เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 474
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 474
“เมื่อก่อนนี้ฉันไม่ดีเอง ฉันมีตาหามีแววไม่ ฉันขอโทษพี่จริงๆ!”
ตูม!
ตูม!
ตูม!
หลันจื่อคุกเข่ากราบหยางเฟิงไม่หยุด
ภายใต้การข่มขู่ของความตาย
ศักดิ์ศรีอะไร?
ความภาคภูมิใจอะไร?
วินาทีนี้ ก็เป็นขี้หมาทั้งนั้น
มีแต่มีชีวิตอยู่ ถึงจะเป็นความจริงเท่านั้น!
กับความอ้อนวอนของหลันจื่อ
หยางเฟิงไม่สนใจอะไรเลย
หลันจื่อนี้เป็นคนจิตใจชั่วร้าย
ตอนนี้เธอขอร้องตัวเอง
นั่นเป็นเพราะเธอกลัวตาย
แต่เธอเคยคิดบ้างไหม
คนที่เธอฆ่าตาย ก็อยากมีชีวิตอยู่เหมือนกัน
แต่เธอได้ให้โอกาสคนเหล่านั้นไหม?
สุดท้ายแล้ว
ทั้งหมดนี้หลันจื่อทำตัวเองทั้งนั้น
เห็นหน้าหยางเฟิงที่เฉยเมย ไร้เยื่อใย
หลันจื่อหมดหวังอย่างสิ้นเชิง
ต่อมา
เธอสีหน้าบ้าคลั่ง ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “หยางเฟิง ไอ้สารเลวนี่! แกไม่ได้ตายดี! แกทำให้ตระกูลหลันพวกเรา บ้านแตกคนตาย! ไอ้ปีศาจชั่วร้าย! ไอ้คนไม่มีหัวใจไม่มีความรู้สึก! ฉันจะให้คนบ้านแกตายให้หมด!”
กับหยางเฟิงที่เป็นบ้าไปแล้ว
หยางเฟิงขี้เกียจสนใจ
หลันจื่อในตอนนี้ ก็แค่บ้าคลั่งก่อนตายเท่านั้น
เขามองหน้าที่ขาวซีดของโจวห้าว ถามเบาๆว่า “ทำไม ยังไม่ลงมือ? ต้องให้ฉันสอนไหม?”
โจวห้าวตกใจทั้งคน
เขาได้ยินถึงความไม่พอใจจากปากของหยางเฟิง!
เขามองไปที่หลันจื่ออย่างเคร่งขรึมแล้วพูดว่า “หลันจื่อ อย่าโทษฉันนะ! จะโทษก็โทษเธอ ทำเรื่องชั่วร้ายเยอะเกินไป ทั้งหมดนี้เธอทำตัวเองทั้งนั้น!”
เสียงพูดจบลง
โจวห้าวลั่นไกปืน
“อย่า!”
หลันจื่อส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา
คลิก!
เสียงดังคมชัด
โจวห้าวมึนงงไปเลย
หลังจาหที่เขาลั่นไกปืน ไม่มีกระสุนยิงออกมา
ตอนที่เขายิงหลันเฟิงเมื่อกี้
เพราะตื่นตระหนกเกินไป กระสุนในปืนเลยถูกเขายิงไปหมดแล้ว
“คุณหยาง ฉัน……”
โจวห้าวหันกลับ มองดูหยางเฟิงด้วยความอับอาย
เวลานี้
หลันจื่อที่คิดว่าต้องตายแน่นอน
จู่ๆก็พบว่า ตัวเองกลับยังมีชีวิตอยู่
เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก
มีกลิ่นเห็มฉี่ลอยออกมา
เมื่อกี้นี่เอง เธอกลัวจนฉี่แตก!
“หยางเฟิง! ขอร้องนายปล่อยฉันไปเถอะ! ฉันไม่อยากตายจริงๆ! ไม่ว่านายจะต้องการอะไร ฉันก็จะตอบตกลงทุกอย่าง!”
ขณะนี้
หลันจื่อเหมือนหมาตัวหนึ่ง ขอร้องหยางเฟิงไม่หยุด
มีแต่เคยผ่านความตายมา ถึงจะรู้คุณค่าของชีวิต
การรอดตายเมื่อกี้นี้
ทำให้หลันจื่อรู้ว่า ที่แท้แล้วความตายเป็นเรื่องที่น่ากลัวแค่ไหน!
หยางเฟิงเหลือบมองหลันจื่อ “ในเมื่อฟ้าให้เธอมีชีวิตอยู่ งั้นฉันก็จะไว้ชีวิตเธอ!”
“ขอบใจ! ขอบใจ!”
หลันจื่อสีหน้าดีใจ กราบไหว้อย่างตื่นเต้น
“ถึงจะรอดตาย แต่ก็ต้องชดใช้ความผิดอย่างเจ็บปวด!”
หยางเฟิงจ้องที่หลันจื่อ “ตระกูลหลันพวกเธอทำเรื่องชั่วร้ายไว้มากมาย ฉันจะให้เวลาคุณสามวัน นำทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลหลันไปบริจาค เวลาเดียวกัน เธอก็ไปมอบตัวที่กรมตำรวจด้วยตัวเอง สารภาพเรื่องชั่วร้ายที่เธอมาหลายปีนี้ออกมาให้หมด!”
“ถ้ากล้าขัดขืน ก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายใจดำแล้วกัน!”
พรึ่บ!
ได้ยินสิ่งที่หยางเฟิงพูด
หลันจื่อสีหน้าสิ้นหวัง
คนทั้งหมดทรุดตัวลงกับพื้น
บริจาคทรัพย์สิน หมายความว่าเธอจะกลายเป็นคนจนไม่เหลืออะไรเลย
มอบตัวสารภาพผิด หมายความว่าเธออาจจะถูกตัดสินประหารชีวิต!
เธออยากปฏิเสธ!
แต่เธอไม่กล้า!
หยางเฟิงที่อยู่ตรงหน้านี้ ก็คือปีศาจคนหนึ่ง
ถ้าเธอกล้าแสดงความลังเลออกมาแม้แต่น้อย!
หยางเฟิงต้องฆ่าเธอแน่นอน!
“ไสหัวไป!” หยางเฟิงโบกมือ
“ค่ะค่ะค่ะ!”
หลันจื่อไม่กล้าอยู่ต่อ หนีไปด้วยความอับอาย
มองดูแผ่นหลังของหลันจื่อที่จากไป
ดวงตาของหยางเฟิงไม่หวั่นไหวสักนิด
ตอนนี้
ตระกูลหลันเหลือแค่สุนัขจิ้งจอกเฒ่าตัวสุดท้ายแล้ว!