เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 525
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 525
หลังจากนั้นเป็นเวลานาน
หนิงชิงเฉิงจึงเอ่ยขึ้นว่า : “ไปอนุบาลซันไชน์!”
เมื่อกล่าวจบ
เธอก็ขึ้นรถโรลส์รอยซ์แฟนทอมรุ่นลิมิเต็ดอิดิชันราคาหลายสิบล้านไป
มองภาพด้านหลังของหนิงชิงเฉิงที่เดินจากไป
สวีโหย่วหรงก็ถอนหายใจเงียบๆ
อนุบาลซันไชน์เหรอ?
นี่ไม่ใช่……
เธอไม่กล้าจะคิดอีกต่อไป จึงรีบขึ้นรถ
บรื๊น!
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นราวกับเสียงคำราม!
รถทั้งคันคำรามและออกไป!
อนุบาลซันไชน์ในตอนนี้ กำลังอยู่ในช่วงเลิกเรียน
“คุณครู ลำบากคุณเลยครับ!”
หยางเฟิงมีใบหน้ายิ้มแย้ม
หลังจากที่จัดการตระกูลหลันแล้ว
ในระยะนี้ เขาไปรับไปส่งหยางพั่นพั่นที่โรงเรียนเป็นการส่วนตัว
ครูผู้หญิงรู้สึกประหลาดใจอย่างไม่คาดฝัน : “ไม่หรอกค่ะ! คุณหยาง พั่นพั่นอยู่โรงเรียนว่านอนสอนง่ายมากเลย เดิมทีไม่ต้องให้ใครเป็นห่วงหรอกค่ะ”
หยางเฟิงเป็นใครล่ะ?
นั่นคือราชาตงไห่นะ!
พูดกับตนเองอย่างมีมารยาทเช่นนี้เลยเหรอ
นี่ทำให้ในใจของคุณครูผู้หญิง อดไม่ได้ที่จะเต้นแรงขึ้นมา
เพียงแต่เธอทราบดีว่า
ในสายตาของหยางเฟิง จะไม่ใส่ผู้หญิงทั่วๆ ไปอย่างเธอหรอก
“พ่อคะ อยู่โรงเรียนหนูว่านอนสอนง่ายมากเลยนะคะ!”
หยางพั่นพั่นเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตน่ารักเป็นประกายคู่นั้น
“ครับๆๆ! เจ้าหญิงน้อยของฉัน เป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายที่สุดเลย!” หยางเฟิงกล่าวอย่างรักใคร่เอ็นดู : “พั่นพั่น รีบบ๊ายบายคุณครูเร็ว!”
ได้ยินเช่นนั้น
หยางพั่นพั่นโบกมือให้คุณครูผู้หญิง : “คุณครูคะลาก่อนค่ะ!”
ถึงแม้ว่าคุณครูผู้หญิงจะรู้สึกอาลัยอาวรณ์ในใจ
เพียงแต่เธอทำได้เพียงฝืนยิ้มแล้วกล่าวว่า : “พั่นพั่นบ๊ายบาย!”
ทันทีหลังจากนั้น
หยางเฟิงจูงมือเล็กๆ ของหยางพั่นพั่นแล้วจากไป
“หยางเฟิง!”
เมื่อหยางเฟิงเตรียมจะขึ้นรถ น้ำเสียงดังคล้ายนกขมิ้นดังขึ้น
หยางเฟิงเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างฉับพลัน : “ชิงเฉิง?”
หนิงชิงเฉิงในเวลานี้ ยืนห่างจากหยางเฟิงไม่ถึงสามเมตร
เธอเห็นหยางเฟิงจูงมือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
ใจของเธอ ราวกับมีด
นี่ ก็คือลูกของเขา……
หรือว่าเขา ลืมตนเองไปแล้วจริง?
หรือเขาไม่รู้ว่า เขาหายไปนานแค่ไหน และตนเองรอเขานานเพียงใด?
ในใจของหนิงชิงเฉิง ก็เกิดอารมณ์แปรปรวนขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เธออดทนต่ออารมณ์ที่แปรปรวน เผยรอยยิ้มออกมา : “หยางเฟิง ไม่ได้เจอกันนานเลย!”
กล่าวจบ
เธอก้มหน้าลง มองหยางพั่นพั่น ยิ้มแล้วเอ่ยถามว่า : “น้องสาวผู้น่ารัก หนูชื่ออะไรเหรอคะ?”
หยางพั่นพั่นเหลือบมองหนิงชิงเฉิง พูดด้วยน้ำเสียงเด็กเล็ก : “พี่สาวคนสวย หนูชื่อพั่นพั่นค่ะ!”
หยางพั่นพั่น?
ได้ยินชื่อนี้
ถึงแม้จะเตรียมตัวมาแล้ว แต่หนิงชิงเฉิงยังรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย และยืนอย่างไม่มั่นคงเล็กน้อย
โลกของเด็กนั้นบริสุทธิ์ไร้เดียงสา
หยางพั่นพั่นไม่ได้ใส่ใจถึงท่าทางของหนิงชิงเฉิง เอ่ยถามอย่างแปลกใจ : “พี่สาวคนสวย คุณชื่ออะไรเหรอคะ?”
หนิงชิงเฉิงไม่รู้ว่า ตนเองจะพูดอย่างไร จึงกล่าวโดยจิตใต้สำนึกว่า : “ฉันชื่อหนิงชิงเฉิง!”
เวลานี้
หยางเฟิงนั่งลงยองๆ ยื่นมือไปลูบหัวของหยางพั่นพั่น : “เอาล่ะ เจ้าหญิงน้อยของฉัน! หนูขึ้นรถกลับบ้านไปก่อนนะ ฉันจะคุยกับพี่สาวคนสวยท่านนี้ก่อนโอเคไหม?”
“อืม!”
หยางพั่นพั่นพยักหน้าอย่างเข้าใจ
หลังจากขึ้นรถไปแล้ว เสือขาวก็ขับไปส่งที่บ้านด้วยตนเอง
หลังจากที่หยางพั่นพั่นออกไป
เวลานี้
หนิงชิงเฉิงกลับมามีสีหน้าเย็นชา ใบหน้ารูปไข่งดงาม เต็มไปด้วยความไม่พอใจ!
“เธอเป็นใคร?”
ดวงตาทั้งคู่จ้องถมึงทึงไปยังหยางเฟิง ราวกับว่ากำลังไต่สวนอยู่!
หยางเฟิงทอดถอนหายใจ
เขารู้ถึงความหมายของหนิงชิงเฉิงดี
ก่อนหน้านี้ หนิงชิงเฉิงได้เอ่ยถามชื่อของหยางพั่นพั่นแล้ว
ฉะนั้นจึงไม่สามารถเอ่ยถามชื่อของหยางพั่นพั่นอีกแน่นอน
ที่เธอต้องการจะถาม คือหยางพั่นพั่นมีความเกี่ยวข้องอะไรกับหยางเฟิง
หยางเฟิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ : “ด้วยศักยภาพของคุณ น่าจะเคยตรวจสอบแล้ว ว่าหยางพั่นพั่นคือลูกสาวของฉัน!”