เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 614
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 614
“หึ！”
ทั้งสองเยาะเย้ยใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร
ฟิ้ว！
ฟิ้ว！
พลังของจางเทียนซานแข็งแกร่งกว่า เพียงชั่วเวลาอันสั้นก็มุ่งไปข้างหน้าแล้ว
ทันใดนั้น
จางเทียนซานก็รีบพุ่งไปเก็บเห็ดหลินจือพันปี
เมื่อสายตาชายเห็นเห็ดพันปีตรงหน้า สีหน้าของเขาพลันดูมีความสุข
เมื่อได้เห็นความว่องไวของจางเทียนซานที่รวดเร็วกว่าตนเอง
สีหน้าของไป๋หลิงหลงพลันกลายเป็นสีหน้าที่ไม่น่าดู
เมื่อมือของจางเทียนซานกำลังจะสัมผัสเห็ดหลินจือพันปี
ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นอย่างกะทันหัน
“ระวัง！”
หยางเฟิงตะโกนออกมาอย่างตกใจ
ไม่รอให้จางเทียนซานได้สติ
อ้าก!
เสียงคำรามกึกก้อง
เห็นเสือสีขาวตัวใหญ่ห้าเมตรวิ่งออกมาจากด้านหลังหินก้อนใหญ่ข้างๆ เห็ดหลินจือพันปี!
มันอ้าปากที่เต็มไปด้วยเลือด มันรีบพุ่งไปหาจางเทียนซาน เพื่อหวังที่จะกลืนกินลงไปในคำเดียว
สีหน้าของจางเทียนซานเปลี่ยนไป
เมื่อได้สติกลับคืนมา
ชิ้ง！
เสียงดังกังวาน
จางเทียนซานหยิบดาบยาวออกมาจากเอวของเขาและแทงไปยังเสือยักษ์ขาว
การต้องเผชิญหน้ากับดาบยาวของจางเทียนซาน
เสือโคร่งยักษ์ขาวกลับไม่แสดงอาการหวาดกลัว และใช้อุ้งเท้าข้างเดียวทักทายอย่างดุเดือด
แคล้ง！
เกิดเสียงดังขึ้น
ดาบยาวชนกับกรงเล็บเสือ เกิดประกายไฟ
จางเทียนซานตกใจเป็นอย่างมาก
ความแข็งแกร่งของเสือยักษ์ขาวตัวนี้ทรงพลังมาก
หนึ่งปลายดาบของตนเอง กลับฆ่ามันไม่ตาย？
เมื่อเห็นว่าการโจมตีเพียงครั้งเดียวล้มเหลว จางเทียนซานก็หันหลังกลับและหนีไปทันที!
โคร่ง！
แม้ว่าจางเทียนซานไม่ได้แทงเสือขาวด้วยดาบของเขา แต่มันก็ปลุกเร้าความดุร้ายของมัน
เสือยักษ์ขาวคำรามอยู่ในป่า
กรงเล็บที่แหลมคมพุ่งไปทางจางเทียนซานอย่างดุเดือด
เกิดเสียงฉีกขาดขึ้น
ทันใดนั้น
หลังของจางเทียนซาน พลันเต็มไปด้วยคราบเลือดและมีเลือดไหลหยด
อ่าก！
จางเทียนซานได้รับความเจ็บปวดและอดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง
แต่ว่าเขาก็ใช้โอกาสนี้หนีจากปากของเสือ
เมื่อพูดไปแล้วเรื่องคงจะยาว
แต่นี้เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น
จางเทียนซานหอบอย่างหนักและสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวังพลางมองไปที่เสือยักษ์สีขาว
ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เสือยักษ์ขาวตัวนี้ทรงพลังเกินไป
ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฟิงเตือนสติได้ทันเวลา
เกรงว่าตอนนี้คงจะอยู่ในปากเสือแล้ว
เมื่อเห็นจางเทียนซาน ไม่ได้เก็บเห็ดหลินจือพันปี
และต้องเอาชีวิตไปแลก
ใบหน้าของไป๋หลิงหลง แสดงถึงความยินดีในโชคร้าย
“เจ้าเป็นอะไรไป？”
ณ เวลานี้
หยางเฟิงเดินมาถาม
จางเทียนซานพูดด้วยความหวาดกลัวว่า “ข้าน้อยไร้ความสามารถ เจ้าพันธมิตรหยางโปรดให้อภัยข้าด้วย”
หยางเฟิงกล่าวว่า “ข้าไม่โทษเจ้า ถือว่าข้าคิดไม่รอบคอบ สมบัติล้ำค่าทุกชิ้นจะมีสัตว์อสูรอยู่รอบข้าง!”
ในอดีต หยางเฟิงได้ทำงานภาคสนามอยู่บ่อยครั้ง
บางครั้งคุณก็สามารถพบสมบัติเช่น เห็ดหลินจือพันปี
บ่อยครั้งขุมทรัพย์ดังกล่าวก็รายล้อมไปด้วยสัตว์ดุร้าย
สัตว์เดรัจฉานเหล่านี้ส่วนใหญ่ล้วนได้รับการร่ายมนตร์
เป็นการดีที่พวกมันจะรู้จักสมบัติล้ำค่าเช่นนี้
สัตว์ร้ายจำนวนมากเริ่มรอเมื่อสมบัติล้ำค่ายังไม่โตเต็มที่
เมื่อโตเต็มที่แล้ว ก็เอามากินทั้งหมด
เจ้าเสือยักษ์ขาวตัวนี้รอมาเป็นเวลานานแล้ว
แน่นอนว่ามันจะไม่ยอมให้หยางเฟิงและคนอื่นๆเข้าใกล้เห็ดหลินจือพันปีแน่นอน
“ขอบพระคุณเจ้าพันธมิตร！”
เมื่อเห็นว่าหยางเฟิงไม่ได้ตำหนิเขาจางเทียนซานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หยางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “พวกเจ้าทุกคนถอยออกมา เจ้าสัตว์ร้ายนี้ให้ข้าจัดการเอง!”
“ขอรับ！”
จางเทียนซานและไป๋หลิงหลงไม่ขัดขืน และยอมถอยไป
จากการโจมตีเมื่อครู่นี้
โดยพื้นฐานแล้วจางเทียนซาน สามารถตัดสินได้ว่าความแข็งแกร่งของเสือโคร่งขาวตัวนี้อาจอยู่ในช่วงเริ่มต้นของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่
เขาอยู่แค่ช่วงปลายของปรมาจารย์ และหากเขาต่อสู้โดยประมาท เขาก็เหมือนรนหาที่ตาย
ทั้งสองก้าวเท้าถอยไป
หยางเฟิงหันหน้าและมองไปที่เสือยักษ์ขาว
ดูเหมือนว่ามันจะรู้สึกถึงพลังลมปราณอันแรงกล้าของหยางเฟิง
เสือโคร่งขาวไม่กล้าแสดงท่าทางดุดัน แต่ยังคงคำรามเสียงต่ำ เพื่อเตือนหยางเฟิง