เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 406
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 406
ในตอนนั้น หยางเฟิงขอเย่เมิ่งเหยียนแต่งงานที่ร้านอาหารแห่งความฝัน!
แล้วจากนั้น ทั้งเมืองก็ได้จัดฉลองงานแต่งงานแห่งศตวรรษ!
หลายๆคนล้วนมีความประทับใจต่อหยางเฟิง
ในตอนนี้
ได้ยินประโยคนั้น
ทุกคนพินิจอย่างละเอียด
ดูเหมือนว่า เขาจะเป็นเขยแต่งเข้าคนนั้นของตระกูลเย่แห่งตงไห่จริงๆ!
“เขาคือเขยแต่งเข้าของตระกูลเย่แห่งตงไห่จริงๆหรือ?”
“ไม่รู้สิ! แต่ ได้ยินว่าเขยแต่งเข้าของตระกูลเย่เป็นบุคคลที่ราวกับเทพมังกรก็มิปาน!”
“ไม่ผิดแน่! หกปีก่อน ใครๆล้วนคิดว่าเขาเป็นแค่ขยะไร้ค่า! แต่หกปีผ่านไป เขากลับมาอย่างแข็งแกร่ง จนทำให้ทุกคนตะลึง!”
ชั่วครู่เดียว
ทุกคนล้วนถกกันเป็นวงกว้าง
เกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาของหยางเฟิง
ในตงไห่นี้ทุกคนล้วนรู้กันทั่ว!
หกปีก่อน
หยางเฟิงเป็นแค่เขยแต่งเข้าแก้เคล็ดไร้ค่าของตระกูลเย่
แต่หลังจากนั้นหกปี
หยางเฟิงกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ ทำให้ตระกูลเย่บินขึ้นไปติดลมบน กลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของตงไห่!
มันช่างมหัศจรรย์เช่นนี้
ทุกคนล้วนชื่นชมเขาเป็นอย่างมาก!
ผู้ชายไม่น้อย ล้วนเอาหยางเฟิงเป็นไอดอล! เป็นแบบอย่างของพวกเขา!
และหญิงสาวจำนวนนับไม่ถ้วนในตงไห่ ล้วนมีความคาดหวังอย่างแรงกล้า ว่าจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่ยิ่งใหญ่แบบหยางเฟิง!
เผชิญหน้ากับการโจษกันเป็นวงกว้างของผู้คนมากมาย
เผชิญหน้ากับสายตาอยากรู้อยากเห็น
หยางเฟิงกวาดสายตามองทุกคน แล้วพูดเสียงเรียบ : “ไม่ผิด! ฉันคือเขยแต่งเข้าของตระกูลเย่แห่งตงไห่ หยางเฟิง!”
“อะไรกัน? เขาคือเขยแต่งเข้าของตระกูลเย่จริงๆด้วย!”
“พระเจ้า เขาก็คือราชาแห่งตงไห่!”
ครู่เดียว
ฝูงชนทั้งหลายก็โกลาหลวุ่นวายกันขึ้นมา
ทันทีหลังจากนั้น
ฟึบ!
ฟึบ!
ฟึบ!
ฟึบ!
ทุกคนคุกเข่าลง
“ราชาตงไห่ ได้โปรดเถิด ได้โปรดมาเป็นผู้นำของพวกเรา!”
“ตระกูลหลันนั่นกดขี่ข่มเหงรังแกคนดีในตงไห่ พวกเราได้แต่โกรธอยู่ในใจแต่ไม่กล้าพูดอะไร!”
“ราชาตงไห่ ถ้าท่านไม่ช่วยพวกเรา พวกเราก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่กันอย่างไรแล้ว!”
……
คนจำนวนนับไม่ถ้วนคุกเข่าลงกับพื้น และร้องห่มร้องไห้
เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วฟ้า ราวกับท้องฟ้าไม่ยุติธรรม!
พริบตาเดียว!
ในใจของหยางเฟิง ราวกับมีอะไรชนเข้าอย่างจัง
เขาสาบานว่าจะปกป้องดูแลชาวบ้านชาวเมือง
ตอนนี้ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา ขอให้เขาเป็นผู้นำเพื่อพวกเขา ก็คือชาวบ้านเหล่านี้!
นี่มันเป็นการถากถางแดกดันแบบใดกัน!
นี่มันเป็นความโศกเศร้าใจแบบใดกัน!
ทันใดนั้น
ขอบตาของหยางเฟิงแดงขึ้นมา
น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงมาอย่างอดไม่ไหว!
ความรู้สึกผิดและไม่สบายใจเอ่อล้นขึ้นในใจของเขา!
เขาละอายใจ!
เขาละอายใจจริงๆ!!!
ฟึบ!
หยางเฟิงคุกเข่าลงทันใด
คุกเข่าลงต่อหน้าชาวเมืองทั้งเมือง!
“ท่านแม่ทัพ!”
เห็นหยางเฟิงคุกเข่าลง
เสือขาวสีหน้าเปลี่ยนไปทันใด ร้องอย่างตกใจ
ท่านแม่ทัพ ฐานะสูงส่งมีเกียรติเป็นเทพสงครามอันดับหนึ่งในต้าเซี่ย!
เป็นหินหลักนคร!
เป็นสมบัติล้ำค่าของประเทศ!
แม้แต่เจ้ามังกรยังสั่งการลงมาด้วยตนเอง
หยางเฟิงไม่ต้องก้มคำนับใครหน้าไหน!
แต่มาวันนี้ เหลือเชื่อว่าหยางเฟิงจะคุกเข่าลงไป!
เขาคุกเข่าต่อหน้าคนทั้งเมือง!
“ท่านแม่ทัพ ท่านคุกเข่าไม่ได้นะ! ลุกขึ้นเถอะ!”
ตอนนี้ เสือขาวน้ำตาไหลออกมา
คนเถรตรงไม่ยอมใครคนนี้
แม้แต่ในสนามรบ เจ็บหนักปางตาย ก็ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วสักนิด
ถึงวันนี้ กลับร้องไห้เสียได้!
เขาร้องไห้เพื่อหยางเฟิง!
เพื่อชาวเมือง!
ต้าเซี่ยมีเทพสงครามเช่นนี้!
ทำไมต้องกังวลว่าดวงของประเทศจะไม่ดี?
ทำไมชาวเมืองไม่สงบสุข?
หยางเฟิงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว : “อย่ามาขวางฉัน การคุกเข่านี้ คือสิ่งที่ฉันควรจะทำ!”
เขากวาดล้างพื้นที่สีเทาในตงไห่ เพื่ออะไรกัน?
จุดประสงค์ก็เพื่อสร้างตงไห่ให้กลายเป็นเมืองเหล็ก!
ทำให้ชาวเมืองทุกคน สามารถอาศัยอยู่ในตงไห่ได้อย่างสงบสุข!
แต่ว่าตอนนี้ล่ะ?
ชาวเมืองได้รับความไม่ยุติธรรม!
ชาวเมืองมีความคับข้องใจ!
ทั้งหมดนี่ ล้วนเกี่ยวข้องกับตัวเขาทั้งนั้น!
ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
ตระกูลหลันยังคงเป็นแค่ตระกูลอันดับสามธรรมดาๆในตงไห่
ทำไมถึงกลายเป็นมะเร็งก้อนใหญ่ของตงไห่ ที่ทำร้ายชาวเมือง?
ในช่วงเวลานี้ เขากวาดล้างพวกงูเงี้ยวเขี้ยวขอข้างนอกทั้งหมด