เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 3 สามคนพ่อแม่ลูก

เป็นพั่นพั่น !
เมื่อได้ยินเสียงของหยางพั่นพั่น เย่เมิ่งเหยียนก็อึ้งไปในทันที !
เธอไม่รู้ว่าพละกำลังมาจากไหน เธอผลักหวางหมิงออกอย่างแรง และเตะต่อยเขาไม่ยั้ง
เผียะ !
จากนั้นเย่เมิ่งเหยียนก็ตบหวางหมิงเข้าไปฉาดใหญ่
“นังแพศยา แกกล้าลงมือกับฉันหรือ วันนี้ฉันจะเอาแกให้ตาย !”
หวางหมิงโกรธจัด มือทั้งสองข้างของเขาฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่อยู่ตรงหน้าอกของเย่เมิ่งเหยียนอย่างแรง
เมื่อเห็นดังนั้น หยางพั่นพั่นก็ตกใจจนร้องไห้ออกมา แล้วตะโกนเสียงดังว่า : “อย่าตีแม่ของหนูนะ !”
หยางพั่นพั่นวิ่งเข้าไป กอดขาของหวางหมิงเอาไว้ แล้วอ้าปากกัด
“โอ๊ย ! นังเด็กบ้า แม่ของแกเป็นโสเภณี แกยังร้ายยิ่งกว่าแม่ของแกเสียอีก ! ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ !”
หวางหมิงยกเท้าขึ้นมา คิดที่จะเตะหยางพั่นพั่น
จากนั้น
มีคนคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น
ใช้หมัดต่อยเข้าไปที่หวางหมิงอย่างแรง
โอ๊ย !
หวางหมิงร้อนโอดครวญ และตัวของเขาก็ลอยกระเด็นไป
ถึงแม้หยางเฟิงจะรู้สึกผิดหวังกับเย่เมิ่งเหยียน แต่เมื่อเห็นเธอถูกผู้ชายคนอื่นรังแก เมื่อเห็นผู้หญิงของตนเองถูกผู้ชายคนอื่นด่าว่าเป็นโสเภณี ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดจนยากเกินจะบรรยายได้ !
“ไป !”
หยางเฟิงอุ้มหยางพั่นพั่นขึ้น แล้วยื่นมือออกไปลากเย่เมิ่งเหยียนเดินออกมา
“คุณเป็นใคร ? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ !”
เพราะในห้องรับรองมีเพียงแสงไฟสลัว ๆ เย่เมิ่งเหยียนจึงจำหยางเฟิงไม่ได้
หยางเฟิงหันหน้ากลับไป แล้วจ้องมองเย่เมิ่งเหยียนด้วยใบหน้าที่ดุดัน : “เย่เมิ่งเหยียน ผู้หญิงหน้าเงิน คุณลองดูให้ดี ๆ ซิว่าผมเป็นใคร !”
หลังจากเห็นใบหน้าของหยางเฟิงอย่างชัดเจน เย่เมิ่งเหยียนก็รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า
เป็นเขา !
สามีของตนเอง !
คือผู้ชายที่ตนเองถูกบังคับให้แต่งงานด้วยเมื่อห้าปีก่อน !
คือผู้ชายที่หนีไปหลังจากแต่งงานกับตนเองได้เพียงสองวัน !
สมองของเย่เมิ่งเหยียนว่างเปล่าในทันที
ตอนนี้หยางเฟิงเองก็รู้สึกสับสน
เมื่อห้าปีก่อน หยางเฟิงถูกขับไล่ออกจากตระกูลหยาง กลายเป็นคนจรจัด
ตอนที่เขากำลังจะอดตาย คนตระกูลเย่ก็หาเขาจนเจอ
บอกว่าดวงชาตะของเขาและเย่เมิ่งเหยียนนั้นสมพงษ์กันมาก หลังจากแต่งงานแล้ว จะช่วยแก้เคล็ดให้กับอาการป่วยของนายท่านเย่ได้
ด้วยเหตุนี้ หยางเฟิงจึงกลายเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูล
หลังจากแต่งงานได้สองวัน ประเทศมีการประกาศคำสั่งทางทหารออกมา เพื่อที่จะแก้แค้น หยางเฟิงจึงเข้าร่วมกองทัพอย่างเด็ดเดี่ยว
ห้าปีต่อมา เขากลายเป็นที่นับถือของกองทัพ กลายเป็นตำนานของกองทัพ ได้สมญานามว่าเทพมรณะ !
