เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 425
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 425
พูดถึงสุดท้ายนี้
สีหน้าของหลันฮ๋าวก็เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมอย่างยิ่ง
ได้ฟังคำพูดของหลันฮ๋าว
สีหน้าของหลันเฟิงก็แสดงความเหยียดหยาม
เป็นผีอะไรกัน?
บนโลกใบนี้ มีผีหรือไม่ก็ยังไม่รู้เลย
ถึงแม้จะมีผี
เพียงแค่ตัวเองมีเงิน สามารถปลุกผีขึ้นมาโม่แป้งก็ยังได้ไม่ใช่เหรอ!
โจวห้าวมองหลันฮ๋าวที่อยู่ข้างๆ บนใบหน้าแสดงความเห็นใจเล็กน้อย
ในขณะเดียวกัน ภายในใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะร่วมโศกเศร้ากับชะตากรรมเดียวกัน
บางทีวันนี้ของหลันฮ๋าว ก็อาจจะเป็นพรุ่งนี้ของตนเอง
พอคิดเช่นนี้แล้ว
ในใจของโจวห้าวก็ยิ่งแน่วแน่
ตนเองจะต้องเตรียมการเอาไว้ทั้งสองด้าน
หลันจื่อกล่าวอย่างอดรนทนไม่ไหวว่า: “พ่อ ในเมื่อหลันฮ๋าวยอมรับโทษแล้ว! เช่นนั้นพวกเราก็รีบไปขอร้องคุณอาเถอะ ขืนชักช้าจะไม่ทันการเอานะ!”
ถ้าหากหยางเฟิงลงมือก่อน
ถึงแม้หลันซินจะออกหน้า
เกรงว่าตระกูลหลันคงจะสูญสิ้นไปก่อนแล้ว!
ฉะนั้นความล่าช้าเป็นเรื่องเร่งด่วน จำเป็นต้องคว้าเวลาเอาไว้ให้แน่น
หลันเฟิงพยักหน้า: “อืม เรื่องราวไม่ควรล่าช้า พวกเรารีบไปที่วิลล่าหยุนติ่งกันเถอะ!”
ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมาก
หลันเฟิงและคนอื่นๆ ก็ขึ้นรถออฟโรดแลนด์โรเวอร์
พร้อมกับหลันฮ๋าวที่มีสีหน้าสิ้นหวัง และขับออกไปอย่างรวดเร็ว!
……
ณ โรงพยาบาลตี้อีตงไห่
ภายในห้องไอซียู
“แม่! แม่……”
เมื่อโจวเสี่ยวเฉ่าเห็นโจวซู่เอ๋อร์ ก็ตะโกนเรียกไม่หยุด
“เสี่ยวเฉ่า! ลูกสาวผู้ชีวิตอาภัพของฉัน! ตกลงใครมันทำร้ายคุณจนกลายเป็นเช่นนี้?”
“ฮือๆๆ…..”
เห็นโจวเสี่ยวเฉ่าจมูกเขียวหน้าบวม
โจวซู่เอ๋อร์กอดโจวเสี่ยวเฉ่า และร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง
ตนเองเป็นเพียงแค่พนักงานทำความสะอาดผู้ต่ำต้อยถึงที่สุด อาศัยแค่การขายแรงงานเพื่อจะได้กินข้าวสักมื้อหนึ่ง แล้วทำไม? ทำไมพระเจ้าจอมโจรผู้นี้ ถึงต้องทรมานตนเองขนาดนี้ด้วยล่ะ!
“แม่! แม่!”
โจวเสี่ยวเฉ่าก็ร้องไห้ขึ้นมา
เห็นภาพนี้แล้ว
เย่เมิ่งเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเบ้า
น้ำตา ไหลลงมาอย่างระงับไม่อยู่
ในฐานะที่เป็นแม่ ที่เธอทนดูไม่ได้เลยก็คือฉากนี้
เห็นเหตุการณ์เช่นนี้
หยางเฟิงจึงมองหลินมู่แล้วกล่าวถามว่า: “สถานการณ์ของพวกเธอสองแม่ลูกเป็นอย่างไรบ้าง?”
หลินมู่กล่าวอย่างเคารพนบนอบว่า: “คุณหยาง พวกเธอได้รับบาดเจ็บแค่ผิวภายนอก หลังจากทำการรักษาแล้ว ก็ไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไร! ถ้าหากไม่เป็นอะไรมาก วันนี้ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ!”
เพื่อที่จะสร้างความประทับใจให้กับหยางเฟิง
หลินมู่จึงใช้ทรัพยากรทางการแพทย์ชั้นนำทั้งหมดของโรงพยาบาล ในการรักษาแม่ลูกคู่นี้
สองแม่ลูกจึงฟื้นฟูได้เร็วอย่างมาก!
หยางเฟิงพยักหน้าแล้วกล่าวว่า: “อืม! ตอนนี้ไม่มีธุระของคุณแล้ว คุณออกไปก่อนเถอะ!”
“โอเค!”
หลินมู่รีบถอยออกไป
ชั่วพริบตา
ภายในห้องไอซียู ก็เหลือแค่หยางเฟิงและคนอื่นๆ
เย่เมิ่งเหยียนเดินเข้าไป แล้วกล่าวด้วยสีหน้าละอายใจว่า: “คุณป้าโจว ขอโทษด้วยนะคะ ที่พวกเราไปช้าเกินไป จึงทำให้เสี่ยวเฉ่าต้องถูกคนทำร้าย!”
ถ้าหากโจวเสี่ยวเฉ่า ต้องถูกหลันฮ๋าวและคนอื่นๆ ทำร้ายจนตายไปจริงๆ
เกรงว่าเย่เมิ่งเหยียน จะต้องไม่ให้อภัยตนเองเป็นแน่
ได้ยินคำพูดผู้มีพระคุณอย่างมากของตนเอง โจวซู่เอ๋อร์จึงหยุดร้องไห้
เธอมองเย่เมิ่งเหยียน แล้วกล่าวด้วยสีหน้าที่ซาบซึ้งในบุญคุณว่า: “แม่หนู ห้ามพูดเช่นนี้เด็ดขาด! คือคุณที่ช่วยชีวิตลูกสาวผู้อาภัพของฉันเอาไว้! ไม่มีพวกคุณ วันนี้ลูกสาวของฉันคงจะต้องถูกพวกเขาทำร้ายจนตายไปแล้ว……”
โจวซู๋เอ๋อร์พูดพลาง พยายามที่จะลุกขึ้นยืน แล้วไปคุกเข่าให้เย่เมิ่งเหยียน!
ตลอดมา
โจวซู่เอ๋อร์กับลูกสาวของตนเองมีชีวิตประคับประคองกันมา
ภายในใจของเธอ ลูกสาวก็คือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ
ถ้าหากลูกสาวต้องเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไร
เธอจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้อย่างแน่นอน!
หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียน ไม่ได้ช่วยเพียงแค่ชีวิตของลูกสาวตนเอง แต่ยช่วยชีวิตของตนเองด้วย
เห็นโจวซู่เอ๋อร์จะคุกเข่า
เย่เมิ่งเหยียนจึงรีบเข้าไป!
เธออดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลออกมา!
การกระทำของโจวซู่เอ๋อร์ ทำให้ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด รู้สึกเหมือนถูกตบอย่างแรง ด้วยมือที่มองไม่เห็น!