เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 496
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 496
ตอนนี้
ไม่เหลือเลยสักคน…
“หลันจื่อ ตอนนี้มันถึงตาเธอแล้ว!”
หยางเฟิงเงยหน้าขึ้น
ดวงตาคู่นั้นสุดแสนจะเย็นชา
ไร้อารมณ์ความรู้สึกอย่างสิ้นเชิง
ตึ้บ! ตึ้บ! ตึ้บ!
ได้ยินดังนั้น
หลันจื่อก็ตกใจถอยหลังไปสองสามก้าว
ในมือของเธอกำปืนไว้กระบอกหนึ่ง เล็งไปที่หยางเฟิงแล้วพูดว่า : “แกอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะยิงแก!”
เห็นปืนในมือของหลันจื่อ
หยางเฟิงเหยียดยิ้มขึ้นมาทันใด
เคยมีคนมากมายเอาปืนจ่อเล็งมาที่ตัวเขา อยากจะฆ่าเขา
แต่จุดจบของพวกเขามีเพียงอย่างเดียว
——ตายแบบไม่มีผืนดินให้กลบหน้า!
หยางเฟิงพูดด้วยใบหน้าแจ่มใส : “วางปืนในมือลงซะ ฉันจะไว้ชีวิตเธอสักคน ให้เธอได้รับการลงโทษที่รุนแรงตามกฎหมาย!”
สีหน้าของหลันจื่อผันผวนไปอย่างรวดเร็วสองสามครั้ง
หลังจากนั้น เธอตะโกนอย่างดุร้าย : “หยางเฟิง แกอย่ามาเสแสร้ง! แกทำให้ฉันยอมจำนน ก็เพราะแกต้องการจะทำให้ฉันอับอาย! ฉันบอกแกเลยว่า ไม่มีทาง!”
ตนเองถูกหยางเฟิงทำให้อับอายมาแล้วครั้งหนึ่ง
หลันจื่อไม่มีทางยอมให้หยางเฟิงมาหมิ่นเกียรติตนเป็นครั้งที่สองแน่!
ยิ่งไปกว่านั้น
ความผิดที่เธอทำ
ถ้ายอมรับการลงโทษที่รุนแรงตามกฎหมาย
มีแค่หนทางเดียวคือตาย!
เมื่อเห็นหลันจื่อทั้งโง่เขลาและหัวรั้น แล้วยังคิดจะต่อกรกับเขาอีก
หยางเฟิงกล่าวอย่างดูถูก : “ถ้ายังเป็นอย่างนี้ งั้นฉันคงทำได้เพียงส่งเธอไปตาย!”
พูดไป เขาก็หันไปเหลือบมองหม่าตง
หยางเฟิงเข้าใจ แล้วโบกมือทันใด
ไม่ช้า
ก็เห็นหนิวต้าลี่พาคนเข้ามา เดินไปทางหยางเฟิงด้วยใบหน้าดุร้าย
ตอนนี้หลันจื่อหัวเดียวกระเทียมลีบแล้ว
ต่อให้มีปืนอยู่ในมือ
ก็เป็นแค่ลูกแกะที่จะถูกฆ่า!
“พวกแกอย่าเข้ามานะ ฉันจะยิงจริงๆนะ!”
เมื่อเห็นหนิวต้าลี่และพวกเดินเข้ามา
หลันจื่อร้องตะโกนอย่างควบคุมตนเองไม่อยู่
ถึงแม้ในใจของหนิวต้าลี่จะวิตกกังวล
แล้วก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงบ้าคนนี้จะยิงหรือเปล่า?
แต่หยางเฟิงและพวกมองอยู่ด้านหลัง
เขาไม่มีทางผงะถอยหลังกลับ!
หนิวต้าลี่กล่าวเสียงเย็น : “วางปืนลงแล้วยอมจำนนซะดีๆ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”
“ไปตายซะ! ไปตายซะ!”
ได้ยินดังนั้น
หลันจื่อสูญเสียสติปัญญาอย่างสิ้นเชิง
มือของเธอเตรียมจะลั่นไก
ฟิ้วว!
ในช่วงเวลาหวุดหวิดอันตรายนี้
ทันใดนั้น หินก้อนหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว และกระแทกเข้าที่ข้อมือของหลันจื่อ
โอ้ย!
หลันจื่อร้องอย่างเจ็บปวด
ปืนในมือ ร่วงลงพื้นอย่างรวดเร็ว
หลันจื่อเงยหน้าขึ้น มองไปที่หยางเฟิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เห็นเพียง ในมือของหยางเฟิงกำลังเล่นหินอยู่สองสามก้อน พูดด้วยใบหน้าเย้ยหยันว่า : “การเล่นปืนตรงหน้าฉันน่ะ เธอยังไม่มีคุณสมบัติพอนะ!”
คนที่เคยถูกเรียกว่าเทพปืน จะลั่นปืนปลิดชีพหยางเฟิง
แต่หยางเฟิงกลับเดินไปตรงหน้าเขา ลูกปืนไม่ได้ยิงออกมาสักลูก
หลันจื่อ เพศหญิงอ่อนแอ
กำลังถือปืนอยู่ในมือ ในสายตาของหยางเฟิง มันยังเป็นแค่ของเล่นของเด็กผู้หญิงเท่านั้น
“กะกะแก…”
หลันจื่อหวาดกลัวจนพูดไม่ออก
เธอนึกไม่ถึงเลยว่า หยางเฟิงจะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้
ก้อนหินก้อนเดียว ก็ด้อยค่าที่พึ่งชิ้นใหญ่ของเธอไปแล้ว!
ฟึบ!
หลันจื่อคุกเข่าลงอย่างไม่ลังเลสักนิด
พอไม่มีปืนแล้ว
เธอก็เป็นแค่คนไร้ค่า
เธอคุกเข่าลงกับพื้นแล้วร้องอ้อนวอน : “หยางเฟิง ขอร้องล่ะคุณปล่อยฉันไปเถอะ! ฉันยอมบริจาคทรัพย์สินของตระกูลหลันทั้งหมด แล้วก็ ฉันยินยอมที่จะมอบตัว!”
เมื่อได้ยินคำขอร้องอ้อนวอนของหลันจื่อ
สีหน้าของหยางเฟิงมีแววเสียดสี
ก่อนหน้านี้ เขาเคยให้โอกาสหลันจื่อไปแล้ว
น่าเสียดาย ที่หลันจื่อไม่คว้าเอาไว้
ตอนนี้ หลันจื่อยังอยากจะใช้ลูกไม้เดิมๆ
อยากให้เขาปล่อยเธอไปอีกครั้ง?
โง่เง่าเต็มที!
“เธอคิดจะมอบตัวตอนนี้ มันสายไปแล้วล่ะ!”
พูดจบ
หยางเฟิงพิงหลังกับพนักเก้าอี้ ไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับหลันจื่ออีก
ผู้หญิงอย่างนี้ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา