เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 300
บทที่ 300
ด้านหลังของชายหนุ่ม มีหญิงสาวสองคนตามมาด้วย
ดวงตาชายหนุ่มผมทรงบัซคัต เพียงครู่เดียวก็เป็นประกาย !
ชายหนุ่มผมทรงบัซคัตอยู่ที่นี่ ก็ถือเป็นคนมีฐานะ ข้างกายไม่ขาดหญิงสาว
แต่เทียบกับหญิงสาวสองคนที่อยู่ข้างหน้า หญิงสาวพวกนั้นของเขา ล้วนเป็นลูกเป็นขี้เหร่ !
ชายหนุ่มผมทรงบัซคัตแสยะยิ้มอัปลักษณ์แทบจะทันที
เขานึกไม่ถึง หญิงสาวที่สวยหยาดเยิ้มถึงเพียงนี้สองคน จะส่งมาหาตัวเองถึงที่เลย !
คราวนี้เอง
หลิวซิงวิ่งมาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
เขาพูดด้วยสีหน้าที่ตำหนิตัวเอง : “คุณหยาง ผมขวางพวกเขาเอาไม่ได้ !”
หยางเฟิงตบบ่าของเขา พลันเอ่ย : “แกทำได้ดีมาก อีกเดี๋ยวเราก็เตรียมเริ่มถ่าย !”
พอได้ยิน
ชายหนุ่มผมทรงบัซคัตก็เปลี่ยนสีหน้า !
คราวนี้ไม่เห็นตัวเองอยู่ในสายตาแล้ว !
เขาจ้องหยางเฟิงตาเขม็ง พร้อมพูดอย่างโหดเหี้ยม : “ไอ้หนู แกรู้หรือเปล่า ถ้าจะถ่ายโฆษณาที่นี่ ต้องจ่ายค่าคุ้มครองให้ฉันซะก่อน ?”
หยางเฟิงเอามือไพล่หลัง ไม่สะทกสะท้าน พลันเอ่ยอย่างช้า ๆ : “ไม่รู้ ! ทว่าแกทำลายของของฉัน แกต้องชดใช้ !”
“ฮ่า ๆ ๆ !”
ทันใดนั้น ชายหนุ่มผมทรงบัซคัตไม่ได้โกรธกลับหัวเราะ
เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอคนที่รนหาที่ตายขนาดนี้
“ฉันว่าแกรนหาที่ตาย !”
ตามด้วยเสียงที่สุดสิ้นลงนั้น ชายหนุ่มผมทรงบัซคัตตะโกนเสียงดัง และเตะไปอย่างรวดเร็ว
ยกขาขึ้น ออกแรง และเตะทันที !
ท่วงท่าเป็นระเบียบและสวยงาม !
มีเสน่ห์ของศิลปะการบู๊แฝงเร้นอยู่ในนี้ ยังเจือด้วยจิตใจอันห้าวหาญที่ไม่ยอมแพ้อยู่ด้วย
ทุกคนที่อยู่ด้านข้าง
ล้วนมีสีหน้ายิ้ม ๆ
หาเรื่องพี่หมา นี่เป็นการรนหาที่ตาย !
ใครไม่รู้บ้าง พี่หมาชนะทุกการต่อสู้ทั่วทั้งอ่าวจันทรา จนไร้คู่ต่อสู้ !
แต่ว่า
ขาของเขา เพิ่งจะเตะออกไป
“ไสหัวไป !”
หยางเฟิงแผดเสียงดัง สะเทือนจนเขาเจ็บแก้วหู
จากนั้น
กร๊อบ！
เสียงดังเปราะ !
ไม่เห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ ของหยางเฟิง
ขาของพี่หมา ก็หักไปแล้ว !
“อ๊า……”
พี่หมาร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
ผลัวะ !
ไม่ได้รอให้เขาพูด
หมัดของหยางเฟิง ก็ชกเข้าไปที่ใบหน้าของเขาอย่างโหดเหี้ยม
ผลัวะ !
เสียงดังลั่น
ชายหนุ่มผมทรงบัซคัต จึงจะล้มทะยานออกไปทั้งตัว
เขาล้มลงบนหาดทรายเข้าอย่างจัง ทั้งปากล้วนเป็นทราย
“จัดการมันให้ตายซะ !”
พี่หมาระเบิดแล้ว ทั้งใบหน้าแดงก่ำเหมือนถ่านโค้ก เจ็บจนมีน้ำตาอยู่ที่หางตา
ชั่วพริบตา
ไม่กี่คนที่เขาพามา ทั้งหมดร้องตะโกนว๊ากพุ่งไปยังหยางเฟิง
เผชิญหน้ากับการรุมตีไม่กี่คน หยางเฟิงไม่วิ่งแต่ยิ้ม เขาก้าวเข้าไปในกลุ่มคนก้าวหนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้น ผลัวะ ผลัวะ ผลัวะ ! ต่อยหน้าไปด้วยกำลังอันรุนแรงอย่างโหดเหี้ยม !
ผลัวะ !
ผลัวะ !
ผลัวะ !
เสียงดังสองสามครั้ง
คนที่พุ่งเข้ามาพวกนั้น ล้มลงบนหาดทรายทั้งหมด ขยับเขยื้อนไม่ได้ !
พี่หมาที่อยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นสภาพนี้แล้วก็กลัวจนแทบจะฉี่ราดกางเกง เขาจ้องมองหยางเฟิงเหมือนมองปีศาจตนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น ตกใจกลัวจนตัวสั่นสะท้าน แล้วพูดอย่างตะกุกตะกัก : “แกเป็นใครกันแน่ ? แกไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นคนของใคร ?”
หยางเฟิงแสยะยิ้มได้อย่างชั่วร้ายมาก : “ฉันไม่สนหรอกว่าแกเป็นใคร ตอนนี้ไสหัวไป ไม่อย่างนั้น……กูจะบีบไข่แกให้เละ !”
ได้ยินดังนั้น
พี่หมาก็หน้าถอดสี
เขายังกล้าพูดอะไรที่ไหน ทำได้แต่พาคนหนีไปกันอย่างตื่นตระหนก
หลิวซิงเอ่ยถามอย่างกังวล : “คุณหยางครับ กล้องวิดีโอซ่อมไปหน่อยแล้ว ยังใช้ได้อยู่ แต่ว่าถ่าย……”
“ถ่ายต่อไป !”
สายตาของหยางเฟิงเพ่งความสนใจ และเอ่ยอย่างไม่แยแส
เขาไม่สนใจขยะพวกนั้นที่ตนเองเพิ่งลงมือสั่งสอนเลยแม้แต่น้อย
เมื่อเห็นถึงตรงนี้แล้ว
หลิวซิงจึงสงบจิตสงบใจ
เขารีบให้คนเตรียมการถ่าย
เย่เมิ่งเหยียนเอ่ยยิ้มกับเฟิงชิงหวู : “ไปกัน ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเพื่อนเธอเอง”
พูดจบ ทั้งสองก็เดินไปห้องเปลี่ยนห้องเสื้อ
ทันใดนั้นหยางเฟิงก็มีสีหน้าเฝ้ารอคอย
ไม่นานนัก
เฟิงชิงหวูเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจึงเดินออกมา
หยางเฟิงเพียงแต่เหลือกตากวาดมองเล็กน้อย
เฟิงชิงหวูสวมชุดว่ายน้ำเซ็กซี่ จึงเผยให้เห็นสัดส่วนร่างกายที่ตนเองภูมิใจออกมาทั้งหมด