เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 244

“อะไรนะ？หยางเฟิง！”
จ้าวเทียนหลงถามอย่างร้อนรนว่า “หยางเฟิงไหน？”
ในตอนนี้เอง เขาเอาแต่สวดภาวนาอยู่ในใจ ว่าอย่าให้เป็นหยางเฟิงคนนั้นเลย！
ไม่อย่างนั้น ครั้งนี้ ตระกูลจ้าวได้จบเห่แน่
“ก็ หยางเฟิงคนที่เพิ่งขึ้นนั่งบัลลังก์ภาคใต้ เจ้าพันธมิตรบู๊คนนั้นไง！”
โครม！
คำพูดของจ้าวหาน ราวกับฟ้าผ่าในตอนกลางวัน ผ่าลงกลางศีรษะของจ้าวเทียนหลง
เป็นหยางเฟิงคนนั้นจริงๆ！
ไอ้สารเลวสองคนนี้ อยู่ดีไม่ว่าดีไปหาเรื่องเขาทำไม?
ต้องรู้ว่า ตอนนี้ตัวเขาเองก็แทบเอาตัวไม่รอดแล้ว
ไอ้ชั่วสองคนนี้ กลับหาเหาใส่หัวซะงั้น！
ปัง！
ทันทีทันใด
จ้าวเทียนหลงก็ล้มไปกองกับพื้นในทันที
พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆมีอาการตกใจอย่างมาก
นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมจ้าวเทียนหลงผู้ซึ่งสงบเสงี่ยมเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ได้ ?
จ้าวเทียนหลงพูดเน้นทีละคำว่า“ ไอ้พวกชั่ว คุกเข่าเอาไว้ให้ดีเลยนะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ！”
หลังจากที่พูดจบ เขาก็กดวางสายไปทันที
จ้าวเทียนหลงหันมาพูดกับพ่อบ้านว่า “รีบไปเตรียมรถให้ฉัน ฉันจะไปเหม่ยเหว้ยเซวียน”
พ่อบ้านถามด้วยความสงสัยว่า“ นายท่าน ให้ผมตามคนให้ด้วยไหมครับ？”
เพี๊ยะ！
ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบ ฝ่ามือของจ้าวเทียนหลงก็ตบเข้ามาอย่างแรง
ใบหน้าของเขาดุร้าย ก่นด่าเสียงดัง“ยังจะตามใครอีก ? นี่แกกลัวว่าตระกูลจ้าวของเราจะตายช้าไปอย่างนั้นเหรอ？”
ได้ยินดังนั้น พ่อบ้านก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก รีบไปจัดเตรียมรถในทันที！
เมื่อเห็นพ่อบ้านจากไปแล้ว
จ้าวเทียนหลงก็เงยหน้าขึ้น ถอนหายใจเสียงเบาแล้วพูดว่า“ หวังว่าเจ้าชั่วสองคนนั้นจะไม่ก่อเรื่องร้ายแรงขึ้น ไม่อย่างนั้นครั้งนี้ ตระกูลจ้าวของเราคงยากที่จะหลบหนีพ้นแล้ว！”
ที่เหม่ยเหว้ยเซวียน
หยางเฟิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ พูดเสียงเรียบว่า“ว่ายังไง โทรเสร็จหรือยัง？”
จ้าวหานเก็บมือถือ หัวเราะแหะๆแล้วพูดว่า “โทรเสร็จแล้ว ！”
หยางเฟิงยกมือขึ้น ฉันจะหักแขนของแกทิ้งซะ ให้แกเป็นเหมือนกับลูกชาย”
หืม ?
ได้ยินดังนั้น สีหน้าของจ้าวหานก็เปลี่ยนไปทันที
ในตอนนี้ เขาทำได้เพียงอธิษฐานในใจอย่างเงียบๆ หวังให้คนเป็นพ่อมาให้เร็วที่สุด
ไม่อย่างนั้น ตัวเองก็จะกลายเป็นคนพิการไปซะ ！
“ที่รัก！”
ในตอนนี้เอง เย่เมิ่งเหยียนก็ขานเรียก
หยางเฟิงหันไปมอง พูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนว่า“ที่รัก ทำไมคุณอิ่มแล้วเหรอ ？”
เมื่อเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของหยางเฟิง
จ้าวเทียนหลงกับจ้าวหานต่างก็พากันประหลาดใจขึ้นในทันที
นี่ยังใช่ปีศาจคนเดิม ที่เย็นชาและไร้หัวใจคนก่อนหน้านั้นอยู่หรือเปล่า ？
ทำไมจู่ๆก็ถึงได้อ่อนโยนขนาดนี้ขึ้นมาได้ ?
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าและยิ้มอย่างมีความสุข“อิ่มแล้ว！”
“อิ่มแล้วเหรอ งั้นผมสั่งผลไม้ให้นะ ？”
พูดจบ หยางเฟิงก็ตะโกนเสียงดัง “บริกร！”
สิ้นเสียง
บริกรที่รออยู่ตรงประตูมาสักพักแล้วก็เข้ามา
ก่อนหน้านี้ บริกรก็รออยู่ที่ประตูตลอด
แต่เขาไม่กล้าเข้ามา พอเข้ามาแล้วในตอนนี้ ก็ถึงกับตกตะลึง
เห็นเพียงนักเลงตระกูลจ้าว นอนเกลื่อนกันอยู่เต็มพื้น และร้องโอดโอยไม่หยุด
ที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือ
จ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงสองคนพ่อลูก สองขาถูกทำร้ายจนหัก และคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหยางเฟิง
ต้องรู้ว่า นี่มันคนของตระกูลจ้าวเชียวนะ！
ทั่วทั้งจินหลิง ใครกล้าไปมีเรื่องด้วย ?
แต่ในตอนนี้ พวกเขากำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหยางเฟิงราวกับสุนัขที่จนตรอก
โดยเฉพาะจ้าวหานไม่ได้มีความน่าเกรงขามอย่างที่ผ่านมาอีก?
บริกรเงยหน้าขึ้นมองหยางเฟิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวั่นเกรง
นี่มันคนหรือเทพเจ้ากัน?
กล้าถึงขั้นมาหักขาของสองคนพ่อลูกตระกูลจ้าวได้ ?
นี่เขาไม่กลัวตระกูลจ้าวจะแก้แค้นเอาคืนเลยหรือยังไง ？
บริกรถามอย่างสุภาพว่า “คุณผู้ชาย ต้องการอะไรครับ？”
หยางเฟิงพูดเสียงเรียบว่า“ภรรยาฉันอิ่มแล้ว ต้องการผลไม้หลังมื้ออาหาร ”