เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 471
ชนชั้นนำของตระกูลหลันที่เหลือต่างมองหน้ากัน
ในดวงตาเผยความมุ่งมั่นออกมา!
พวกเขาเข้าใจเป็นอย่างดี
แทนที่จะรอตาย สู้ให้ตายยังดีกว่า!
หยางเฟิง ก็คือปีศาจตัวหนึ่ง!
ไม่มีวันปล่อยพวกเขาไปแน่!
เห็นสถานการณ์นี้
หยางเฟิงส่ายหัวอย่างหมดหนทาง
รู้ทั้งรู้ว่าตายแน่นอน ยังจะมาหาที่ตาย
ก็ไม่รู้จะบอกว่าพวกเขาโง่ หรือบอกว่าพวกเขาโง่กันเนี่ย?
ตูม!
ตูม!
ตูม!
……
เสียงปืนที่แน่นหนาเป็นชุด
หน่วยกล้าตายของตระกูลหลันเหล่านี้ ต่างล้มลงไปในกองเลือด
แม้แต่ชายเสื้อของหยางเฟิง ยังแตะต้องไม่ถึง
“นี่……”
ในพริบตา
หลันเฟิงสีหน้าสิ้นหวัง
ต้าเซี่ยห้ามใช้ปืน!
ทั้งต้าเซี่ย การควบคุมอาวุธปืนนั้น ถือได้ว่าเข้มงวดที่สุดในโลกแล้ว!
ถึงจะเป็นตระกูลร่ำรวย ก็หาปืนมาไม่ได้!
เขาคิดไม่ถึง
หยางเฟิงไม่เพียงแต่มีคนมากขนาดนี้
และ
ยังมีปืนด้วย!
คิดถึงตรงนี้
หลันเฟิงเงยหน้าขึ้น ถามด้วยความหวาดกลัว “หยางเฟิง แกเป็นใครกันแน่?”
“ฉันเป็นใคร?”
หยางเฟิงหัวเราะเบาๆ
จากนั้น
สีหน้าของเขา ดูจริงจังมาก “ฉันคือเทพมรณะ!”
“หลันเฟิง แกทำสิ่งชั่วร้ายมากมาย ทำให้หลายครอบครัวต้องแตกแยก วันนี้จะเป็นวันตายของแก!”
สำหรับคนอย่างหลันเฟิง
หยางเฟิงก็คือเทพมรณะ
ทุกที่ที่เขาไปถึง
ก็คือจะจับคนเลวทุกคนแบบหลันเฟิง ไปชดใช้ความผิดตามกฏหมาย
ให้ความยุติธรรมกับประชาชน!
คืนความกระจ่างใสให้กับสังคมนี้!
คืนความสงบให้ต้าเซี่ย!
เพี้ยง!
คำพูดของหยางเฟิง ราวกับสายฟ้าแลบ ตีลงบนหัวของหลันเฟิงหนักๆ
หลันเฟิงตกตะลึงไปทั้งคน
เขารู้ว่า
หยางเฟิงตั้งใจจะฆ่าตัวเองแน่นอน
ชั่วขณะ
ในใจของเขาเต็มไปด้วยความกลัว
หลันเฟิงพูดเสียงสั่นว่า “หยางเฟิง แกกล้าฆ่าฉันเหรอ? ต้องรู้ว่าฉันเป็นคนของตระกูลหลัน ฉันคือลุงของเย่เมิ่งเหยียน ฉันคือพี่ชายของหลันซินนะ!”
“ถ้าแกฆ่าฉันไป เย่เมิ่งเหยียนกับหลันซิน จะไม่ปล่อยแกไว้แน่!”
หลันเฟิงในตอนนี้ หมดทักษะและวิธี และหมดหนทางแล้วจริงๆ!
เขาเอาเย่เมิ่งเหยียนกับหลันซินออกมาอ้าง หวังว่าหยางเฟิงจะทำร้ายตัวเองแต่ก็กลัวว่าจะทำร้ายโดนคนที่ไม่ควรทำร้าย
หยางเฟิงพูดเยาะเย้ย “เย่เมิ่งเหยียน มีลุงแบบแกนี้ เป็นความอับอายของเธอ! ส่วนหลันซิน ฉันจำเป็นต้องสนใจความรู้สึกของเธอด้วยเหรอ? ตลก!”
กับบาปหนาของหลันเฟิง
เย่เมิ่งเหยียนรู้สึกรังเกียจมานานแล้ว
ส่วนหลันซิน……
ตัวเองให้หน้าเธอ เพราะเธอคือแม่ยายของตัวเอง
ถ้าตัวเองไม่ให้หน้าเธอ เธอก็ไม่ใช่อะไรเลย!
“แก……”
ชั่วขณะ สีหน้าของหลันซินขาวซีด
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ฆ่าแกหรอก!” หยางเฟิงพูดเบาๆ
ไม่รอให้หลันซินถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ตูม!
จู่ๆปืนกระบอกหนึ่งถูกโยนมาตรงหน้าโจวห้าว
ทำให้ฝุ่นลอยขึ้นมาเล็กน้อย!
“แกฆ่าหลันเฟิงซะ!”
“ห๊ะ!”
โจวห้าวหยุดหายใจไปสักครู่
เขามองหน้าหยางเฟิงอย่างเหลือเชื่อ
ถึงแม้เขาจะเกลียดหลันเฟิงแค่ไหน
แต่ยังไงหลันเฟิง ก็เป็นพ่อตาของเขา!
และตอนนี้——
หยางเฟิงกลับบังคับตัวเอง ฆ่าพ่อตาตัวเองด้วยมือ
หรือว่าเขาลืมไปแล้ว ตัวเขาเองก็เป็นลูกเขยคนหนึ่ง!
หยางเฟิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาเย็นชาทั้งคู่จ้องไปโจวห้าว “ทำไม ไม่กล้าเหรอ?”
ให้โจวห้างลงมือ
มีเหตุผลสำคัญหนึ่งประการ
ก็คือทำให้ตระกูลโจวตกตะลึงถึงที่สุด
ถ้าตระกูลหลันถูกทำลาย
ต่อไป ตระกูลโจวอาจจะมาแทนที่ตระกูลหลันก็ได้
หยางเฟิงต้องการให้ตระกูลโจวรู้ว่า
ถ้าพวกเขากล้าทำเรื่องชั่วร้ายอะไร!
งั้น
ตระกูลหลันในวันนี้
ก็คือพรุ่งนี้ของตระกูลโจวเขา!
เห็นดวงตาที่เย็นชาทั้งคู่ของหยางเฟิง
โจวห้าวตกใจจนเสียงสั่น “คุณหยาง ฉันทำไม่ลงจริงๆ!”
ในฐานะที่เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลโจว แม้แต่ไก่โจวห้าวยังไม่เคยฆ่าเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนเลย?