เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 536
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 536
ผู้หญิงทุกคน ก็ไม่อยากให้ผู้ชายของตัวเอง มีเรื่องปิดบังตัวเอง
หยางเฟิงยิ้มแล้วพูด “ที่รักฉันผิดไปแล้ว! ต่อไปฉันรับรองว่า จะบอกคุณทุกเรื่องเลย ไม่กล้าปิดบังแน่นอน!”
“ใช่เหรอ?”
เย่เมิ่งเหยียนเหลือบมองหยางเฟิงไปหนึ่งที ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “แล้วเรื่องหนิงชิงเฉิง…… ถ้าไม่ใช่เธอมาหาถึงที่เอง ฉันยังไม่รู้เลยว่า คุณมีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก”
พูดถึงตรงนี้
สีหน้าเย่เมิ่งเหยียนเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
หนิงชิงเฉิงเป็นหนามในใจเธอมาตลอด
เย่เมิ่งเหยียนคิดว่า ในเมื่อทั้งสองคนแต่งงานกันแล้ว งั้นก็ควรจะไม่มีอะไรปิดบังกัน
เพราะยังไงหยางเฟิงก็เป็นรักแรกของเธอ เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ
พูดได้ว่า
เธอไม่มีเรื่องอะไรที่ปิดบังหยางเฟิงเลย
แต่เห็นได้ชัดว่า
หยางเฟิงมีเรื่องมากมายที่ปิดบังตัวเองไว้
สิ่งนี้ทำให้ในใจเธอ มีความเจ็บปวดอย่างพูดไม่ออก!
“แฮ่แฮ่!”
เห็นสถานการณ์นี้
หยางเฟิงเกาๆหัว
เย่เมิ่งเหยียนมองหยางเฟิงอย่างไม่พอใจไปหนึ่งที
ไอ้บ้านี่ นี่มันเวลาไหนแล้ว กลับยังหัวเราะออกมาได้อีก?
หรือว่าเขาดูไม่ออกว่าตัวเองหึงเหรอ?
หยางเฟิงถอนหายใจเบาๆ
“เฮ้ย! ฉันก็ว่า คุณยังคาใจเรื่องของหนิงชิงเฉิง”
เย่เมิ่งเหยียนเบ้ปาก
จู่ๆก็มีคู่แข่งเพิ่มมาหนึ่งคน
ไม่ว่าจะสำหรับผู้หญิงคนไหน ก็จะต้องคาใจหมดแหละ
หยางเฟิงถาม “คุณอยากฟังฉันเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้คุณฟังไหม?”
เย่เมิ่งเหยียนเงยหน้าขึ้น ถามด้วยความสงสัย “คุณจะเล่าเรื่องราวอะไรให้ฉัน?”
“เรื่องราวนี้ ต้องเริ่มเล่าตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว……”
ในพริบตา
ดวงตาของหยางเฟิง ก็เปลี่ยนลึกลงไป
ราวกับมีเป้าหมายที่สูงส่ง ทำให้คนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด
“มีชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาเกิดมาโดยมีกินมีใช้ เติบโตมาอย่างดี มีคนรับใช้นับไม่ถ้วนที่คอยรับใช้อยู่ข้างกาย”
“พ่อแม่ของเขารักใคร่ปรองดองกัน แล้วก็ดีกับเขามาก ไม่ว่าชายหนุ่มจะขออะไร พ่อแม่ของเขาก็จะสนองให้เขาหมด”
“ตอนที่เขายังเด็ก พ่อแม่ของก็ได้ทำการหมั่นไหมให้เขาไว้แล้ว พูดได้ว่า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ชายหนุ่มคนนี้อาจจะไม่ต้องกังวลอะไร ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปตลอดชีวิต”
“แต่ทั้งหมดนี้ จบลงอย่างกะทันหันในเช้าวันหนึ่งเมื่อห้าปีที่แล้ว……”
พูดถึงตรงนี้
สีหน้าของหย่างเฟิง ค่อยๆเปลี่ยนไปดูน่าเกลียดขึ้นมา
ความโกรธที่น่ากลัว ถูกปลดปล่อยออกจากตัวของเขา
อากาศของทั้งห้องทำงาน ราวกับถูกดูดไปครึ่งหนึ่งในทันที
ทำให้คนรู้สึกกดดัน!
ในใจเย่เมิ่งเหยียน จู่ๆก็แน่นขึ้นมาอย่างพูดไม่ถูก
ราวกับว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
“เช้าวันนั้น ชายหนุ่มตื่นขึ้นมา พบว่าทุกอย่างได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว”
“พ่อที่รักและเมตตาในเมื่อก่อน จู่ๆก็เปลี่ยนไปเป็นอีกแบบหนึ่ง เขากลายเป็นคนน่ากลัว! เขากลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก!”
“พ่อของชายหนุ่ม ไล่เขาและแม่ของเขาออกจากบ้าน……”
“ไม่ว่าชายหนุ่มจะคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนยังไง แต่พ่อของเขาก็ใจแข็งเป็นหิน ไม่ใจอ่อนเลย”
“สุดท้าย……ชายหนุ่มและแม่ของเขาถูกไล่ออกจากบ้าน พวกเขาไม่มีเงินติดตัวสักนิด ได้ใช้ชีวิตอย่างเร่ร่อน ในความยากจนและความเจ็บป่วยรวมกัน ในคืนพายุฝนฟ้าคะนอง แม่ของชายหนุ่มเสียชีวิตจากความหิวและหนาวเหน็บ หิวตายในอ้อมกอดของเขา”
“หลังจากที่แม่เสียชีวิต ชายหนุ่มขอทานไม่หยุด……มีบางครั้ง จำเป็นต้องต่อสู้กับคนเร่ร่อนอื่นจนเลือดตกยางออกเพื่อแย่งหมั่นโถวลูกเดียว เพื่อความอยู่รอด เขาทำได้เพียงต่อสู้กับชะตากรรมชีวิตไปเรื่อยๆ”
“สุดท้าย ชายหนุ่มก็พเนจรจากภาคเหนือไปถึงภาคใต้ ต่อมาได้รับเลือกจากนายท่านของตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง ใช้ สเดาะเคราะห์กลายเป็นเขยแต่งเข้าคนหนึ่ง……”
ฟังถึงตรงนี้
เย่เมิ่งเหยียนร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้