เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 185

ตอนนี้เย่โหรวแทบรอไม่ไหว
ดูเหมือนว่าเธอจะได้เห็นภาพของตระกูลเย่แห่งตงไห่ถูกทำลายล้าง ภาพที่หยางเฟิงคุกเข่าบนพื้นและก้มหน้าขอโทษเขา
หลังจากนั้น
เย่โหรวนำยอดฝีมือตระกูลเย่หลายร้อยคนมุ่งหน้าไปยังตงไห่
ขณะเดียวกัน
หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนก็บินจากเมืองหู้ไห่กลับไปเมืองเอก
สนามบินเมืองเอก
เย่เมิ่งเหยียนพูดด้วยสีหน้ากังวล: “ที่รัก ฉันได้ยินมาว่าตระกูลเย่แห่งจงโจวมาแล้ว คุณคิดว่าจะเกิดเรื่องกับพ่อแม่ของฉันหรือไม่”
เย่เมิ่งเหยียนก็ได้ข่าว หลังจากที่เฟิงเมิ่งกรุ๊ปสาขาเมืองเอกถูกทำลาย
สักพักเธอก็ร้อนรุ่มด้วยความกังวล
เช้าตรู่เธอจองตั๋วเครื่องบินกลับเมืองเอก
หยางเฟิงปลอบโยน: “ที่รักไม่ต้องกังวล ผมเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว ไม่มีอะไรแน่นอน”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้า แต่ความกังวลบนใบหน้าของเธอไม่ได้ลดลงเลย
ทั้งสองมพูดเหลวไหลขับรถไปยังบริษัทสาขาเมืองเอก
เมื่อเขามาถึงประตูบริษัทหยางเฟิงเห็นเย่ซานที่ถูกแขวนอยู่หน้าประตู
ขณะนี้ขาทั้งสองข้างของเย่ซานมีเลือดไหลออกมามาก
เขาหลับตา หน้าซีดเผือด หายใจแผ่วเบา
และไม่มีพนักงานสาขาเมืองเอกคนไหนกล้าเข้าไปเพื่อช่วยเขา
เพราะคำพูดของเย่โหรว ใครก็ตามที่กล้าช่วยเย่ซานเท่ากับเป็นศัตรูกับตระกูลเย่แห่งจงโจว ถึงตอนนั้นตายสถานเดียว!
“เย่ซาน!”
เย่เมิ่งเหยียนตะโกนและรีบวิ่งเข้าไป
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ใบหน้าของหยางเฟิงแสดงออกความโกรธออกมาเล็กน้อย
เขาไม่คิดว่าเย่โหรวจะเลวทรามขนาดนี้
ถ้าเขามาช้ากว่านี้ เกรงว่าป่านี้เย่ซานคงตายไปแล้ว!
หยางรีบไปนำตัวเย่ซานลงมาโดยไม่ลังเล
เย่เมิ่งเหยียนถามอย่างเร่งรีบ “เย่ซาน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เย่ซานได้ยินเสียงนั้นก็ค่อยๆลืมตาขึ้น มองหยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียน ยิ้มอย่างอ่อนแรงและพูดว่า: “ท่านประธานเย่ คุณหยาง ในที่สุดพวกคุณก็มา!”
เมื่อเห็นเย่ซานที่เป็นแบบนี้เย่เมิ่งเหยียนก็ถามด้วยดวงตาแดงก่ำ “มันเกิดอะไรขึ้น?”
“แค่กๆ!”
เย่ซานไอและหยางเฟิงรีบเทน้ำแร่ที่เขาพกติดตัวไปให้เขา
หลังจากจิบน้ำ สีหน้าของเย่ซานก็ฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย
เขาถูกแขวนหน้าประตูบริษัทหนึ่งวันหนึ่งคืน
หนึ่งวันหนึ่งคืนนี้เขาไม่ได้ดื่มน้ำ ไม่ได้กินข้าว
หากไม่ใช่เพราะความมั่นใจของเขาว่าหยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียน จะมาช่วยเขา เขาคงตายไปนานแล้ว!
เย่ซานกล่าวว่า “ประธานเย่ หลังจากที่คุณไป เมื่อสองวันก่อนจู่ๆเย่โหรวก็พาคนมา พวกเขาไม่เพียงแต่เอาบริษัทไปแต่ยังทุบตีขาของผมไม่ยั้ง…”
“เย่โหรวทำเกินไปจริงๆ!”
เมื่อได้ยินว่าขาของเย่ซานถูกตีจนหัก เย่เมิ่งเหยียนก็พูดอย่างโกรธเคือง
เธอไม่เคยคิดว่าโลกจะมีผู้หญิงที่เลวทรามเช่นนี้
หยางเฟิงถามว่า “ตอนนี้เย่โหรวและคนอื่นๆอยู่ที่ไหน?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเย่ซานก็แสดงความกังวลและกล่าวว่า “เย่โหรวและคนอื่นๆ ได้ไปที่ตงไห่ คุณควรรีบไปที่นั่น หากไปช้าผมเกรงว่าตระกูลเย่แห่งตงไห่จะตกอยู่ในอันตราย!”
“อะไรนะ?”
เมื่อได้ยินว่าเย่โหรวและคนอื่นๆไปตงไห่เย่เมิ่งเหยียนก็ตกใจ
พ่อแม่ของเขาอยู่ตงไห่ หากพวกเขาตกไปอยู่ในมือของเย่โหรว ผลที่ตามมาคงไม่คาดฝัน!
“ที่รัก!”
เย่เมิ่งเหยียนหันไปมองหยางเฟิง
หยางเฟิงปลอบโยน: “ไม่ต้องกังวล เราจะไปตงไห่เดี๋ยวนี้!”
โทรเรียกรถฉุกเฉินแล้วไม่นานก็รถพยาบาลก็จะมา
หลังจากที่เย่ซานขึ้นพยาบาลดึงไปแล้ว หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนก็ไปที่ตงไห่ทันที
ขณะนี้
อยู่บนถนนเมืองเอกที่มุ่งหน้าไปตงไห่
รถออฟโรดสิบคันกำลังขับอยู่บนถนนอย่างครึกโครม