เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 492
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 492
เวลาสั้นๆไม่ถึงหนึ่งนาที
เขาฆ่าพวกบ้าระห่ำนั่นไปแล้วสิบกว่าคน
ปัง!
ในตอนที่โจวยี่เตรียมจะฆ่าหลันจื่อ
ทันใดก็มีเสียงปืนดังขึ้น
ร่างกายของโจวยี่ก็แข็งค้างไปทันใด
เขาก้มหัวลง มองบาดแผลที่อกด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“แก…”
โจวยี่เงยหน้าขึ้น มองหลันจื่ออย่างไม่อาจเข้าใจ
ปัง!
ไม่รอให้โจวยี่พูดจบ
ทั้งตัวเขา ล้มลงกับพื้นพร้อมเสียงอันดัง!
ในมือของหลันจื่อมีปืนอยู่กระบอกหนึ่ง เธอเป่าปากกระบอกปืน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
“ผู้แข็งแกร่งระดับปรมาจารย์อะไรกัน? ต่อให้เก่งกว่านี้! ก็เอาชนะปืนกระบอกเดียวของฉันไม่ได้!”
เธอซึมซับจากครั้งที่แล้ว บทเรียนหลังจากหลันเฟิงถูกฆ่าตาย
หลันจื่อได้ปืนกระบอกนี้มา จากหลันเจิ้นโดยเฉพาะ
เพราะหลันเฟิงก็ถูกโจวห้าวใช้ปืนฆ่าเช่นกัน
ขอเพียงแค่มีปืนอยู่ในมือ
ใครยังจะเป็นศัตรูของตนได้?
ปืนกระบอกนี้
หลันเจิ้นได้มาตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน เก็บสะสมไว้มาหลายสิบปี
หลายสิบปีก่อน ในตงไห่หลันเจิ้นก็นับเป็นคนโหดเหี้ยมคนหนึ่ง
ด้วยปืนกระบอกนี้ ไม่รู้ว่าฆ่าศัตรูตายไปแล้วตั้งเท่าไร
ถึงได้ก่อร่างสร้างตระกูลหลันได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้!
ตอนนี้
ในที่สุดปืนกระบอกนี้ก็มีประโยชน์อีกครั้ง
โจวยี่นอนอยู่บนพื้น เลือดที่อก อาบย้อมให้เสื้อของเขาแดงฉาน
เขาถลึงตา ตายตาไม่หลับ
ทำไมเขาไม่คิดเลย
ตนเป็นถึงผู้แข็งแกร่งแห่งแดนปรมาจารย์ ไม่น่าเชื่อว่าจะมาตายด้วยปลายกระบอกปืนของลูกสะใภ้ตนเอง!
“พ่อ!”
“พ่อครับ!!!”
ตัวของโจวห้าวคุกเข่าลงข้างๆร่างของโจวยี่
ร้องไห้คร่ำครวญเสียใจอย่างที่สุด
แต่ ไม่ว่าเขาจะร่ำร้องคร่ำครวญอย่างไร
โจวยี่ก็ไม่มีวันฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว!
ในเวลาสั้นๆ พูดได้เลยว่าโจวห้าวประสบทั้งสุขยิ่งใหญ่และทุกข์มหันต์ในชีวิต
ก่อนหน้านี้ เขายังได้ใจอยู่มาก
รอคอยที่จะทำลายตระกูลหลัน และทำให้ตระกูลโจวกลายเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่อันดับสองในตงไห่
เวลาชั่วพริบตา
พ่อของตน ก็มาตายอยู่ตรงหน้าตนแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้นยังถูกเมียของตนฆ่าตาย
ชีวิตคนเราช่างคาดเดาได้ยากจริงๆ!
หากไม่ถึงวินาทีสุดท้ายจริงๆ
ใครก็ล้วนไม่กล้าพูดว่าตนเองเป็นผู้ชนะอย่างแท้จริง!
หลันจื่อมองโจวห้าวที่ร้องไห้อย่างเจ็บปวด เดินเข้ามาทีละก้าวๆด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า : “แกไอ้ขยะไร้ค่า ไม่ต้องร้องแล้ว! ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมตอนแรกฉันถึงแต่งงานกับเศษสวะไร้ค่าไร้ความสามารถอย่างแก!”
โจวห้าวตรงหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่เดิมไม่เหมือนผู้ชายอยู่แล้ว
เทียบกับตัวเธอยังไม่ได้เลย
ตอนที่หลันเฟิงตาย
เธอก็ไม่ได้เหลือเกินขนาดนี้
โจวห้าวเงยหน้าขึ้น ในตาเขาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง : “หลันจื่อ แกมันนังผู้หญิงชั่วช้า เธอฆ่าพ่อฉัน! เธอก็รู้ว่า เขาเป็นพ่อสามีเธอ เธอทำแบบนี้ลงคอได้อย่างไร?”
“จิ๊!”
หลันจื่อพูดจาถากถางอย่างเหยียดหยาม : “โจวห้าว สมองแกเบลอไปแล้วหรือ? ตอนนั้น ไม่ใช่แกหรือไงที่ฆ่าพ่อฉันด้วยมือของแกเอง? ตอนนี้ฉันฆ่าพ่อแก นับว่าพวกเราเสมอกันแล้ว!”
มองศพโจวยี่ที่อยู่ตรงหน้า
บนใบหน้าของหลันจื่อ ไม่มีกระแสอารมณ์ใดๆอยู่เลย
ราวกับว่าคนที่ตายไม่ใช่พ่อสามีของเธอ แต่เป็นเพียงหมาข้างถนน!
ต้องพูดเลยว่า
หลันจื่อและโจวห้าวสองสามีภรรยา ทั้งรักทั้งเกลียดกัน
โจวห้าวฆ่าพ่อของหลันจื่อ
กลับกัน หลันจื่อก็ฆ่าพ่อของโจวห้าว
ช่างเหมาะกับประโยคนั้นจริงๆ
คนที่ตัวเองรักมากที่สุด
มักจะเป็นคนที่ทำร้ายตัวเองได้ลึกล้ำที่สุด!
ทันใดนั้น
โจวห้าวลุกขึ้นมา ผมเผ้ายุ่งเหยิง ชี้ไปที่หลันจื่อท่าทางราวกับอย่างบ้าคลั่ง : “มันเทียบกันได้หรือ? ตอนนั้นหยางเฟิงบังคับให้ฉันฆ่าพ่อเธอ ฉันไม่ผิดนะ!”
“พอแล้ว! แกไอ้ขยะไร้ค่า ฉันขี้เกียจพูดเรื่องไร้สาระกับแกแล้ว!”
“รอให้ฉันฆ่าแกก่อน แล้วฉันจะไปคิดบัญชีกับหยางเฟิง!”