เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 414
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 414
ช่างไม่เหมือนผู้หญิงมีชาติตระกูล ภรรยาที่อ่อนโยนเลยสักนิด แต่กลับเหมือนแม่เสือที่โดนแตะต้องสิ่งต้องห้าม!
หลันฮ๋าวทำอย่างนี้
ไม่เพียงเป็นการทำลายชื่อเสียงของตระกูลหลัน
ยังเป็นการทำลายชื่อเสียงของตระกูลเย่ไปด้วย
กระทั่ง…กำลังยั่วยุ ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับหยางเฟิงไม่ลงรอยกัน!
เห็นดังนั้น
หลันฮ๋าวพยายามลุกขึ้นยืน
แล้วคุกเข่าลงอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด
ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!
เลือดสีสด สาดกระเซ็น!
เขาโขกศีรษะตนเองกับพื้นอย่างแรงจนศีรษะเต็มไปด้วยเลือด!
เขาน้ำหูน้ำตาไหลพร้อมกล่าวว่า : “พี่สาว ได้โปรดยกโทษให้ผมเถอะครับ! ผมไม่รู้จริงๆว่าเป็นพี่ ถ้ารู้ว่าเป็นพี่ ผมไม่มีทางกล้าดูหมิ่นพี่แน่!”
สีหน้าของเย่เมิ่งเหยียน สับสนยิ่งขึ้นไปอีก
เห็นท่าทางของหลันฮ๋าวที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญอ้อนวอน
ทันใดนั้น ความสนใจของเย่เมิ่งเหยียนก็พลันมลายหายไป
นี่คือคนของตระกูลหลัน?
ใช้อำนาจข่มเหงคนอื่น!
รังแกคนที่อ่อนแอกว่า!
ต่อหน้าคนที่อ่อนแอกว่าตน ก็ดุร้ายน่ากลัว!
แต่ต่อหน้าตัวเธอ กลับเหมือนหมาที่กระดิกหางเพื่อประจบประแจง!
หัวใจของเย่เมิ่งเหยียน ในตอนนี้ราวกับได้รับบาดเจ็บ เธอรู้สึกปวดหนึบในใจ เธอหันไปกล่าวกับหยางเฟิงว่า : “คุณคะ ฉันให้คุณจัดดการได้เลยค่ะ ฉันจะไม่ยุ่งแล้ว!”
หลังจากความโกรธเกรี้ยวผ่านไป ก็เหลือเป็นความผิดหวังอย่างสุดซึ้ง
เย่เมิ่งเหยียนสิ้นหวังกับตระกูลหลันอย่างสิ้นเชิงแล้ว
ตระกูลอย่างนี้ ไม่สามารถรักษาให้หายได้เสียแล้ว!
เธอไม่อยากยุ่งแล้ว!
แล้วเธอก็ไม่มีแรงจะจัดการแล้ว!
ทั้งหมดนี่ส่งให้หยางเฟิงไปจัดการแล้วกัน!
หยางเฟิงกุมมือเย่เมิ่งเหยียนเอาไว้ กล่าวยิ้มๆว่า : “ได้สิที่รัก สามีของคุณจะจัดการทั้งหมดนี่ให้เอง!”
ในตอนนี้
หัวใจของเย่เมิ่งเหยียนที่ถูกทิ่มแทงให้เจ็บปวด ก็สงบลงทันใด
มีหยางเฟิงอยู่ ดูเหมือนว่าเธอจะมีพลังล้นเหลือไม่มีหมด และไม่มีปัญหาใดจะมาเอาชนะเธอได้
ขณะเดียวกัน หยางเฟิงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลันฮ๋าว
ครู่เดียว
สีหน้าของเขา แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาเสียเหลือเกิน
สองตาของหยางเฟิงจ้องเขม็งไปที่หลันฮ๋าว ร่างเขาเปล่งประกายท่วงท่าสง่างามอันทรงพลัง
ท่วงท่านี้ กดให้หลันฮ๋าวมีสีหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ
เหงื่อขนาดใหญ่เท่าเม็ดถั่วหยดลงมาจากหน้าผากของเขา
หลันฮ๋าวรู้สึกว่าตนเองกำลังจะหายใจไม่ออก
ราวกับว่าในวินาทีถัดไป เขาจะต้องขาดใจตาย
เขาตื่นตระหนกตกใจ
คนตรงหน้าเขานี้มันเป็นใครกันแน่?
ทำไมมีออร่าทรงพลังที่น่ากลัวเช่นนี้?
หยางเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ : “กลับไปบอกตระกูลหลันซะนะ ว่าฉันหยางเฟิง จะไปคิดบัญชีกับพวกมัน!”
“อะไรนะ? คุณคือหยางเฟิง! คุณคือราชาตงไห่!!!”
ได้ยินดังนั้น
หลันฮ๋าวเงยหน้าขึ้น มองหยางเฟิงด้วยท่าทางเหลือเชื่อ
หยางเฟิงเป็นใคร?
หลันฮ๋าวรู้ชัดแจ้งแล้ว!
นี่คือเขยแต่งเข้าของตระกูลเย่!
นี่คือชายที่รู้จักกันในชื่อราชาตงไห่!
ตนเองทำให้ราชาตงไห่ขุ่นเคืองอย่างเหลือเชื่อ!
พระเจ้า!
วันนี้เขาจบเห่แน่แล้ว!!!
ชั่วครู่เดียว
หัวใจของหลันฮ๋าวราวกับผงขี้เถ่า
เขารู้
ต่อให้หยางเฟิงไม่ฆ่าเขา
เมื่อกลับไปที่ตระกูลหลัน
ตระกูลหลันก็จะรู้ว่าเขาไปทำให้หยางเฟิงขุ่นเคือง พวกนั้นไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่!
หยางเฟิงขี้คร้านจะมองหน้าหลันฮ๋าวแม้เพียงแว็บเดียว เขากล่าวเสียงเย็น : “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก หรือต้องให้ฉันฆ่าแกฮะ?”
“ครับๆๆ! ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ!”
หลันฮ๋าวรีบพาคนของตน ออกไปแบบปัสสาวะแทบราด
มองเบื้องหลังของหลันฮ๋าวที่รีบออกไป
หยางเฟิงหรี่ตา
หลันฮ๋าวเป็นแค่บทบาทเล็กๆ
ฆ่าเขาไป ก็สกปรกมือตนเองเปล่าๆ!
ให้เขากลับไปบอกตระกูลหลัน
แล้วให้ตระกูลหลันได้รู้
เขาหยางเฟิง กลับมาแล้ว!
ขณะเดียวกัน หยางเฟิงก็มองไปรอบๆบ้านของโจวซู่เอ๋อร์
นี่คือห้องเล็กๆขนาดไม่ถึงสามสิบตารางเมตร
ภายในห้องรกมากทีเดียว
สิ่งของมากมาย ก็ถูกหลันฮ๋าวและพวกทำลายป่นปี้ กองระเกะระกะอยู่ตามพื้น!
โจวเสี่ยวเฉ่าขดตัวอยู่ที่พื้น ปากก็พูดพึมพำกับตัวเอง : “อย่าทำฉัน! อย่าทำฉัน…”
เย่เมิ่งเหยียนย่อตัวนั่งลง ถามด้วยความเป็นห่วง : “เสี่ยวเฉ่า ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”