เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 619
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 619
“เจ้าอย่าเร่งกินเสียหมด รีบไปเก็บให้ปู่ขาหนึ่งด้วย!”
“นี่เป็นของนายท่าน กล้าที่จะแย่งมันจากนายท่าน นายท่านต้องรู้สึกผิดหวังในตัวเจ้า!”
……
หลังจากที่ผ่านไปสิบนาที
เย่หลงอดไม่ได้ที่จะเรอและเช็ดปากด้วยมือของเขา
“หอมอร่อยจริงๆ！”
ดูเหมือนว่าแม้แต่ชายอายุร้อยปีเช่นเย่หลง ก็ไม่สามารถหนีกฎแห่งความจริงได้
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเย่หลงด้วยความดูถูก
ปากบอกว่าไม่กิน
แต่กินอย่างเอร็ดอร่อยกว่าใคร
หยางเฟิงตบไหล่ของเขา “พอล่ะ กินอิ่มแล้ว ก็ได้เวลาลุกขึ้นทำงานแล้ว!”
เย่หลงดึงหญ้าหางหมามาขัดฟัน
เขากลอกตาไปที่หยางเฟิงและพูดอย่างเกียจคร้านว่า “ไปทำงานของเจ้าเถอะ ปู่อายุมากแล้ว เจ้ายังต้องการให้ข้าทำงานอยู่ เจ้ายังมีศีลธรรมอยู่หรือไม่?”
อะไรนะ？
หยางเฟิงตกตะลึงไปชั่วขณะ
อยู่ๆเขาก็รู้สึกพูดไม่ออก
ทำได้แค่ยกนิ้วให้เย่หลง
“ท่านเก่งมาก！”
กินอาหารฟรีได้อย่างไร้ยางอาย
หยางเฟิงเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
ต้องรู้ว่า
เสือตัวนี้เป็นเสือที่ตนเองฆ่าตาย
เนื้อเสือเหล่านี้ก็เป็นคนย่างเอง
ผลก็คือตาแก่เย่หลงกลับกินด้วยความสบายใจ
ช่างเถอะ
เมื่อเห็นว่าตาเฒ่าเป็นเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง หยางเฟิงก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายเกินกว่าจะใส่ใจเขา
หยางเฟิงหันไปมองทางเสือขาว
“เป็นอย่างไรบ้าง？”
เสือขาวรีบพูดว่า “ท่านครับ ราชาหมาป่ากำลังจะปรากฏตัว! หมาป่าพวกนี้น่าจะกำลังเตรียมตัวโจมตีแล้ว!”
เมื่อได้ยินดังนั้น
หยางเฟิงเงยหน้าไปมอง
ในที่ที่ไม่ห่างไกลมากนัก
หมาป่าหลายร้อยตัวยังคงเดินไปมา ดวงตาของพวกมันเป็นสีเขียว
แววตาฉลาดเฉียบแหลมแบบนั้น
บรู้ว！
บรู้ว！
บรู้ว！
ทันใดนั้น
หมาป่าหลายร้อยตัวคำรามด้วยเสียงต่ำพร้อมๆ กัน ก้มหัวลงและเกร็งหางไว้
หมาป่าตัวใหญ่ยาวเกือบสามเมตรเดินออกไป
นี้คือราชาหมาป่า！
ราชาหมาป่าตัวนี้มีแสงสีเขียวที่น่ากลัวในดวงตาของมัน
แค่ปราดตามองแวบเดียวก็ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว
มันมีความแข็งแกร่งของระดับปรมาจารย์ที่ยิ่งใหญ่จริงๆ!
เห็นราชาหมาป่าเหลือบมองไปรอบๆ
ท้ายที่สุด
มันจับจ้องไปที่หยางเฟิงอย่างเอาเป็นเอาตาย
มันสัมผัสได้ว่า
ในหมู่มนุษย์กลุ่มนี้ บุคคลนี้เป็นภัยพิบัติระดับร้ายแรงที่สุด
เห็นราชาหมาป่าจ้องมาที่ตนเอง
หยางเฟิงยิ้มพลางพูดว่า “เฮ้! สัตว์ร้ายตัวนี้ยังรู้ว่ากูเจ๋งที่สุด หลังจากฆ่ามันแล้ว อย่าลืมถลกหนังมันออกให้ข้า ข้าจะทำผ้าพันคอหนังหมาป่าให้กับภรรยาของข้า!”
บรู้ว！
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิง
ราชาหมาป่าเห่าหอน
ถึงแม้ฟังดูเหมือนไม่มีความโกรธแค้น แต่กลับเต็มไปด้วยเย็นยะเยือก
ทันใดนั้น
ดูเหมือนหมาป่าหลายร้อยตัวอยู่ภายใต้การบังคับบัญชา พลันเข้ามาล้อมหยางเฟิงและคนอื่นๆ
หยางเฟิงตบไหล่เสือขาวพลงพูดว่า “ให้เวลาเจ้าหนึ่งนาที! ถ้าเจ้าล้มเหลวอีก ข้าจะไล่เจ้ากลับ!”
เมื่อได้ยินดังนั้น
เสือขาวพลันมีสีหน้าขมขื่น
ราชาหมาป่าผู้นี้มีความแข็งแกร่งของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างไร มันใช่เรื่องง่ายเลยที่จะฆ่ามัน
แต่ตนเองทำให้ท่านแม่ทัพไม่พอใจมาก่อน
ถ้าหากครั้งนี้
ทำให้นายท่านไม่พอใจอีก
คงจะไล่ตนเองกลับไปจริงๆ
คงจะถูกเต่าดำ หงส์ไฟ มังกรเขียวล้อไปจนวันตาย
ทันใดนั้น
เสือขาวสูดหายใจเข้าลึกๆ กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง……
แค่เพียงได้ยินเสียงหมาป่าเห่าหอน
หมาป่าหลายร้อยตัวโจมตีเสือขาวและคนอื่น ๆ ในลักษณะที่ไม่คาดคิด
เช้ง เช้ง เช้ง！
ความว่องไวของพวกมันเร็วมาก
กรงเล็บแหลมคมราวกับเหล็ก!
“ฆ่ามัน！”
เสือขาวชักดาบออกมาทันที
พลั่ก！
เวลาชั่วพริบตา
หมาป่าหลายร้อยตัวและองครักษ์มังกรร้อยคน
ปะทะกันอย่างรุนแรง
การต่อสู้ที่ดุเดือดทำให้ป่าดึกดำบรรพ์สั่นสะเทือน หญ้าและต้นไม้กระจัดกระจายไปรอบๆ เลือดสาดกระเซ็น เป็นฉากที่น่าสะพรึงกลัว
สำหรับหยางเฟิงแล้ว
เขากลับไปที่กองไฟและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “นายท่าน ทำไมท่านไม่ไปช่วยล่ะ”