เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 559
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 559
เขาลืมตาขึ้นช้าๆ
กวาดสายตามองทุกคน
เย่หลงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า “เถียงกันเสร็จรึยัง？”
ทันใดนั้น
คนหมู่บ้านตระกูลเย่ต่างก็ก้มหน้าลง ไม่มีใครกล้าปริปากพูดอะไร
เย่หลงมีอำนาจสูงสุดในหมู่บ้านตระกูลเย่
แค่เขาเอ่ยปาก
ก็ไม่มีใครกล้าแทรกคำพูดของเขา！
เมื่อเห็นว่าทุกคนเงียบล้ว
เย่หลงจึงทำเสียงฟึดฟัดเล็กน้อยพลางพูดว่า “ดูพวกแกสิ ที่นี่คือหอบรรพบุรุษ ไม่ใช่ตลาดผัก จะให้ส่งเสียงเอะอะโวยวายกันทำไม!”
“ผู้ใหญ่บ้านไม่ใช่ว่าเราอยากเถียงกัน แต่พวกเราอยู่ไม่ได้จริงๆ！”
“ใช่แล้ว！ตั้งแต่ที่นักบู๊พวกนั้นมา ทุกที่ในหมู่บ้านก็มีแต่การทะเลาะวิวาท”
“ใครบอกว่าไม่ใช่ล่ะ เมื่อคืนฉันก็นอนไม่ได้เหมือนกัน……”
ผู้สูงอายุไม่กี่คนในหมู่บ้านพูดอย่างกล้าหาญ
ทุกคนล้วนมีทุกข์
สีหน้าซีดเผือก！
นักบู๊พวกนี้ไม่ใช่คนดีอะไร
ผู้คนนับพันรวมตัวกัน
ต่างก็ไม่ชอบขี้หน้ากันเอง
บางครั้งก็เป็นแค่ประโยค
มึงมองอะไร？
มองหน้าหามารดามึงรึ？
หลังจากนั้น
ทั้งสองฝ่ายก็ตีกัน！
ชาวบ้านของหมู่บ้านตระกูลเย่ล้วนเป็นคนซื่อตรงต่อหน้าที่ของตน จะเคยเห็นท่าทางที่หาเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?
ในช่วงเวลานี้ พวกเขาช่างน่าเวทนา！
ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป
พวกเขาคงต้องย้ายบ้านออกจากหมู่บ้านตระกูลเย่แล้ว！
เมื่อมองไปหาใบหน้าที่ขมวดคิ้วของประชาชน
เย่หลงพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย
เขารู้ว่าชาวบ้านได้รับความเดือดร้อนในช่วงเวลานี้
เป็นผู้ใหญ่บ้านควรแก้ปัญหาให้ชาวบ้านเหล่านี้
แต่ในใจของเย่หลงก็เต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
แม้ว่าเขาจะอยู่ในระดับสูงและอายุมาก แต่เขายังคงเป็นแค่ผู้ใหญ่บ้าน
แต่นักบู๊พวกนั้น กลับไม่เห็นหัวเขาเลย
ในสายตาของคนเหล่านั้น เขาก็เป็นคนแก่ที่ยังไม่ตาย!
เย่หลงออกหน้าหลายครั้งเพื่อยับยั้งการกระทำของนักบู๊เหล่านั้น
แต่ก็ไม่มีใครฟังเขาเลย
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอายุมากแล้ว
คาดว่าคงมีคนอารมณ์ร้อนสองสามคนเดินตรงมาทุบตีเขาแล้ว！
“เฮ้อ！”
เย่หลงถอนหายใจเบาๆพลางพูด“ทุกคนสบายใจได้ ในฐานะที่ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้านมีหน้าที่ปกป้องชาวบ้านเป็นเรื่องธรรมดา! คราวที่แล้วข้าได้เขียนจดหมายถึงหยางเฟิงและขอให้เขามาที่นี้”
“หยางเฟิง？”
เมื่อได้ยินดังนี้
เหล่าชาวบ้านต่างมองหน้ากัน
สำหรับหยางเฟิง พวกเขาไม่ได้รู้สึกไม่คุ้นเคย
ครั้งสุดท้ายที่จางต้าพ่าวมาที่หมู่บ้านเพื่อบังคับให้รื้อถอน ก็เป็นหยางเฟิงที่ลงมือ
เขาไม่เพียงแต่ไล่จางต้าพ่าว
แต่ยังทำร้ายหลานชายของหม่าตง หม่าเถิง
นี้ถึงจะเป็นสิ่งที่จะช่วยหมู่บ้านตระกูลเย่การถูกบังคับรื้อถอน！
ที่สำคัญที่สุดคืด
หยางเฟิงริบทรัพย์สินส่วนใหญ่ของหม่าเถิงและใช้เพื่อการพัฒนาหมู่บ้านตระกูลเย่
ช่วยเหลือหมู่บ้านตระกูลเย่ปรับปรุงการศึกษาและระดับเศรษฐกิจ
ชาวบ้านจำนวนมากในหมู่บ้านตระกูลเย่ รู้สึกขอบคุณเขามาก!
แต่หยางเฟิงจะไหวหรอ？
เขาเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง!
ชาวบ้านคนหนึ่งขมวดคิ้วถามว่า “ผู้ใหญ่บ้านข้าบอกไปแล้ว! ข้ารู้สึกซาบซึ้งและรู้สึกขอบคุณหยางเฟิงจากก้นบึ้งของหัวใจ
แต่ตอนนี้ผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาในหมู่บ้านตระกูลเย่ เป็นนักบู๊นับหมื่น! หยางเฟิงคนเดียวจะสู้ไหวรึ? ”
“ใช่ ใช่ หยางเฟิงช่วยเรา เราไม่สามารถทำร้ายเขาได้!”
“นักบู๊เหล่านั้นดุร้าย แม้ว่าหยางเฟิงจะมา คาดว่าไม่มีทางจัดการกับพวกเขาได้”
ชาวบ้านคนอื่นๆ เริ่มคล้อยตาม
แม้ว่าพวกเขาต้องการขับไล่นักบู๊และใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
แต่ยังไงซะหยางเฟิงก็ตัวคนเดียว
และสิ่งที่เขาต้องเผชิญคือนักบู๊ที่ดุร้ายหลายพันคน ที่เดินทางอยู่ในเส้นทางฆ่าฟันมาทั้งชีวิต
เมื่อเปรียบเทียบกับนักบู๊เหล่านี้
จางต้าพ่าวก็แค่คนไร้น้ำยาคนหนึ่ง
ถ้าให้หยางเฟิงมาจริงๆ ก็เท่ากับเป็นการทำร้ายเขา！
ถ้าหากเป็นเช่นนั้น
ชาวบ้านของหมู่บ้านตระกูลเย่ทั้งหมด จะรู้สึกผิดบาปในใจ!
หยางเฟิงช่วยพวกเขาไว้