เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 636
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 636
ถึงแม้พวกเขาโกรธแค้น
แต่พวกเขาก็รู้ตัวเองขึ้นไป ก็เพียงแค่ส่งไปตายเท่านั้น！
“ฮึ ไม่ถือสาหาความกับพวกนาย！”
สุดท้าย
หลี่ซู่ฮึอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง หันหน้าไปก็ไม่พูดอีกแล้ว
มองเห็นหลี่ซู่ยอมแพ้
บนหน้าของเสือขาวเปิดเผยความเสียดายออกมาเล็กน้อย
เขายังฆ่าไม่สะใจเลย
ใครจะรู้
ศูนย์พันธมิตรบู๊นี้คิดไม่ถึงจะอ่อนแอมากอย่างนี้？
เย่ชิวที่อยู่ด้านข้างมองหน้ากับเหอเซิ่งหงแวบหนึ่งแล้ว
สองคนต่างก็มองเห็นสีหน้าที่ตกตะลึงของฝ่ายตรงข้ามแล้ว
พลังของเสือขาวคนนี้กับองครักษ์มังกรที่แสดงออกมาน่าตกใจมากจริง ๆ แล้ว
ดูแล้ว
หลังรอเข้าถึงในสุสานเย่เวิ่น
จะต้องคิดหาวิธีจัดการพวกเขาให้ได้！
“รีบดู หยางเฟิงใกล้ที่จะปีนยอดสุดแล้ว！”
และในเวลานี้
ก็ไม่รู้เป็นใครที่ร้องตระโกนเสียงดังแล้ว
ฟืบ！
สายตาของทุกคน
ต่างก็หันไปรวมที่บันไดขึ้นฟ้า！
เวลานี้
หยางเฟิงห่างจากปีนยอดสุดเหลือเพียงแค่ไม่ถึงบันไดหินห้าขั้น
ผู้คุมกฎสิบห่างจากปีนยอดสุดยังมีบันไดหินสิบขั้น
เหลิงฉานแย่ที่สุด ห่างจากปีนยอดสุดยังมีบันไดหินสิบห้าขั้นเต็ม ๆ ……
“เป็นยังไง？ ผู้คุมกฎใหญ่เหลิง จะเอาอีกต้นหรือเปล่า？”
เวลานี้
หยางเฟิงจู่ ๆ หันหน้ามาถามด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม
ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง
ทันใดนั้นเหลิงฉานก็กัดฟัน
บนตลอดทางนี้เขาได้ใช้เงินไปแล้วหนึ่งพันล้าน！
ถึงแม้ในฐานะเป็นผู้คุมกฎใหญ่ของศูนย์พันธมิตรบู๊ เขามีทรัพย์สินมาก
แต่ความมั่งคั่งทั้งหมดของเขาบวกขึ้นมาแล้วก็แค่ประมาณสองพันล้าน！
ยังไงในฐานะเป็นนักบู๊คนหนึ่ง
หลายครั้งเงินทองก็เป็นเพียงแค่ของนอกกาย
แต่ก็ไม่ได้หมายถึงเงินทองสำหรับนักบู๊แล้วก็ไม่มีประโยชน์！
ต้องรู้ว่านักบู๊ก็เป็นคนก็ต้องกินต้องดื่มใช้ชีวิตประจำวันตามปกติ เหล่านี้ต่างก็ต้องใช้เงิน！
และหยางเฟิงคนเลวคนนี้ เห็นชัดว่าก็คือต้องการเอาเงินส่วนสุดท้ายของเขามา
ที่สำคัญที่สุดคือ
เหลิงฉานไม่ซื้อก็ไม่ได้
เพราะ
ปีนยอดสุดก็อยู่ข้างหน้านี้！
ให้เขาปล่อยทิ้งไปอย่างนี้ เขามีใจที่ไม่ยินยอม！
เพียงเห็นเหลิงฉานใช้แรงกัดฟันอยู่“ให้ยาสมุนไพรห้าต้นกับฉัน！”
พูดจบ
เขาเอาเช็คเงินสดห้าพันล้านโยนให้หยางเฟิงแล้ว
ในพริบตานั้น
ใจของเหลิงฉานต่างก็เลือดหยดแล้ว！
เงินเหล่านี้ต่างก็เป็นเขาที่หาเงินมาทีละนิด
นี่ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
ความมั่งคั่งมากกว่าหนึ่งพันล้านก็ไม่มีแล้ว
ถ้าหากแย่งชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกรมาไม่ได้
เขาถือว่าขาดทุนมาก ๆ แล้ว
หลังกลับไปก็ทำได้เพียงกินรำข้าวผักป่าแล้ว！
หยางเฟิงรับเช็คมาพูดด้วยใบหน้าที่รังเกียจ“คุณยังเป็นผู้คุมกฎใหญ่ของศูนย์พันธมิตรบู๊ที่ยิ่งใหญ่ เงินนิดเดียวนี้กระจอกพอแล้วจริง ๆ ！”
ต้องรู้ว่า
ปกติตัวเองพอโยนก็คือพันล้านแปดร้อยล้าน
เหลิงฉานคนนี้ไม่ใจกว้าง ทำให้คนผิดหวังจริง ๆ ！
“โอ๊ย ๆ ๆ ……”
ไม่มีการลังเล
ไม่มีการคิดไตร่ตรอง！
ในที่สุดเหลิงฉานก็อดไม่ได้ที่จะร้องเสียงดังขึ้นมา
เขาถูกหยางเฟิงทำให้โมโหจนกระอักเลือดสดออกมาแล้ว！
หยางเฟิงคนเลวคนนี้รังแกกันมากไปแล้ว！
ความมั่งคั่งเกินครึ่งชีวิตของตัวเองต่างก็หยิบออกมาแล้ว
คิดไม่ถึงว่าเขายังรังเกลียดว่าตัวเองขี้เหนียว？
นายคิดว่าใครต่างก็ร่ำรวยเหมือนนายอย่างนั้นเหรอ？
ประชาชนอย่างพวกเราหาเงินไม่ง่ายนะ！
ในพริบตา
เหลิงฉานอดไม่ได้ที่จะเงยหน้า น้ำตาไหลอาบหน้า
“เอายาสมุนไพรสิบต้นให้ฉัน！”
เวลานี้
ผู้คุมกฎสิบหยิบเช็คหนึ่งพันล้านโยนให้หยางเฟิงแล้ว
หยางเฟิงรับเช็คมาพูดอย่างดีใจว่า“ยังเป็นคุณที่ชัดเจน！ สมแล้วที่เป็นผู้คุมกฎสิบของกุ่ยเหมิน ดูแล้วพวกคุณกุ่ยเหมินมีเงินเยอะมากกว่าศูนย์พันธมิตรบู๊แล้ว！
พูดจบ
หยางเฟิงโยนยาสมุนไพรสิบต้นให้ผู้คุมกฎสิบแล้ว
ได้ยิน
ผู้คุมกฎสิบอดไม่ได้ที่มุมปากจะกระตุกเล็กน้อยแล้ว
แม่งแก แกคิดว่ากูสมัครใจเหรอ？
เหลิงฉานต่างก็ซื้อยาสมุนไพรห้าต้นแล้ว
ฉันไม่ซื้อมากสักหน่อยจะได้ไหมล่ะ？
ถ้าถูกเหลิงฉานแซงไปแล้ว
งั้นก็ไม่ใช่ขาดทุนมากแล้วเหรอ！
ที่จริงผู้คุมกฎสิบก็ปวดใจนะ！
หน้าหลังเขาใช้เงินไปทั้งหมดประมาณสองพันล้านแล้ว