เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 245
บทที่ 245
“ได้ครับ ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้ครับ ！”
บริกรถอยหลังแล้วจากไป
ไม่นาน ผลไม้ที่ถูกจัดแต่งอย่างสวยงาม ก็ได้ยกมาเสิร์ฟให้
“ที่รัก คุณลองชิมอันนี้ดู หวานมาก ”
เย่เมิ่งเหยียนปอกองุ่นลูกหนึ่งแล้วยื่นมันไปที่ปากของหยางเฟิง
หยางเฟิงกินเข้าไปลูกหนึ่ง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หวานจริงๆด้วย！”
เมื่อเห็นภาพๆนี้ สีหน้าของจ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงก็ดูแย่หนักเข้าไปอีก
ทั้งสองคนคุกเข่าอยู่ตรงนี้ ก็ได้แต่มองดูหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนแสดงความรักอันหวานซึ้งต่อกัน
นี่มันโชว์หวานต่อหน้ากันอย่างไม่เกรงใจกันเลยทีเดียว！
หลังจากที่กินองุ่นแล้ว
หยางเฟิงก็เหลือบมองดูนาฬิกา พูดอย่างเฉยชาว่า“ ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งนาที！”
ได้ยินดังนั้น
ร่างของจ้าวหานก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทาด้วยความกลัว
“ยังเหลืออีกสิบวินาที ！”
“สิบ！”
“เก้า！”
“แปด！”
……
“สาม！”
“สอง！”
ในขณะที่พูด
หยางเฟิงก็ได้ลุกยืนขึ้น แล้วเดินมาตรงหน้าของจ้าวหาน อย่างช้าๆ
“อย่าเข้ามานะ ！อย่าเข้ามา！”
จ้าวหานตะโกนร้องด้วยความหวาดกลัว
“หนึ่ง！”
ทันทีที่สิ้นเสียง
หยางเฟิงก็ยกเท้าขึ้น
“เจ้าพันธมิตรหยาง โปรดไว้ชีวิตด้วย！”
ช่วงเวลาที่สำคัญนี้ ประตูห้องรับรองก็ถูกคนเปิดออก จ้าวเทียนหลงรีบปรี่เข้ามาในทันที
หยางเฟิงหันหน้า แล้วมองไปยังจ้าวเทียนหลง พูดด้วยรอยยิ้มจางๆว่า“พอดีเลย ได้เวลาเป๊ะ ！”
ฟู่！
จ้าวหานถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นก็รู้สึกช่วงล่างของตัวเองนั้นเย็นวาบ
เขาก้มลงมอง ก็พบว่าตัวเองกลัวจนฉี่ราดไปซะแล้ว ！
“ข้าน้อย ผู้นำตระกูลจ้าว จ้าวเทียนหลงเป็นเกียรติที่ได้พบเจ้าพันธมิตรหยาง！”
จ้าวเทียนหลงไม่กล้าอวดดี เดินเข้าไปหาหยางเฟิงแล้วทำความเคารพในทันที
หยางเฟิงกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ พูดเสียงเรียบ“เจ้าบ้านจ้าว หากคุณมาช้ากว่านี้ เกรงว่าลูกชายคุณคงได้มีสภาพเหมือนหลานชาย เป็นคนพิการแขนขาใช้การไม่ได้แล้ว”
ได้ยินดังนั้น
จ้าวเทียนหลงก็หันหน้ามองไปยังจ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงแวบหนึ่ง
เมื่อเห็นสภาพที่น่าเศร้าสลดของคนทั้งสอง ดวงตาของเขาก็เผยให้เห็นถึงความโกรธ แต่ความโกรธนี้ ก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว
ความตื่นตระหนกเข้ามาแทนที่
หยางเฟิงกำเริบเสิบสาน ทำร้ายลูกชายกับหลานชายตัวเองจนแขนขาหัก นี่คือการเชือดไก่ให้ลิงดูหรือยังไง！
“พ่อ！”
“ปู่！”
มองไปยังสายตาของจ้าวเทียนหลงจ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงก็ส่งเสียงเรียกออกไปพร้อมกัน
ได้ยินคำนี้
จู่ๆความโกรธที่มี ก็เดือดดาลขึ้นในทันที
จ้าวเทียนหลงก็ทั้งเตะและต่อยจ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงไม่ยั้ง
“ไอ้พวกชั่ว ！ฉันคอยบอกอยู่ตลอดเกิดเป็นคนต้องอ่อนน้อมถ่อมตน แต่พวกแกก็ไม่เคยฟังฉันเลย”
“ตอนนี้มาก่อเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้น พวกแกจะทำลายตระกูลจ้าวให้พังพินาศไปเลยหรือไง！”
จ้าวเทียนหลงทั้งทุบตีและทั้งก่นด่า ลงไม่ลงมืออย่างแรง
เขารู้ว่าตัวเองไม่ออกแรงคงไม่ได้ ！
หากว่า หยางเฟิงเกิดอยากจะเอาชีวิตขึ้นมา เกรงว่าตระกูลของพวกเขาทั้งสามรุ่น คงต้องจบลงที่ตรงนี้เป็นแน่
หยางเฟิงนั่งอยู่กับที่ หยิบแอปเปิลที่ล้างแล้วขึ้นมากิน มองดูการแสดงของจ้าวเทียนหลงอย่างเงียบๆ
“ปู่ หยุดตีได้แล้ว！”
“พ่อ หยุดตีได้แล้ว หากยังตีอยู่แบบนี้เราได้ตายแน่ๆ ！”
จ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงถูกทุบตีจนร้องโอดโอย ทรุดลงกับพื้นแล้วร้องครวญครางไม่หยุด
ผ่านไปสักพัก
จ้าวเทียนหลงก็หยุดลง เหนื่อยจนหายใจหอบ
อายุมากแล้ว การทุบตีคนก็เป็นการใช้พลังงานอย่างหนึ่งเช่นกัน！
ในตอนนี้เอง
จ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงนอนทรุดอยู่ที่พื้น ถูกทุบตีจนสะบักสะบอมไปทั้งร่าง หายใจรวยริน
จ้าวเทียนหลงลงมือได้อย่างเหี้ยมโหดเสียจริง
ไม่เห็นจ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงเป็นลูกเป็นหลานของตัวเองเลยจริงๆ！
นี่ไม่กลัวว่าจะฆ่าจ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงจนตาย แล้วตัวเองต้องสิ้นลูกสิ้นหลานเลยหรือยังไง ？
พรึบ！
หลังจากที่ทุบตีคนทั้งสองแล้ว
จ้าวเทียนหลงก็หันมาหาหยางเฟิง แล้วคุกเข่าลงอย่างไม่ลังเล
เขาพูดทั้งน้ำตาว่า“เจ้าพันธมิตรหยาง คนแก่อย่างฉันสอนลูกสอนหลานได้ไม่ดี ขอได้โปรดเมตตาไว้ชีวิตตระกูลจ้าวของเขาสักครั้งด้วยเถอะ！”