เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 644
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 644
พวกเขานับตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้
ก็ไม่เคยผ่านเรื่องที่น่าขายหน้าอย่างนี้มาก่อน！
และทั้งบันไดขึ้นฟ้า
ก็เปลี่ยนเป็นสกปรกมาก！
นี่ก็ลำบากนักบู๊เกือบสามพันคนที่อยู่ด้านล่างแล้ว
เพราะสาเหตุของทิศทางลม
ก๊าซเหม็นทั้งหมดเหล่านี้ก็ลอยไปถึงพวกเขาที่นี่แล้ว
โอ้ก！
โอ้ก！
โอ้ก！
นักบู๊นับไม่ถ้วนอดไม่ได้ที่จะอ้วกเลยทันที
“ฮ่า ๆ ๆ ！”
เสือขาวหัวเราะเสียงดังพูดเย้ยหยันว่า“พวกลูกชาย ดูสิ！ นี่ก็คือปรมาจารย์โลกบู๊บ้าบอไง！ สู้พวกเราไม่ได้คืออยากที่จะให้พวกเราสะอิดสะเอียนจนตายเหรอ？”
ครืน！
ในพริบตา
องครักษ์มังกรร้อยคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะที่พร้อมเพรียงกันออกมา
“นี่สรุปแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น？”หลี่ซู่ถามอย่างกัดฟัน
จู่ ๆ
เย่ชิวตบสมองพูดว่า“เนื้อย่าง！ เป็นเนื้อย่างที่สมควรตายนั่นแน่นอน！”
ในพริบตา
ทุกคนก็เข้าใจในทันทีแล้ว
เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาต่างก็กินเนื้อย่างที่หยางเฟิงและคนอื่น ๆ ทิ้งไว้แล้ว
ดังนั้นถึงได้เป็นอย่างนี้
นี่เป็นหยางเฟิงคนที่ไม่น่าเชื่อถือคนนี้ทิ้งหลุมพรางไว้！
แต่เห็นชัดว่าพวกเขาได้คิดใตร่ตรองหลายครั้งแล้ว ทำไมยังถูกหลอกได้แล้วล่ะ？
เห็นสภาพการณ์นี้
นักบู๊แต่ละสำนักใหญ่ของโลกบู๊สามพันคนด้านล่าง อดไม่ได้ที่จะดีใจบนความทุกข์ของคนอื่นขึ้นมา
ตอนแรกกุ่ยเหมินกับศูนย์พันธมิตรบู๊พลังแข็งแกร่ง
ทำให้พวกเขาเดิมทีก็แย่งของกินอะไรมาไม่ได้
ตอนนี้ดูแล้ว
การตอบแทนของกุ่ยเหมินกับศูนย์พันธมิตรบู๊ในที่สุดก็มาถึงแล้ว！
มองเห็นลูกน้องของตัวเองแต่ละคนยากที่จะรับได้เหมือนเสียใจที่พ่อแม่ตาย
ผู้คุมกฎสิบกับเหลิงฉานก็เงยหน้าขึ้นมาในเวลาเดียวกัน
“หยางเฟิง นายต่ำช้ามากนะ！”
พวกเขาก็กินเนื้อย่างด้วย
แต่พลังของพวกเขาแข็งแกร่งมาก
ถึงแม้ท้องไม่สบายเล็กน้อย
แต่ต่างก็ถูกพวกเขาใช้พลังภายในที่แข็งแกร่งสลายแล้ว
เวลานี้
ในที่สุดสองคนก็เข้าใจ
เพราะอะไรตอนแรกหยางเฟิงจู่ ๆ ถอนกำลัง？
มองเห็นพลังแล้วตกใจหนีอะไรที่ไหน
เดิมทีก็คืออยากที่จะหลอกพวกเขา！
เวลานี้
ไม่ได้ยินหยางเฟิงพูด แต่กลับได้ยินเสือขาวยิ้มอย่างเย้ยหยัน
“นับตั้งแต่โบราณชนะก็คือราชา พ่ายแพ้ก็คือโจร จะมีต่ำช้าไม่ต่ำช้าอะไรที่ไหน！ ฉันดูว่าพวกนายสองคนโตอย่างนี้แล้วคือใช้ชีวิตในท้องหมาแล้ว！”
“แก……”
ในพริบตา
ผู้คุมกฎสิบกับเหลิงฉานพูดไม่ออก
เพียงได้ยินเสือขาวพูดอีก“พวกนายยังอยากที่จะไปแย่งภาพมกุฎมังกรหรือเปล่า？ ถ้ายากก็รีบเอายาสมุนไพรมาแลกยาแก้！”
พูดอยู่
เขาก็กวาดตามองเย่ชิว เหอเซิ่งหง หลี่ซู่สองสามคนแวบหนึ่ง พูดว่า“พวกนายสองสามคนจะต้องเอายาสมุนไพรหนึ่งร้อยปีต้นหนึ่งมาแลกเปลี่ยนกับยาแก้ กระทั่งคนอื่น ๆ ……”
เสือขาวคิดแล้วพูด“อย่างน้อยต้องเอายาสมุนไพรห้าสิบปีขึ้นไปสองต้นออกมาแลกเปลี่ยนกับยาแก้！”
“อะไร？”
“ให้พวกเราเอายาสมุนไพรมาแลกเปลี่ยน！”
“ยังต้องเป็นหนึ่งร้อยปีกับห้าสิบปีขึ้นไป？”
ในพริบตา
เย่ชิวและคนอื่น ๆ ทันใดนั้นก็โกรธจัดขึ้นมา
พวกเขาหายาสมุนไพรง่ายเหรอ？
ทั้งสัตว์ป่าดุร้ายทั้งกลไกอีก！
อีกทั้ง
ยาสมุนไพรส่วนมากพวกเขาต่างก็มอบให้กับผู้คุมกฎของตัวเองแล้ว
ที่ตัวเองเหลือไว้เป็นยาสมุนไพรที่เก็บส่วนตัว ยังคงเตรียมกลับไปเพิ่มขั้นพลัง
ตอนนี้ต้องการให้พวกเขามอบให้เสือขาวฟรี ๆ นี่จะยินยอมได้ยังไง？
“แกฝันไปเถอะ！ สมุนไพรนี้พวกเราต่างก็หามาได้อย่างยากลำบาก！”
“นอกจากว่าฉันตาย ไม่งั้นฉันจะไม่มอบยาสมุนไพรออกมา！”
เย่ชิวและคนอื่น ๆ แต่ละคนกัดเขี้ยวเค้นฟัน！
สำหรับนักบู๊แล้ว
เงินทองเป็นของนอกกาย พลังถึงจะเป็นรากเหง้าหนึ่งเดียว
ยาสมุนไพรเหล่านี้ต่างก็สามารถเพิ่มขั้นพลังของพวกเขาได้
ต่างก็เป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดของพวกเขา！！！
“ฮึ！”
เสือขาวฮึอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง“ไม่มอบ？ ไม่มอบก็รอท้องเสียจนตายแล้วกัน！”
ยาที่ท่านแม่ทัพผสมปรุงแต่ง
มันอดทนได้ง่ายอย่างนั้นเหรอ？
เป็นอย่างนั้นจริง ๆ
เสือขาวเพิ่งพูดจบ
“โอ๊ย ๆ ๆ ！ ทนไม่ไหวแล้ว！”
“ปู้ด！”
“ปู้ด！”
“ปู้ด！”
เย่ชิวและคนอื่น ๆ ก็ปล่อยตดเหม็นออกมาอย่างต่อเนื่อง！
ก็ไม่รู้หยางเฟิงคนเลวคนนั้นสรุปแล้วใส่ยาระบายอะไรแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะร้ายกาจอย่างนี้！