น้ำตาของเย่เมิ่งเหยียนค่อย ๆ หยดลงมา
น้ำตาไหลรินลงมาอย่างต่อเนื่อง
ทันใดนั้น
เย่เมิ่งเหยียนก็โผเข้าไปในอ้อมแขนของอยากเฟิง และร้องไห้ฟูมฟายออกมา
“ฮือ ๆ หยางเฟิง คนไร้หัวใจ ในที่สุดคุณก็กลับมาเสียที !”
ร้องไห้ ?
นี่คืออะไร ?
คิดจะแสร้งทำทีน่าสงสารต่อหน้าตนเองอย่างนั้นหรือ ?
หยางเฟิงใช้แรงผลักเย่เมิ่งเหยียนออกไป จ้องมองเธอด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วถามว่า : “คุณรู้ไหมว่าตอนที่ผมกลับไปถึงตระกูลเย่ได้เห็นอะไรมาบ้าง ? ผมเห็นลูกสาวของผมถูกล่ามโซ่เอาไว้ราวกับสุนัข นอนหมอบอยู่บนพื้น”
“แม้แต่คนรับใช้ของตระกูลเย่ก็กำลังทุบตีเธออย่างรุนแรง ส่วนคุณกลับเมามายไม่ได้สติอยู่กับผู้ชายคนอื่นที่นี่ คุณเป็นแม่แบบนี้นะหรือ ? คุณดูแลลูกสาวของเราแบบนี้หรือ ?”
กรี๊ด ๆ ๆ !
ได้ยินดังนั้น
เย่เมิ่งเหยียนก็ไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้อีก
เธอกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ลูกสาวของฉัน ! ลูกสาวที่น่าสงสารของฉัน ! แม่ขอโทษลูกจริง ๆ !”
เมื่อนึกภาพที่ลูกสาวของตนเองหมอบอยู่บนพื้นราวกับสุนัข
เย่เม่งเหยียนก็ร้องไห้ราวกับจะขาดใจ
ทันใดนั้น เธอก็กำหมัดแน่นแล้วทุบลงไปบนหน้าอกของหยางเฟิงอย่างต่อเนื่อง
“คนเลว ! ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ ! เพราะคุณคนเดียว ! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ลูกก็ไม่ต้องทนมุกข์ทรมานเช่นนี้ คุณมีสิทธิ์อะไรมากล่าวโทษฉัน ?”
“คุณรู้ไหมว่าห้าปีมานี้ ฉันต้องทนกับการดูถูกมากมายแค่ไหน ? หลังจากลูกคลอดออกมา ไม่มีใครยินดีช่วยเหลือฉันสักคน ฉันตั้งทำทุกอย่างเองคนเดียวทั้งหมด ทุกครั้งที่ลูกถามฉันว่าพ่ออยู่ที่ไหน ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร”
“ฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันก็หวังว่าจะมีผู้ชายสักคนที่เป็นที่พึ่งได้ ฉันใช้ชีวิตอย่างลำบากจริง ๆ ฉันแทบจะทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว……”
เย่เมิ่งเหยียนร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างหนัก ตลอดห้าปีมานี้ เธอต้องทนทุกข์ทรมานมามากเกินไปแล้ว
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เมิ่งเหยียน หยางเฟิงก็อึ้งไป
เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ห้าปีมานี้ เย่เมิ่งเหยียนต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากเช่นนี้
“เมิ่งเหยียน ผมขอโทษ……”
หยางเฟิงยื่นมือออกไป เพื่อที่จะเช็ดน้ำตาให้เย่เมิ่งเหยียน
เย่เมิ่งเหยียนร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังและพูดว่า : “คุณมันเลว ! ไร้หัวใจ ! คุณรู้ไหมว่าลูกสาวของเราเกิดมาก็เป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่กำเนิด ! หมอบอกว่าเธอต้องผ่าตัดให้สำเร็จก่อนอายุหกขวบ !”
“แต่ฉันไม่มีเงิน ตลอดสามวัน ฉันตระเวนยืมเงินทุกคน แต่ไม่มีใครเต็มใจที่จะให้ยืม ฉันจนปัญญาจึงต้องมาหาหวางหมิง เขาเป็นพวกปล่อยเงินกู้ เขาคิดไม่ซื่อกับฉัน อยากจะเลี้ยงดูฉัน !!”
“คุณคิดว่าฉันเต็มใจจะดื่มเหล้ากับผู้ชายคนอื่นที่นี่อย่างนั้นหรือ ? ฉันเองก็ต้องบังคับตนเองเช่นกัน !!!”
เปรี้ยง !
คำพูดของเย่เมิ่งเหยียนราวกับสายฟ้าที่ฟาดลงมาบนหัวของหยางเฟิง
ที่จริงแล้ว ตนเองเข้าใจผิดเย่เมิ่งเหยียน
ที่สามวันมานี้เย่เมิ่งเหยียนไม่สนใจหยางพั่นพั่น เป็นเพราะเธอต้องออกมาหาเงินเพื่อไปรักษาพั่นพั่น
ในเวลาเดียวกันนี้
ความโกรธในใจของหยางเฟิงก็ปะทุขึ้น !
หวางหมิง นับว่าใจกล้าไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าจะกล้าคิดไม่ซื่อกับภรรยาของตนเอง เขาคงเบื่อชีวิตเต็มทนแล้วสินะ ?
“เมิ่งเหยียน ผมขอโทษ ผมเข้าใจคุณผิด ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง……”
หยางเฟิงดึงเธอเข้ามากอดในอ้อมแขน
ตอนนี้ความรู้สึกผิด โทษตนเองถาโถมเข้ามาจนเต็มอกของหยางเฟิง
ชายชาติทหารที่แข็งแกร่งผู้นี้ ร้องไห้ออกมาแล้ว !
“ขอโทษด้วย ที่รัก เป็นความผิดของผมเอง !”
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่ปล่อยให้คุณได้รับความทุกข์ใด ๆ อีก ผมจะทำให้คุณกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก !”
เย่เมิ่งเหยียนซบอยู่ที่อกของหยางเฟิงและร้องไห้ฟูมฟายออกมา
ความทุกข์ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถูกปลดปล่อยออกมาทั้งหมดในเวลานี้
จากนั้น สามคนพ่อแม่ลูกก็กลับมาถึงบ้าน
นี่คือห้องใต้ดินอันมืดมิด แต่ได้รับการดูแลจนสะอาดสะอ้าน
เมื่อนึกถึงคฤหาสน์โอ่อ่าที่ตระกูลเย่อาศัยอยู่ แล้วหันมองดูห้องใต้ดินที่เก่าและทรุดโทรมแห่งนี้ หยางเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น
“พวกคุณอาศัยอยู่ที่นี่หรือ ?”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าแล้วพูดว่า : “ตอนนั้นหลังจากที่คุณหนีไป ตระกูลเย่รู้สึกว่าฉันทำให้ตระกูลต้องขายหน้า ดังนั้นจึงไล่ครอบครัวของฉันออกตระกูลเย่”
หยางเฟิงถาม : “พ่อแม่ของคุณล่ะ ?”
เย่เมิ่งเหยียนสีหน้าโศกเศร้า : “หลังจากพวกเราถูกไล่ออกจากตระกูลเย่ แม่รับมือกับเรื่องนี้ไม่ไหวจึงกลับบ้านเดิมไป เพื่อที่จะตามแม่กลับมาพ่อจึงจากไปด้วย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยางเฟิงยิ่งโทษตนเอง
ครอบครัวของเย่เมิ่งเหยียนต้องตกต่ำถึงขั้นนี้ก็เพราะเขา
หยางพั่นพั่นหลบอยู่ด้านหลังของเย่เมิ่งเหยียน เธอมองพิจารณาหยางเฟิงด้วยความสงสัย
เย่เมิ่งเหยียนพูดกับหยางพั่นพั่นว่า : “พั่นพั่น มาเรียกคุณพ่อสิจ๊ะ นี่คือคุณพ่อของหนูนะ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เย่เมิ่งเหยียนพูด หยางพั่นพั่นก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย
คำว่าคุณพ่อสองพยางค์นี้ จะเรียกอย่างไรก็เรียกไม่ออก
หยางเฟิงโน้มตัวลง ใช้มือลูบหัวของหยางพั่นพั่นแล้วพูดว่า : “พั่นพั่น ฉันคือคุณพ่อของหนู ตั้งแต่นี้ไป พ่อจะปกป้องหนูกับคุณแม่เอง พ่อจะทำให้หนูละคุณแม่ กลางเป็นผู้หญิงที่คนทั้งโลกต้องอิจฉา ดีไหมจ๊ะ !”
“คุณพ่อ……”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิง หยางพั่นพั่นก็โผเข้าไปในอ้อมกอดของเขา และร้องไห้เสียงดังออกมา
ตอนนี้ ในใจของหยางเฟิงหลอมละลายในทันที
เทพสงครามผู้แกร่งแข็งหาใครเทียบได้ พิชิตดินแดนมาทั่วโลก กลับหลั่งน้ำตาออกมาทันที