เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 26

หยางเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ความจริงแล้วผมเป็นสหายร่วมเป็นร่วมตายกับแม่ทัพเทพมรณะ!”
“พวกเราผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน ดังนั้นเมื่อแม่ทัพเทพมรณะได้ยินเรื่องราวของผมแล้ว เขาก็เลยส่งกองทัพมาเสริมสร้างชื่อเสียงให้ผม”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่เมิ่งเหยียนรู้สึกผิดหวังอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็โล่งใจมากขึ้น
ถ้าหยางเฟิงเป็นแม่ทัพเทพมรณะจริง ๆ เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับหยางเฟิงอย่างไร? และไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตกับหยางเฟิงอย่างไร?
เย่เมิ่งเหยียนเงยหน้าขึ้นและกล่าวอย่างหนักแน่น “ไม่ว่าคุณจะเป็นแม่ทัพเทพมรณะหรือไม่? สิ่งที่ฉันรู้คุณคือสามีของฉัน และเป็นพ่อของลูก!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยางเฟิงรู้สึกซาบซึ้ง
ความจริงแล้วหยางเฟิงต้องการเปิดเผยเช่นกัน แต่เขารู้ดี
ถ้าตนเองเปิดเผยแล้ว เย่เมิ่งเหยียนอาจไม่สามารถยอมรับผลกระทบมหาศาลเช่นนั้นได้
เขาเคยเป็นคนเร่ร่อน และเป็นลูกเขยแต่งเข้า
และจู่ ๆ เขาก็กลายเป็นแม่ทัพเทพมรณะที่อยู่ใต้คนเพียงคนเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น
เกรงว่าจะไม่มีใครสามารถยอมรับช่องว่างขนาดใหญ่นั้นได้!
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิงแล้ว หลันซินและเย่ไห่รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
“หยางเฟิง ทำไมคุณถึงไม่เป็นแม่ทัพเทพมรณะล่ะ?”
“มันคงจะดีถ้าคุณเป็นแม่ทัพเทพมรณะ เมื่อเป็นเช่นนั้นครอบครัวของพวกเราก็จะไม่ต้องถูกคนอื่นรังแกอีกต่อไป?”
หลันซินกล่าวด้วยความไม่เต็มใจ
หยางเฟิงเหลือบมองหลันซินแวบหนึ่ง จากนั้นมองไปที่เย่เมิ่งเหยียน และกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง “คุณพ่อ คุณแม่ เมิ่งเหยียน ถึงแม้ผมจะไม่ใช่แม่ทัพเทพมรณะ แต่ผมขอสัญญาว่าต่อไปพวกคุณจะไม่ถูกใครรังแกอีก และผมจะทำให้พวกคุณมีชีวิตดีที่สุด!”
เดิมทีคิดว่าหยางเฟิงเป็นแม่ทัพเทพมรณะ แต่กลับกลายเป็นว่าดีใจไปเปล่า ๆ
สุดท้าย หยางเฟิงยังคงเป็นลูกเขยแต่งเข้าที่ไม่ได้อยู่ในกระแสหลัก!
เย่เมิ่งเหยียนยิ้มและพยักหน้า “ฉันเชื่อคุณ!”
หลังจากผ่านเรื่องราวเหล่านี้แล้ว เธอตระหนักว่าหยางเฟิงได้ครอบครองตำแหน่งสำคัญในใจของเธอเสมอมา
ถึงแม้เมื่อก่อนเย่เมิ่งเหยียนจะเคยเกลียดหยางเฟิง
เกลียดการแต่งงานกับคนเร่ร่อน!
เกลียดที่หยางเฟิงจากไปเป็นเวลาห้าปี!
แต่ตอนนี้หยางเฟิงกลับมาแล้ว
เขาไม่เพียงช่วยรักษาพั่นพั่นจนหายเป็นปกติแล้ว แต่ยังทำให้คนของตระกูลเย่และตระกูลหลันคุกเข่าขอโทษตนเอง
ทั้งหมดนี้ เย่เมิ่งเหยียนรู้สึกพึงพอใจแล้ว
“ฮึ่ม เมิ่งเหยียน อย่าหลงกลคำพูดไพเราะแต่ไม่จริงใจของหยางเฟิง”
หลันซินพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา จ้องไปที่หยางเฟิงและกล่าวว่า “หยางเฟิง ในเมื่อคุณบอกว่าคุณจะทำให้พวกเรามีชีวิตดีที่สุด ตอนนี้พวกเราไม่มีแม้แต่บ้านด้วยซ้ำ”
หยางเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณแม่ คุณวางใจเถอะ หลังจากสามวันผมจะมอบวิลล่าให้คุณหนึ่งหลัง”
“คุณเป็นคนพูดเองน่ะ ถ้าสามวันผ่านไปแล้ว คุณยังไม่มอบวิลล่าให้แม่อีก แม่ก็จะมาถามหาความรับผิดชอบจากคุณน่ะ!”
เย่เมิ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะกล่าว “คุณแม่…”
“ลูกหุบปาก!”
หลันซินจ้องเขม็งไปเย่เมิ่งเหยียนด้วยสายตาดุดัน
ในเมื่อหยางเฟิงไม่ใช่แม่ทัพเทพมรณะ ดังนั้นหลันซินจึงไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวเขา
และทำให้หลันซินแสดงความดุดันขึ้นมาอีก
“หยางเฟิง แม่ของฉันเป็นคนแบบนั้นแหละ คุณอย่าไปใส่ใจ!”
หลังจากกลับไปที่ห้องใต้ดินแล้ว เย่เมิ่งเหยียนกล่าวขอโทษ
หยางเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร เดิมผมก็ต้องการเตรียมวิลล่าไว้ให้พวกคุณหนึ่งหลังแล้ว หลังจากพั่นพั่นออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ผมคงไม่สามารถปล่อย พั่นพั่นอาศัยอยู่ในห้องใต้ดินนี้หรอก”
“แต่……”
สีหน้าของเย่เมิ่งเหยียนเต็มไปด้วยความลังเล
“ไม่ต้องแต่ เรื่องนี้มอบให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะ”
“ค่ะ!”
เมื่อได้ยินหยางเฟิงกล่าวเช่นนั้น
เย่เมิ่งเหยียนไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นเธอก็เข้านอน
แม้ว่าช่วงที่ผ่านมานั้นการแสดงออกของหยางเฟิงจะน่าชื่นชม
แต่ถึงอย่างไร เขายังเป็นคนที่ไร้อาชีพอยู่ดี
วิลล่าปกติทั่วไปนั้นมีมูลค่าหลายสิบล้าน แล้วหยางเฟิงจะไปเอาเงินมาจากไหนล่ะ?