เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 408
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 408
ได้พบกับคนรักเช่นนี้
ต่อให้เป็นหัวใจเป็นเหล็กเป็นหิน ก็ถูกหลอมละลายได้!
โอ๊ย!
ทันใดนั้น
ในตอนนี้
มีหญิงชรานอนร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดอยู่บนพื้น
เย่เมิ่งเหยียนรีบเดินเข้าไปที่ข้างกายหญิงชรา ถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย : “อาอึ้ม เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
หญิงชราลืมตาขึ้น เหลือบมองเย่เมิ่งเหยียนและหยางเฟิง ส่ายหัวแล้วตอบ : “ฉันไม่เป็นไร!”
พูดจบ
เธอพยายามลุกขึ้นยืน
แต่ทันทีที่เธอยืนขึ้น เธอก็ล้มลงกับพื้นอีกครั้ง ด้วยสีหน้าเจ็บปวด
เย่เมิ่งเหยียนมีสีหน้าวิตกกังวล : “อาอึ้ม อาอึ้มได้รับบาดเจ็บหนักมากนะคะ ตอนนี้ฉันจะโทรเรียกรถมาพาอาอึ้มไปโรงพยาบาลนะคะ!”
หญิงชรารีบตะโกนห้าม : “อย่าโทร! อย่าโทร! ฉันไม่ไปโรงพยาบาล!”
ได้ยินดังนั้น เย่เมิ่งเหยียนถามด้วยสีหน้าสงสัย : “อาอึ้มคะ อาอึ้มบาดเจ็บมากนะคะ ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลล่ะคะ?”
พวกเสือโบราณ จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตกันทุกคน เพียงเห็นหญิงชราผู้นี้ก็ทำร้ายเธอซะสาหัส
ถ้าไม่ไปโรงพยาบาล ผลที่ตามมาคงคาดไม่ถึงทีเดียว
หญิงชรากล่าวอย่างยากลำบาก : “ฉันรู้ว่าพวกคุณน่ะเป็นคนดี! แต่ไปโรงพยาบาลต้องใช้เงินเยอะมาก ฉันไม่มีเงินไปหาหมอหรอก พวกคุณไปเสียเถอะ!”
โรงพยาบาลสมัยนี้ ก็เหมือนอสูรกลืนทอง
ตรวจเช็คอะไรเยอะแยะยุบยับ ราคาก็ปาไปตั้งกี่ร้อยกี่พันหยวนแล้ว
สำหรับหญิงชราที่ลำบากยากแค้น และไม่มีประกันสุขภาพแล้ว ยากที่จะแบกรับค่าใช้จ่ายนี้ได้!
ได้ยินดังนั้น เย่เมิ่งเหยียนก็อยากจะร้องไห้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกล่าว : “อาอึ้ม วางใจเถอะค่ะ ค่าหาหมอทั้งหมดของอาอึ้ม ฉันจะจ่ายเองค่ะ!”
ได้ยินดังนั้น
หญิงชรากล่าวอย่างร้อนรน : “จะได้อย่างไร? ฉันกับพวกคุณไม่ใช่คนรู้จักมักคุ้นกันเลย จะใช้เงินพวกคุณได้อย่างไร?”
หญิงชราดูท่าแล้ว เธอเกรงใจเป็นอย่างมากที่ต้องรบกวนให้หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนส่งตนไปโรงพยาบาล!
เธอจะใช้เงินของคนอย่างหยางเฟิงได้อย่างไร?
สังคมสมัยนี้
จิตใจคนเย็นชาเห็นแก่ตนเอง
คนแก่หกล้มก็ไม่กล้าเข้าไปช่วยพยุง ทุกคนล้วนกลัวตนเองจะมีปัญหา
หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียน ไม่เพียงรีบเข้ามาช่วยเธอก่อน ซ้ำยังช่วยเธอออกค่ายาค่าหมออีก!
คนดีอย่างนี้ ในโลกนี้หาได้ยากยิ่งนักต่อให้พยายามหาแค่ไหนก็คงหาไม่พบ!
หญิงชราจะปล่อยให้ เย่เมิ่งเหยียนและคนอื่นๆรู้สึกท้อแท้ใจได้อย่างไร?
เย่เมิ่งเหยียนเห็นดังนั้น
ในใจก็โอดครวญไม่ได้ : อาอึ้มจะแสนดีอะไรขนาดนี้!
เดี๋ยวนี้ หลายๆคนก็คร่ำครวญกันว่าคนเลวเริ่มแก่แล้ว หรือไม่ก็คนแก่กลายเป็นคนเลว
จริงๆแล้วคนแก่ส่วนใหญ่ก็ยังเป็นคนดี
เธอพูดยิ้มๆว่า : “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อาอึ้ม นี่มันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้ว”
หญิงชราโดนพวกเสือโบราณและพวกทำร้าย
เสือโบราณเป็นคนของตระกูลหลัน
แล้วตระกูลหลันก็เป็นตระกูลฝั่งมารดาของเย่เมิ่งเหยียน
ไม่ว่าจะว่าด้วยอารมณ์หรือเหตุผล เธอก็ควรรับผิดชอบจริงๆ
“คะคือ…” หญิงชรายังมีสีหน้าลังเล
เธอเป็นเพียงคนแก่จิตใจดีคนหนึ่ง
เธอไม่อยากรบกวนหยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนมากเกินไป
มันทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่จะรับไว้
หยางเฟิงก็ช่วยพูดโน้มน้าวด้วย : “อาอึ้มครับ ภรรยาผมพูดถูกนะ ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุด คือการรีบไปหาหมอที่โรงพยาบาล! เรื่องเงินน่ะไม่สำคัญเลย!”
หญิงชราลังเลสักพัก สุดท้ายก็พยักหน้า “ได้จ้ะ อย่างนั้นก็ขอบคุณพวกคุณมากนะ!”
พูดไป ขอบตาของหญิงชราก็อดไม่ได้ที่จะมีน้ำตารื้น
อย่างไรเสียนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอกับคนดีอย่างหยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียน
หยางเฟิงพูดกับเสือขาวทันที : “เสือขาว พยุงอาอึ้มขึ้นรถ มุ่งหน้าไปโรงพยาบาล!”
……
ณ โรงพยาบาลตี้อีตงไห่
หลินมู่เตรียมเหล่าแพทย์ไว้พร้อมแล้ว มุ่งหน้าไปต้อนรับที่หน้าประตูโรงพยาบาล
ข่าวที่ว่าหยางเฟิงคือราชาตงไห่ เขารู้มาตั้งนานแล้ว
ในตอนที่หลินมู่แทบจะอดรนทนไม่ไหว
มายบัคมูลค่ากว่าสิบล้านก็แล่นเข้ามา
ไม่นาน
หยางเฟิงเดินลงมาจากรถ
หลินมู่กล่าวอย่างนอบน้อม : “ผมผอ.โรงพยาบาลตี้อีตงไห่ หลินมู่ คารวะคุณหยาง!”