เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 481
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 481
“อะไร?”
เย่เมิ่งเหยียนลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาเดียว เขาหน้าถอดสีพลางถามอย่างลังเลใจ: “คือคุณ……ฆ่าเขางั้นเหรอ?”
ขณะที่พูดประโยคนี้
หัวใจของเธอเหมือนถูกบีบรัด
ไม่ว่าหลันเฟิงจะทำเรื่องชั่วร้ายมากมายขนาดไหน
แต่สุดท้ายเขาก็คือลุงของเธอ
ลุงที่รักของเธอ
ถ้าหาก……
หยางเฟิงเป็นคนที่ฆ่าลุงของเธอ
ในใจของเย่เมิ่งเหยียนยังคงไม่สบายใจ
มันต่างกับตอนที่หยางเฟิงฆ่าเย่กวงและคนอื่น ๆ
แม้ว่าเย่กวงและคนอื่น ๆ จะเป็นลุงของเย่เมิ่งเหยียน
แต่ตั้งแต่เล็ก เธอถูกตระกูลเย่ผลักไสไล่ส่ง ความรู้สึกของเธอต่อเย่กวงและคนอื่น ๆ จึงไม่ได้ลึกซึ้ง
ในทางกลับกัน
การที่เย่กวงและคนอื่น ๆ ถูกฆ่าตาย
จริง ๆ แล้วคนที่เสียใจที่สุด คือ เย่ไห่ พ่อของเย่เมิ่งเหยียน
เพียงแต่เย่ไห่ก็รู้ว่าเย่กวงและคนอื่น ๆ ล้วนทำตัวเองทั้งนั้น ดังนั้นแต่ไหนแต่ไรเขาจึงไม่โทษหยางเฟิง!
แต่สำหรับหลันเฟิง
เย่เมิ่งเหยียนตั้งแต่เด็กก็พบเขาแทบทุกวันจึงทำให้ยังมีรากฐานทางความรู้สึกอยู่แน่นอน!
หยางเฟิงส่ายหัว: “ฉันไม่ได้ฆ่าเขา โจวห้าวต่างหาก!”
ประโยคนี้ หยางเฟิงไม่ได้โกหก
แม้ว่าเขาจะบังคับให้โจวห้าวฆ่าหลันเฟิงก็ตาม
แต่เขาก็ไม่ได้ฆ่าหลันเฟิงโดยตรงจริง ๆ นี่
นั่นก็คือสาเหตุว่าทำไมหยางเฟิงถึงบังคับให้โจวห้าวลงมือ
“โจวห้าว?”
เย่เมิ่งเหยียนตกตะลึง “โจวห้าวเป็นลูกเขยของหลันเฟิงนะ เขาฆ่าพ่อตาของตัวเองได้อย่างไร?”
หยางเฟิงพูดอธิบาย: “พ่อลูกหลันเฟิงเห็นโจวห้าวเป็นสุนัขอยู่เสมอ ดังนั้นโจวห้าวที่สิ้นหวังจึงฆ่าหลันเฟิง……”
ถึงตรงนี้
หยางเฟิงไม่พูดว่าตัวเองบังคับโจวห้าวให้ฆ่าหลันเฟิง
เขากลัวว่าเย่เมิ่งเหยียนจะรับไม่ได้
นับว่าเป็นการโกหกสีขาว
เมื่อได้ฟังคำอธิบายของหยางเฟิง
เย่เมิ่งเหยียนถอนหายใจอย่างโล่งอก
ในเมื่อหยางเฟิงไม่ได้ฆ่าหลันเฟิง
ใจของเธอก็รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย
กริ๊งง!
ตอนนั้นเอง
โทรศัพท์มือถือของเย่เมิ่งเหยียนก็ดังขึ้น
เธอพูดกับหยางเฟิง: “ที่รัก แม่ของฉันโทรมาค่ะ”
เมื่อเขาได้ยิน
มุมปากของหยางเฟิงก็ยกยิ้ม
เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้าน้อย ๆ
เย่เมิ่งเหยียนรับสายโทรศัพท์มือถือ
“แม่……”
“แม่มีอะไรเหรอคะ?”
“เจ้าลูกคนนี้ ไปตายอยู่ที่ไหนกัน?”
“เธอรู้ไหม ลุงของเธอถูกไอ้สารเลวหยางเฟิงฆ่าตายแล้ว?”
“รีบกลับมาเร็ว! คุณตาของเธอรอเธออยู่ที่บ้านนะ?”
เสียงพูดยังไม่ทันหาย
เสียงตะโกนของหลันซินก็ดังขึ้นมาจากปลายสายของโทรศัพท์
“ฮัลโหล แม่……”
เย่เมิ่งเหยียนไม่ทันได้ทำความเข้าใจ
โทรศัพท์มือถือก็ถูกวางสายไปแล้ว
เย่เมิ่งเหยียนทำหน้าบอกไม่ถูก
หยางเฟิงเอ่ยถาม: “เกิดอะไรขึ้น?”
“อา!” เย่เมิ่งเหยียนถอนหายใจออกมาเบา ๆ: “แม่ของฉันรู้เรื่องที่คุณลุงถูกฆ่าแล้ว คุณตาก็กำลังรอฉันอยู่ที่บ้าน”
เมื่อเขาได้ยิน
นัยน์ตาทั้งสองข้างของหยางเฟิงดูเย็นชา: “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันก็จะกลับไปพร้อมกับเธอ!”
ใช้เวลาเพียงไม่นาน
หยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนทั้งคู่ก็ขับรถกลับมาถึง
ทันทีที่เห็นหยางเฟิง
ความแค้นที่ถูกฆ่าลูกชายพรั่งพรูในอก
ทันใดนั้น ดวงตาของหลันเจิ้นเปลี่ยนเป็นสีแดง
หลันเจิ้นลุกขึ้นมาทันทีพร้อมพูดตะโกน: “หยางเฟิง ไอ้สารเลว! แกฆ่าลูกชายฉัน ยังกล้ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก วันนี้ฉันจะฆ่าแกเพื่อล้างแค้นให้กับลูกชายฉัน!”
พูดจบ
หลันเจิ้นพุ่งเข้าไปหาหยางเฟิง
เข้าหาหยางเฟิงอย่างสุดกำลัง
หยางเฟิงตะโกนเสียงดัง: “หยุด!”
เสียงราวกับฟ้าร้อง
ตู้ม!
เสียงระเบิดอย่างรุนแรงในหูของหลันเจิ้น
ร่างทั้งร่างของเขาหยุดนิ่งอยู่กับที่
แก้วหูถูกระเบิดจนเจ็บอย่างมาก!
บนใบหน้าของเขามีสีหน้าตกตะลึง
เขาไม่คิดเลย
เพียงแค่เสียงตะโกนประโยคเดียวจะมีพลังขนาดนี้?
หลันเจิ้นพูดด้วยใบหน้าซีดเซียว: “หยางเฟิง แกฆ่าลูกชายฉันแล้ว ตอนนี้ก็ต้องการจะฆ่าฉันงั้นเหรอ?”
“เฮอเฮอ!”
หยางเฟิงยิ้มและพูด: “คุณตา คุณพูดเรื่องอะไร? คุณเป็นคุณตาของเย่เมิ่งเหยียนนะ ฉันจะฆ่าคุณได้อย่างไร?”