เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 270
บทที่ 270
เพราะหยางเฟิง
ทำให้เสียแก๊งฟ้าดิน
การไปจงโจวครั้งนี้ ยังไม่รู้ว่าท่านผู้นำจะลงโทษเขาอย่างไร?
หยางเฟิง!
ถ้ามีโอกาส ข้าเฉินป้าเซียนจะฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน!
หลังจากนั้น
บูม!
มีเสียงดังขึ้น
เฮลิคอปเตอร์สิบลำหายไป
หยางเฟิงมองดูเฉินเป่ยเหอและคนอื่นๆ ออกไปอย่างไร้ความรู้สึก
เสือขาวถามด้วยความสงสัย “ท่านแม่ทัพ ทำไมท่านไม่หยุดเฉินเป่ยเหอและคนอื่นๆ ไว้?”
ด้วยพลังของหยางเฟิง
เฉินเป่ยเหอเท่ากับมดตัวหนึ่งเท่านั้น สามารถบีบให้ตายได้ด้วยมือเดียว
หยางเฟิงยิ้มเบา ๆ : “ปล่อยให้พวกเขาหยิ่งยโสไปสักพัก รอวันที่ข้าไปจงโจวในอนาคต มันจะเป็นจุดจบของพวกเขา!”
เมื่อได้ยินดังนั้น
เสือขาวตกใจ
ดูเหมือนว่าท่านแม่ทัพจะวางแผนระยะยาว และได้วางแผนจัดการจงโจวไว้ล่วงหน้าแล้ว
ในใจเขาแอบไว้อาลัยให้ตระกูลเฉิน
เมื่อตกเป็นเป้าหมายของท่านแม่ทัพแล้ว ตระกูลเฉินแห่งจงโจวดูเหมือนว่าจะมีช่วงเวลาดีๆได้อีกไม่นาน
และหยางเฟิงค่อยๆหายใจออก
ฆ่าเฉินเป่ยเหอและ เฉินป้าเซียนไม่ใช่เรื่องยาก
แต่หายนะทั้งหมดอยู่ในจงโจว
ตระกูลใหญ่ทุกตระกูลในจงโจวได้คุกคามความปลอดภัยของต้าเซี่ยอย่างรุนแรง
แต่เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวายในต้าเซี่ย หยางเฟิงทำได้เพียงตัดปีกของพวกเขาออกก่อน
รอจนกว่าเขาจะมาที่จงโจว
เป็นวันที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป!
…
ศูนย์แก๊งฟ้าดิน
ห้องโถงใหญ่
หยางเฟิงนั่งบนเก้าอี้หนังเสือที่เดิมทีเป็นของเฉินป้าเซียน
ด้านล่างมีจางเทียนซานและคนอื่นๆ ยิ้มแย้มแจ่มใส
แม้ว่าเฉินป้าเซียนจะหนีไปแต่แก๊งฟ้าดินถูกทำลาย และถึงเวลาเก็บเกี่ยวผลแห่งชัยชนะ
หยางเฟิงมองทุกคนด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า: “ขอบคุณความช่วยเหลือจากทุกคนในวันนี้ เราจึงสามารถทำลายหายนะอย่างแก๊งฟ้าดินได้ ตอนนี้แก๊งฟ้นดินถูกทำลายไปแล้ว ตามข้อตกลงก่อนหน้านี้ ธุรกิจในพื้นที่สีเทาของแก๊งฟ้าดินก็จะมอบให้ทุกคน.”
“ขอบคุณ เจ้าพันธมิตร!”
ได้ยินดังนั้น
จางเทียนซานและคนอื่นๆ ต่างคุกเข่าลงบนพื้นอย่างตื่นเต้น
แก๊งฟ้าดินสืบทอดมาเป็นเวลาห้าร้อยปี มีธุรกิจนับไม่ถ้วนทั้งในจินหลิงและทุกภูมิภาค
เค้กชิ้นใหญ่ขนาดนี้มันมากพอที่ทุกคนที่จะดื่มกิน
เมื่อเห็นฝูงชนตื่นเต้นอย่างที่สุด
หยางเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา: “แต่ข้าอยากจะเตือนทุกคนด้วยว่า ถ้าพวกเจ้าคนใดกล้าที่จะทำสิ่งผิดกฎหมาย บทเรียนของแก๊งฟ้าดินในวันนี้ก็จะเป็นของพวกเจ้า!”
เมื่อได้ยินดังนั้น
ทุกคนกลัวจนตัวสั่น
หลังจากที่ได้เห็นฝีมือการของหยางเฟิงก็ไม่มีใครกล้าโต้แย้ง
“ข้ากำลังรอคำสั่งอยู่!”
ทุกคนตะโกนเสียงดัง
หยางเฟิงพยักหน้าและพูดว่า: “เอาล่ะ พวกเจ้าทุกคนออกไปก่อน!
เมื่อได้ยินสิ่งนี้
จางเทียนซานและคนอื่นๆค่อยๆออกไป
หยางเฟิงมองเงาด้านหลังของ จางเทียนซานและคนอื่นๆที่ออกไป และเหล่ตาของเขา
ในบรรดาคนเหล่านี้เขาไม่รู้ว่ามีกี่คนที่เชื่อฟังคำสั่งของเขาจริงๆ!
แต่ถ้าคนพวกนี้กล้าขัดคำสั่ง
มีเพียงทางเดียวเท่านั้นที่รอพวกเขาอยู่—
ตาย!
หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว
เฉินตงยืนอยู่ที่เดิมอย่างลังเล
เขาไม่กล้าออกไปไหน
แม้ว่าแก๊งฟ้าดินจะถูกทำลายไปแล้ว
แต่ว่ารากเหง้าของเขาอยู่ที่หู้ไห่
ในภาคใต้ ผลประโยชน์ที่เขาจะได้รับมีน้อย
หากไม่สามารถกู้หู้ไห่กลับคืนมาได้ เขาจะสูญเสียอย่างหนัก
หยางเฟิงถามเบาๆ “เฉินตง เจ้ามีเรื่องอะไรอีก?”
เฉินตงพูดด้วยอย่างหวาดหวั่น: “คุณหยาง แก๊งฟ้าดินถูกทำลาย แล้วข้าจะได้กลับหู้ไห่เมื่อไหร่”
หยางเฟิงหัวเราะเบา ๆ “ไม่ต้องกังวล เราจะกลับหู้ไห่ในวันพรุ่งนี้”
หืม?
เมื่อได้ยินดังนั้น
เฉินตง อดไม่ได้ที่จะตะลึง
ด้วยอารมณ์ตอนนี้ของเขา แทบรอไม่ไหวที่จะกลับไปหู้ไห่ทันทีและทำลายสี่ตระกูลใหญ่!
แต่เมื่อหยางเฟิงกล่าวเช่นนั้นเฉินตงไม่กล้าสังสัยอะไร!
เขาทำได้แค่แสร้งทำเป็นขอบคุณอย่างมากและออกมาเงียบๆ!
หลังจากที่เฉินตงออกไป
หยางเฟิงมองไปที่เสือขาวและถามว่า “จัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?”
ใบหน้าของเสือขาวดูเคร่งขรึม: “ทุกอย่างเป็นไปตามคำสั่งของท่านแม่ทัพ ข้าน้อยได้เตรียมพร้อมทุกอย่างไว้นานแล้ว”