เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 581
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 581
“เหอะ เหอะ！”
เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจหยางเฟิง เย่หลงพูดพลางยิ้มเบาๆว่า “พ่อหนุ่ม คนมีความสามารถก็ต้องรับหน้าเยอะกว่าปกติ ข้าอายุมากขนาดนี้แล้ว จะให้คนแก่จัดการไปตลอดไม่ได้หรอก！”
“ฉันจะบอกอะไรให้ นักสู้เหล่านี้ล้วนแต่ชอบใช้ความรุนแรง… ถ้าทำให้พวกเขาโกรธ คนแก่อย่างฉันถูกฉีกเป็นชิ้นๆจะทำอย่างไร？”
อะไรกัน！
ทันใดนั้น
หยางเฟิงตระหนักถึงความจริงอีกอย่างหนึ่ง
นั้นก็คือ——
คนที่ไร้ยางอายเช่นนี้ก็สามารถอยู่คงกระพัน！
หยางเฟิงมั่นใจว่า
ต่อให้เขารับหน้าจัดการเมื่อครู่นี้
แค่เย่หลงคนเดียว ก็สามารถแก้ไขปัญหาเรื่องเมื่อครู่นี้ได้สบาย
เขาให้ตนเองรับหน้าแทน
ก็มีเพียงสองสาเหตุนี้เท่านั้น
1อยากหยุดพัก
2..อยากดูความสามารถของตนเอง
หยางเฟิงพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “เอาล่ะ! ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้แล้ว นายท่าน ชิ้นส่วนรูปภาพจักรพรรดิมังกรกำลังจะเกิด ท่านจะแก้ปัญหาอย่างไร? ท่านไม่ได้วางแผนที่จะสังหารผู้คนนับหมื่นใช่ไหม ? เช่นนั้นหมู่บ้านตระกูลเย่จะเป็นเช่นไร? ”
ชิ้นส่วนของจักรพรรดิมังกรถือกำเนิดขึ้น
ก็จะต้องเกิดการแย่งชิงกันอย่างดุเดือด
เมื่อถึงเวลาที่ต้องรบราฆ่าฟัน พวกนักสู้เหล่านี้สามารถทำเรื่องใดก็ได้
ฆ่าคนพวกนี้ทิ้งทั้งหมด หยางเฟิงก็ไม่กลัว
อย่างไรก็ตามพวกเขาทุกคนล้วนเป็นคนชั่วร้าย ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยฆ่าคนแบบนี้
แต่ชาวบ้านเหล่านั้นจะทำอย่างไร？
หยางเฟิงไม่สามารถดูแลทั้งหมดได้อยู่แล้ว
เผื่อมีคน2-3คนที่เล็ดลอดออกไปได้ จากความอับอายกลายเป็นความโกรธแค้น จนฆ่าล้างบางทั้งหมู่บ้านจะทำอย่างไร?
เมื่อได้ยินคำถามนี้
เย่หลงเริ่มหน้านิ่วคิ้วขวมด
เขาถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “ข้าก็กังวลเหมือนกัน! ถ้าเป็นแค่นักสู้สองสามคน ข้าก็ไม่กลัว!”
“แต่เจ้าก็เห็นว่า กลุ่มคนที่มาครั้งนี้ ไม่เพียงแต่เป็นนักบู๊ที่มาจากแต่ละสำนักใหญ่ ยังมีกลุ่มพันธมิตรโลกบู๊ กุ่ยเหมิน หรือแม้กระทั่งคนร่ำรวยแห่งจงโจว พวกคนเหล่านี้ต่างก็เจ้าเล่ห์ทั้งนั้น！”
“ถ้าหากจัดการไม่ดี คนพวกนั้นหลุดรอดไป งั้นในฐานะผู้ใหญ่บ้านตาย 100 รอบ ก็ยังไม่สาสม
หยางเฟิงหยุดคิดไปชั่วครู่ มองไปทางเย่หลงพลางพูดว่า“ ข้าพาลูกน้องมา100 คน ถ้าหากเกิดภัยอันตรายขึ้น ข้าจะให้พวกเขาพาชาวบ้านไปยังที่ปลอดภัย”
เมื่อได้ยินดังนั้น
เย่หลงมองไปทางหยางเฟิง
ทันใดนั้น เขาก็โค้งคำนับให้กับหยางเฟิงพลางพูดว่า“ หยางเฟิง ข้าขอเป็นตัวแทนชาวบ้านของหมู่บ้านตระกูลเย่ขอบคุณเจ้า ！”
ครั้งนี้
เย่หลงหมดหนทางแล้ว
ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เขียนจดหมายให้หยางเฟิง
เรื่องราวได้พิสูจน์แล้วว่าเขาไม่ได้เลือกคนผิด
หยางเฟิง
เป็นคนที่สมควรได้รับความไว้วางใจ
หยางเฟิงโบกมือไปมาพลางพูดว่า”อย่าทำแบบนี้เลย ยังไงท่านก็เป็นผู้อาวุโส ข้าทนรับไม่ได้ ตราบใดที่ท่านไม่แว้งกัดข้า ข้าจะขอบคุณมาก! ”
ชาวบ้านหมู่บ้านตระกูลเย่ ล้วนเป็นลูกหลานของต้าเซี่ย
หยางเฟิงมีอำนาจและภารกิจในการดูแลความปลอดภัยของพวกเขา
ไม่ต้องพูดถึง
ครั้งนี้
เดิมทีหยางเฟิงก็ไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกนักสู้เหล่านี้ไปอยู่แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นกุ่ยเหมินหรือกลุ่มพันธมิตรโลกบู๊
เขาจะฆ่าให้ตายภายในครั้งเดียว
“หึ หึ！”
เย่หลงยืนขึ้น พลางพูดยิ้มๆว่า “ลูกเขยที่รัก สมแล้วที่เป็นลูกเขยตระกูลเย่ของฉัน! ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถ ความอัปยศอดสูที่นักสู้ต้องเผชิญหน้ากับเจ้า แต่กลับไม่มีใครกล้าลงมือ ช่างน่าเกรงขาม ทำให้ตาแก่อย่างฉันละอายใจเป็นอย่างมาก！”
พูดไปพูดมา
เย่หลงทำสีหน้าระลึกความหลัง พลางพูดด้วยความรู้สึกซาบซึ้งว่า“ เมื่อมองย้อนกลับไป ปู่ก็เคยเป็นเหมือนเจ้า ฆ่าทหารมานับไม่ถ้วน ดีมาก ตอนนี้เจ้าก็ได้เป็น1ในพันของข้าในสมัยหนุ่มๆแล้ว”
เมื่อได้ยินดังนั้น
หยางเฟิงบึนปากเล็กน้อย
ตาเฒ่านี้ ไม่เพียงแต่เอาเปรียบตัวเอง แต่ยังมาตัวโอ้อวดใส่ตนเองอีก ไม่แน่อาจจะคิดวางแผนอะไรบางอย่าง？
“ พอแล้ว หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ท่านเป็นใครข้าเข้าใจดี！”
“อย่ามาขวางข้าเด็ดขาด ข้ากลัวว่าถ้านานวันเข้าท่านจะแว้งกัดข้า ！”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิง