุญคุณครั้งนี้เอาไว้แน่นอน”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของหยางเฟิง หลินมู่ก็แสดงสีหน้ายินดีออกมา
หยางเฟิงหันไปพูดกับเสือขาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ว่า : “จัดการประกาศกฎอัยการศึกที่ห้องพักผู้ป่วยวีไอพีตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงให้ฉันด้วย ช่วงนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนพั่นพั่นจนกว่าเธอจะฟื้นตัว !”
“ครับ !”
เสือขาวพยักหน้า จากนั้นจึงออกจากห้องไป
ชั่วพริบตา
เวลาเจ็ดวันก็ผ่านพ้นไป
งานเลี้ยงของหม่าตงมาถึงแล้ว !
และเป็นวันที่หยางเฟิงขีดเส้นตายวันสุดท้ายให้กับตระกูลเย่เช่นกัน !