เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 350
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 350
นี่เป็นผู้หญิงบ้าบ้านนอกที่มาจากไหน?
ถ้าไม่ใช่เห็นแก่หน้าหยางเฟิง เขาตบเธอให้ตายไปนานแล้ว!
สำหรับทั้งหมดนี้ หลันซินไม่รู้เรื่องเลย
เธอดึงเย่เมิ่งเหยียนพูดอย่างตื่นเต้น “เมิ่งเหยียน แกดู! อันนี้คือเง็กยู่อี่ช่างสวยจริงๆ! ต้องมีค่ามากแน่นอน!”
เย่เมิ่งเหยียนกระซิบอย่างไม่พอใจ “แม่ แม่อยู่เงียบๆสักพักไม่ได้เหรอ?”
“น่าเบื่อ! ไม่สนแกละ ฉันไปดูรอบๆคนเดียวดีกว่า!”
หลังซินมองบนใส่เย่เมิ่งเหยียนไปทีหนึ่ง แล้วชื่นชมทุกที่ขึ้นมา
ยังแอบใช้เล็บขุดผงทองบนถ้วยชามตะเกียบบนโต๊ะอาหารเป็นครั้งคราว
หยางเฟิงมองไปที่แม่ยายตัวเองอย่างหมดคำพูด
แม่ยายที่แปลกขนาดนี้ มันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!
“คุณหยาง เชิญทางนี้!”
เหอเซิ่งหงแกล้งทำเป็นไม่เห็นการกระทำของหลันซิน ยื่นมือแล้วยิ้มพูด
หยางเฟิงพยักหน้า
เร็วมาก
มาถึงข้างๆโต๊ะอาหาร
บนโต๊ะอาหาร เต็มไปด้วยอาหารอันตระการตามานานแล้ว
ฟัวกราส์ ซาซิมิทูน่า กุ้งล็อบสเตอร์ออสเตรเลียอะไรพวกนี้……มีครบทุกอย่าง
อาหารส่งกลิ่นหอมออกมา ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะขยับนิ้วชี้
ในเวลาเดียวกัน
ข้างโต๊ะอาหารยังมีคนรับใช้หลายสิบคน
พวกเขาบริการกลุ่มคนหยางเฟิงรับประทานอาหารโดยเฉพาะ พูดได้ว่าหรูหราถึงที่สุด
เหอเซิ่งงหงชี้ไปที่ที่นั่งหลักแล้วพูด “คุณหยาง เชิญนั่งที่นี่!”
หยางเฟิงยิ้มแล้วพูด “นายท่านเหอ ฉันเป็นแขก จะแย่งที่นั่งหลักได้ยังไงกันล่ะ?”
“หึหึ!” เหอเซิ่งหงหัวเราะเบาๆ “คุณหยาง คุณคือแขกผู้มีเกียรติของฉัน สมควรนั่งในที่นั่งหลัก”
“ในเมื่อเป็นย่างนี้ งั้นฉันก็ไม่ปฏิเสธแล้วนะ!”
เมื่อได้ยิน
หยางเฟิงไม่ถ่อมตัวอีก นั่งลงบนที่นั่งหลักโดยตรง
ในฐานะที่เป็นเทพสงครามอันดับหนึ่งในต้าเซี่ย
ถึงแม้จะเผชิญกับประมุขของประเทศต่างๆ หยางเฟิงนั่งที่นั่งหลัก ก็ยังสมควรเลย!
เมื่อเขานั่งลงนั้น
บนใบหน้าของเหอเซิ่งหงอดไม่ได้ที่จะแสดงร่องรอยของหมอก
หยิ่ง!
หยางเฟิงนี้ หยิ่งผยองมาก!
ความเย่อหยิ่งนี้ พุ่งมาตรงหน้า ทำให้ทุกคนที่อยู่ในนี้ รู้สึกถึงสงครามครองโลกในใจของหยางเฟิง ความเย่อหยิ่งอยู่ยงคงกระพัน!
แต่ว่า
เหอเซิ่งหงนั้นร้ายลึกมาก ไม่นานสีหน้าก็เปลี่ยนกลับมาดี
แต่เหอเจียหาวที่อยู่ข้างๆ ระงับอารมณ์ไว้ไม่ไหว
สีหน้าของเขามืดลงทันที
ที่นั่งหลักนี้ มีเพียงพ่อตัวเองเท่านั้นที่สามารถนั่งได้
ต่อให้เป็นท่านผู้ว่าการมา ก็ไม่เคยนั่ง!
หยางเฟิงเป็นใคร?
กล้าดียังไงนั่งที่ที่นั่งหลัก ไม่สมเหตุสมผลเลย!
เหอเจียหาวอดไม่ได้ที่จะถาม “คุณหยาง คุณไม่รู้เหรอว่าการเคารพผู้อาวุโสคือยังไง?”
“อะหาว แกหุบปากไปเลย!”
เหอเซิ่งหงโกรธและดุว่าทันที
หยางเฟิงยิ้มเบาๆแล้วพูด “นายท่านเหอ ดูเหมือนว่าลูกชายคุณไม่พอใจกับการที่ฉันนั่งที่นั่งหลักไม่น้อยนะครับ หรือว่าฉันลุกขึ้นให้คุณนั่งดีไหม?”
“ไม่ไม่ไม่!”
เหอเซิ่งหงรีบพูด “คุณหยาง! อย่าโกรธเลย ฉันสอนลูกชายไม่ดีเอง ของเขา ถึงได้พูดกับคุณแบบนี้!”
พูดจบ เขาก็มองเหอเจียหาวอย่างดุๆ “ไอ้เลว ยังไม่รีบขอโทษคุณหยางอีก!”
เหอเจียหาวหน้าไม่พอใจ
เขาไม่รู้ว่าพ่อตัวเอง ทำไมถึงประพฤติตนต่ำกว่าคนอื่น
แต่สำหรับคำพูดของพ่อ เขาไม่กล้าไม่ฟัง
เขาเลยต้องพูดอย่างไม่เต็มใจ “ขอโทษครับ คุณหยาง!”
หยางเฟิงพูดอย่างเฉยๆ “ไม่เป็นไร! เด็กหนุ่มอารมณ์ร้อนไปหน่อย ฉันก็เข้าใจได้!”
ได้ยินคำพูดนี้
สีหน้าของเหอเจียหาว เปลี่ยนเป็นสีของตับหมูในทันที
แกนี่แม่งรังแกคนเกินไปจริงๆ!
หยางเฟิงมีอายุมากกว่าตัวเองแค่ไม่กี่ปี
กลับพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงของผู้อาวุโส
รังแกคนเกินไป!
บนหน้าของเหอเซิ่งหง ก็เผยความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย
ละเลงเจตนาฆ่า ผ่านไปในแวบหนึ่ง!
ไม่ว่ายังไง เหอเจียหาวก็เป็นลูกชายของตัวเอง