เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 558
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 558
ทุกคนล้วนเป็นยอดฝีมือแห่งกุ่ยเหมิน！
ทุกคนสามารถสู้กับ100คนได้โดยไม่แพ้！
ชิ้นส่วนภาพจักรพรรดิมังกรเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องมีสำหรับกุ่ยเหมิน！
ในเวลาเดียวกัน
ณพื้นที่ภูเขาไม่ไกลจากหมู่บ้านตระกูลเย่
เหลิงฉานมองไปที่ หลี่ซู่นอนอยู่บนเปลหามและสูญเสียแขนไปด้วยสีหน้าที่มืดมน
เขาคิดไม่ถึงว่า หยางเฟิงจะไม่รู้จักแยกแยะถูกผิดเช่นนี้
ไม่เพียงแต่ฆ่าผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้ง500คนของตนเอง
แถมยังตัดแขนข้างหนึ่งของหลี่ซู่
นี้เป็นความอัปยศต่อ ศูนย์พันธมิตรบู๊！
ยังเป็นความอัปยศสำหรับตัวเหลิงฉานเองด้วย
ในฐานะที่เป็นผู้คุมกฎใหญ่ของศูนย์พันธมิตรบู๊
ตั้งแต่ไหนตั้งแต่ไรมา เขาก็ไม่เคยถูกทำให้อับอายเช่นนี้？
หลี่ซู่มองไปที่ เหลิงฉานและพูดด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม: “ผู้คุมกฎใหญ่ท่านต้องแก้แค้นให้ข้า! หยางเฟิงนั่นท้าทายมาก เขาไม่ได้มองคุณและ ศูนย์พันธมิตรบู๊อยู่ในสายตาของเขาเลยด้วยซ้ำ!”
เหลิงฉานเหลือบมอง หลี่ซู่อย่างว่างเปล่า ดวงตาของเขาแสดงออกถึงความรังเกียจ
ไอ้สวะ！
ถ้าไม่ใช่เพราะความไร้น้ำยาของ หลี่ซู่เขาคงไม่สูญเสียผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งห้าร้อยคน
ตอนนี้ทุกนิกายและกองกำลังหลักได้ส่งคนไปแข่งขันเพื่อแย่งชิงชิ้นส่วนรูปภาพจักรพรรดิมังกร
การเสียผู้เยี่ยมยุทธ์ห้าร้อย ส่งผลต่อความแข็งแกร่งของตนเองเป็นอย่างมาก
เขาโบกมือแล้วพูดว่า “ลงไปรักษาแผลก่อนเถอะ เมื่อข้าจัดการกับชิ้นส่วนของแผนที่จักรพรรดิมังกรเสร็จแล้วข้าจะล้างแค้นให้เจ้าเอง! ”
“ผู้คุมกฎใหญ่！”
หลี่ซู่ตะโกนออกไปทันที
“พอได้แล้ว！”
ไม่รอให้หลี่ซู่ได้พูดจบ เหลิงฉานก็พูดอย่างผู้มีอำนาจ: “นี่เป็นการตัดสินใจของข้า เจ้าอย่าพูดมาก!”
“ขอรับ！”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่ซู่ทำได้เพียงก้มศีรษะอย่างไม่เต็มใจ
ตอนนี้เขาก็เป็นแค่คนไร้น้ำยาคนหนึ่ง
ไม่มีค่าใดๆในสายตาของเหลิงฉาน
เหลิงฉานจะแก้แค้นให้คนไร้น้ำยาอย่างข้าได้อย่างไร？
เมื่อคิดได้ดังนี้
หลี่ซู่เกิดความเศร้าจากก้นบึ้งของหัวใจ
เขาอุทิศชีวิตให้กับศูนย์พันธมิตรบู๊มากว่า 20 ปี
สุดท้ายกลับต้องตกต่ำ……
เหลิงฉานโบกมือ
มีคน2-3พาหลี่ซู่ออกไป
เหลิงฉานมองไปทางหมู่บ้านตระกูลเย่ที่ไกลออกไป สูดหายใจเข้าลึก แล้วพูดทันทีว่า“พวกเราไปกันเถอะ！”
สำหรับเหลิงฉาน
สิ่งสำคัญที่สุดคือการแย่งชิงชิ้นส่วนของแผนที่จักรพรรดิมังกร
สำหรับหยางเฟิง？
เมื่อชิ้นส่วนแผนที่จักรพรรดิมังกรถูกขโมยมาไว้ในมือได้ จะฆ่าตอนนั้นก็ยังไม่สาย!
จนถึงตอนนี้ เหลิงฉานก็ไม่เคยมองหยางเฟิงอยู่ในสายตา！
เหมือนดั่งเป็นฉากเดียวกัน
เคลื่อนพลอย่างต่อเนื่องรอบหมู่บ้านตระกูลเย่
ผู้เยี่ยมยุทธ์ของแต่ละกองกำลังหลัก ดุจดั่งฝูงตั๊กแตน มุ่งสู่สู่หมู่บ้านตระกูลเย่
แต่มีคนหมู่บ้านตระกูลเย่ไม่ถึง100คน
ในช่วงเวลาสั้นๆ ก็มีนักบู๊นับหมื่นหลั่งไหลเข้า
สิ่งนี้ทำให้คนหมู่บ้านตระกูลเย่ตื่นตระหนก
“ผู้ใหญ่บ้าน，ท่านรีบคิดหาวิธีสิ！”
“คนนอกหลั่งไหลเข้ามาในหมู่บ้านเราเป็นจำนวนมาก พวกเราควรทำอย่างไร”
“ใช่แล้ว! ตอนนี้ชาวบ้านของเราไม่กล้าที่จะออกไปไหน ด้านนอกก็มีแต่คนถือปืนเดินไปเดินมา ！ ”
“เฮ้อ！ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปพวกเราจะใช้ชีวิตอย่างไร？”
……
หอบรรพบุรุษหมู่บ้านตระกูลเย่
ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งดูกังวล และถกเถียงไม่ขาดสาย
ทุกคนล้วนกังวล
ที่อยู่ๆ
หมู่บ้านตระกูลเย่ก็มีคนหลั่งไหลเข้ามาเป็นหมื่นคน
พวกเขายังเป็นนักบู๊ที่ต่อสู้ด้วยมีดและปืน
นี้มันเรื่องอะไรกัน？
ชีวิตของชาวบ้าน เดิมทีก็ไม่มีอะไรที่สามารถรับประกันได้อยู่แล้ว
ตอนนี้บ้านเรือนทุกหลังในหมู่บ้านตระกูลเย่ จำเป็นต้องปิดตายทั้งหมู่บ้าน
ถ้านานวันเข้า
หมู่บ้านตระกูลเย่จะไม่เงียบสงบอีกต่อไป！
อีกสักพักก็จะถึงฤดูทำนา
ถ้าออกไปที่นาไม่ได้ล่ะก็
เดาว่าการกินข้าวคงจะเป็นปัญหา！
ในเวลานั้น
ทุกคนจับจ้องไปที่เย่หลง
ยังไงซะเย่หลงก็เป็นผู้ใหญ่บ้าน หมู่บ้านตระกูลเย่ และเขายังคงเป็นผู้อาวุโสที่สุดในหมู่บ้านตระกูลเย่
ทุกคนหวังว่า เย่หลงสามารถคิดวิธีแก้ปัญหารับมือกับสถานการณ์ปัจจุบันได้
ณ ขณะนั้นเอง
เย่หลงนั่งบนเก้าอี้ มหาราชาจารย์หลับตาและพักผ่อน
เผชิญกับความคาดหวังของประชาชน