เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 201

หม่าตงรีบพูดกลับ
แต่ว่าไม่รอให้หม่าตงพูดจบ หยางเฟิงก็พูดตัดบทฉันให้เวลาคุณสิบนาที คุณรีบมานี่เดี๋ยวนี้！”
เมื่อพูดจบ หยางเฟิงก็กดตัดสายไปทันที
เมื่อหลังจากกดตัดสายโทรศัพท์ เขามองไปที่หม่าเถิงที่กำลังคุกเข่าอยู่
ในเวลานี้ใบหน้าของหม่าเถิงได้เปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง
แม้แต่คุณอาของตนเองยังไม่กล้าทำให้คนใหญ่คนโตไม่พอใจ มองดูแล้วครั้งนี้ฉันคงจะต้องตายแน่ๆ！
เขาไม่ได้ขอวิงวอน！
ไม่มีการขอให้ยกโทษให้！
เพราะเขาทราบดีว่า ยังไงสะมันก็ไม่มีความหมาย
เขาได้แต่คุกเข่าลง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า ราวกับว่าดวงวิญญาณได้หลุดลอยออกไปแล้ว
มองไปที่คนไร้วิญญาณของหม่าเถิง หยางเฟิงที่ไม่อยากแม้แต่จะสนใจ
คนแบบนี้มันไม่น่าไปสงสารหรอก!
เสียงดังกึกก้องครั่นครืน！
ไม่ถึงสิบนาที ก็มีเสียงดังคำรามกึกก้องมา
เย่เมิ่งเหยียนเงยหน้ามองขึ้น ก็พบว่ามีเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวลำหนึ่งบินผ่านมา
มีบันไดเชือกทิ้งลงมาจนถึงดาดฟ้าของออฟฟิศ
ชั่วขณะนั้น ก็พบเพียงแต่หม่าตงที่ปีนบันไดลงมา
“คารวะท่านหยางเฟิง！”
หลังจากที่หม่าตงลงมา ก็รีบคุกเข่าคารวะท่านหยางเฟิงทันที
เพื่อจะได้มาถึงให้เร็วที่สุด และเลือกวิธีที่เดินทางเร็วที่สุด หม่าตงถึงได้นั่งเครื่องบินส่วนตัวมา
เมื่อได้เห็นหลานชายของหม่าเถิงก็ถูกตีจนขาหักทั้งสองข้าง โดยที่ใบหน้าของเขานั้นไม่มีแม้แต่ความเห็นใจ มีเพียงแต่ความกลัวลึกๆ
เขาไม่รู้ว่า รอบนี้หยางเฟิงจะจัดการกับตนอย่างไร?
ถึงแม้เขาจะเป็นถึงอภิมหาเศรษฐีของตงไห่!
ในสายตาคนภายนอก เขาเป็นดังคนใหญ่โต !
แต่ทว่าเขารู้ดีว่า การที่เขาเป็นมหาเศรษฐี แต่ในสายตาของหยางเฟิง เขาไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละ！
ถ้าหากเขาอยากจะฆ่าตนเองล่ะก็ แค่พูดออกมาคำเดียวก็พอแล้ว!
หยางเฟิงก้มหน้าดื่มน้ำชา ไม่แม้แต่จะมองเขา
บนหน้าผากของหม่าตงนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลรินอย่างไม่หยุดยั้ง
เมื่อหยางเฟิงไม่พูดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งต้นเต้นมากกว่าเดิม
“แกมันไอ้คนสารเลว！แกจะฆ่าฉันหรอ！”
ทันใดนั้น หม่าตงลุกขึ้นมา ก่อนที่จะเต็มไปด้วยสีหน้าโกรธแค้น ก่อนที่จะต่อยและถีบไปที่ขาของหม่าเถิง
“แกมันไอ้สารเลว ฉันบอกแกตั้งหลายรอบแล้ว ให้แกถ่อมตนบ้าง ทำไมแกถึงไม่ฟังคำพูดของฉันบ้าง…
“แกไปตายสะ ตระกูลหม่าของพวกเรานั้นไม่มีแก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกจะถูกไล่ออกจากตระกูลหม่า แล้วก็จะไม่ใช่หลานของตระกูลหม่าอีกต่อไป…”
หม่าเถิงนั้นไม่ได้ขัดขืนโต้ตอบใดๆ ก่อนที่จะปล่อยให้หม่าตงตบทุบตีอย่างแรง
ความหวังภายในใจสุดท้ายของเขาได้แตกสลายไปในตอนที่หม่าตงนั้นมาถึง
ร่างกายของเขาตอนนี้ราวกับว่าไม่มีวิญญาณ
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังรอชะตากรรมชีวิตยังไงของเราอยู่？
“พอได้แล้ว！”
ในตอนนี้ ในที่สุดหยางเฟิงก็พูดออกมาแล้ว
เมื่อได้ยินหยางเฟิงพูดดังนั้น หม่าตงก็รีบหยุดมือทันที
ในตอนนี้ หม่าเถิงโดนตีราวกับว่ากำลังจะตาย
เขานอนราบอยู่กับพื้น ใบหน้าบวมไปหมด และมุมปากมีเลือดไหลออกไม่หยุดหย่อน
ในรอบนี้ หม่าตงโกรธเป็นอย่างมาก ตีลงไปอย่างแรง ราวกับว่าเกลียดเขาและอยากจะตีหม่าเถิงให้ตาย
หลังจากนั้น หม่าเฟิงเดินมาที่หน้าของหยางเฟิง
เสียงดังตุ๊บ！
ทั้ง สองเข่าคุกลงไปทันที！
หม่าตงพูดไปร้องไห้ไป “ท่านหยาง ผมเองที่สั่งสอนไม่ดี ถึงทำให้ไอ้สารเลวนี้มันตีท่าน ได้ หากท่านจะฆ่าหรือจะตีผมก็ได้ ผมจะไม่เรียกร้องหรือโกรธแค้นใดๆเลย”
หยางเฟิงพูดเรียบๆ“หลานของท่าน หม่าเถิงได้ทำเรื่องเลวร้ายไว้มากมาย รอให้เขาถูกกฎหมายลงโทษ คุณก็ต้องปล่อยให้กฏหมายจัดการกับเขาเถอะ！”
หยางเฟิงนั้นไม่ใช่ผู้ที่รักษาและคอยดูแลกฎหมาย แต่เขาเป็นคนที่คอยปกป้องและคอยพิทักษ์กฎหมาย
ในเมื่อหม่าเถิงทำผิดกฎหมาย ถ้าอย่างงั้นก็ต้องปล่อยให้กฎหมายเป็นคนตัดสินแล้วล่ะ
หลังจากได้ยินนั้น หม่าตงรีบกระทืบลงไปที่จางต้าพ่าวที่แกล้งสลบอยู่ ก่อนจะตะโกน“คุณได้ยินไหม？รีบเอาไอ้สารเลวนี่ไปที่ตุลาการ！”
“รับทราบครับ！“
เมื่อได้ยินดังนั้น จางต้าพ่าวก็ไม่กล้าแกล้งทำเป็นตายอีกต่อไป ก่อนจะรีบลุกยืนขึ้น