เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 645
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 645
สำหรับพลังของปรมาจารย์พวกเขา กระทั่งปรมาจารย์ใหญ่ต่างก็ไม่มีวิธีสลายได้！
เสือขาวพูดด้วยใบหน้าที่หยอกล้อ“เป็นยังไง ให้หรือไม่ให้？”
ได้ยิน
เย่ชิวและคนอื่น ๆ ก้มหน้าอย่างหมดหนทาง
บนหน้าของพวกเขาต่างก็เปิดเผยความเศร้าโศกและความโกรธออกมาแล้ว
เรื่องมาถึงตอนนี้
ไม่ยอมมอบให้พวกเขาก็ไม่ได้แล้ว
ถ้าไม่มอบให้แล้ว
เกรงว่าจะเป็นอย่างที่เสือขาวพูดมาทั้งหมดจริง ๆ ท้องเสียอย่างตายทั้งเป็น！
“ตกลง！ พวกเรามอบให้！”
“ยาสมุนไพรให้นาย รีบเอายาแก้มาให้พวกเรา！”
พูดอยู่
นักต่อสู้นับไม่ถ้วนก็เอายาสมุนไพรแต่ละต้นมอบให้เสือขาวอย่างไม่ยินยอมสมัครใจ
เสือขาวจากนั้นเอายาแก้แต่ละห่อโยนให้เย่ชิวและคนอื่น ๆ
เย่ชิวและคนอื่น ๆ กินลงไปอย่างไม่รอช้า
ท้องของพวกเขาก็เงียบสงบลงมาทันที
ก็ไม่มีความเจ็บปวดที่รุนแรงก่อนหน้านี้อีกแล้ว
“ให้ยาแก้ห่อหนึ่งกับฉันด้วย！”
“ปวดจะตายอยู่แล้ว รีบให้ฉันเร็ว！”
“ทนไม่ไหวแล้ว ให้ยาแก้กับฉัน！”
มองเห็นกระทั่งเย่ชิว หลี่ซู่คนเหล่านี้ต่างก็ยอมแพ้แล้ว
นักบู๊คนอื่น ๆ ก็ทยอยมอบยาสมุนไพรที่ตัวเองเก็บรักษาออกมา
“ฮิ ๆ ！”
บนหน้าของเสือขาวทันใดนั้นก็ยิ้มเปลี่ยนเป็นดอกไม้“ไม่ต้องรีบร้อน！ ช้า ๆ ！ ยาแก้ยังมีมากมาย……”
ไม่นาน
ด้านหน้าของเสือขาวก็กองยาสมุนไพรเต็มแล้ว
“แหะ ๆ ！”
“ท่านแม่ทัพ พวกเรารวยแล้ว！”
เสือขาวยิ้มขึ้นมาเหมือนพ่อค้าหน้าเลือดแล้ว
และมุมปากของหยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะกระตุกแล้วเล็กน้อย
เขาพบว่า
ในช่วงเวลานี้ที่เสือขาวอยู่กับตัวเอง
สิ่งที่ดีไม่ได้เรียนให้ดี ๆ หลอกลวงต้มตุ๋นกลับเรียนอย่างเก่งมาก
เสือดุตัวหนึ่งที่หลอกลวงต้มตุ๋นเป็นอย่างนี้ กลับไปที่ชายแดนอีกก็ไม่รู้จะฆ่าอย่างโหดเหี้ยมขึ้นมาเท่าไหร่！
และนาทีนี้
หลังกลืนกินยาสมุนไพรปริมาณมากแล้ว ผู้คุมกฎสิบและเหลิงฉานในที่สุดก็ปีนถึงยอดสุดแล้ว！
“หยางเฟิง！”
ในพริบตา
สองคนจ้องมองหยางเฟิงเหมือนเสือที่ดุร้าย
ถ้าหากสายตาสามารถฆ่าคนได้
หยางเฟิงเวลานี้น่าจะถูกหั่นศพเป็นหมื่นชิ้นนานแล้ว！
“ทำไม จะทะเลาะกันเหรอ？”
หยางเฟิงค่อย ๆ ก้าวมาด้านหน้า
ตุ๊บ
ตุ๊บตั้บ！
ผู้คุมกฎสิบและเหลิงฉานคิดไม่ถึงจะตกใจจนถอยหลังสามก้าว
สำหรับพลังของพวกเขา สามารถฆ่าหยางเฟิงได้หรือเปล่าไม่พูดก่อน
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ
พวกเขาเพื่อปีนยอดสุดแล้ว
พลังได้ใช้ไปหมดนานแล้ว
อาการบาดเจ็บเก่าบนตัวของเหลิงฉานยิ่งกำเริบ
ตอนนี้ต่อสู้กับหยางเฟิงไม่ใช่การกระทำที่ฉลาด
สองคนทำได้เพียงสูดลมหายใจลึก กดความโกรธเอาไว้
จากนั้นนั่งขัดสมาธิบนพื้น เริ่มฟื้นพลังลมปราณ
พวกเขาก็สรุปแล้ว
หยางเฟิงจะไม่ลงมือต่อตัวเอง
ถึงแม้พวกเขาอ่อนแอเล็กน้อย
แต่หยางเฟิงอยากที่จะฆ่าพวกเขาสองคนก็ไม่ใช่จะง่ายอย่างนั้น
อย่างที่คิดไว้จริง ๆ
มองเห็นที่นี่
หยางเฟิงฮึเบา ๆ เสียงหนึ่ง
เดิมทีเขาก็ไม่ได้เห็นผู้คุมกฎสิบและเหลิงฉานอยู่ในสายตา
แต่ตอนนี้ที่สำคัญที่สุด
คือเข้าสู่สุสานเย่เวิ่น
ตามหาชิ้นส่วนม้วนภาพมกุฎมังกร！
เหลิงฉานและผู้คุมกฎสิบสองคนเป็นอาหารในจานของเขาไม่ช้าก็เร็ว กินเมื่อไหร่ก็เหมือนกัน
“อย่าชักช้าแล้วรีบขึ้นมา！”หยางเฟิงมองไปทางเสือขาวพูดอย่างอารมณ์เสีย
ได้ยิน
เสือขาวมองเย่ชิวและคนอื่น ๆ แวบหนึ่ง ยิ้มพูดอย่างดีใจ“ขอบคุณยาสมุนไพรของทุกท่านมาก ๆ แล้ว！”
“แก！”
เย่ชิวและคนอื่น ๆ มีสีหน้าที่ดุร้าย
พวกเขารู้สึก
ความโกรธในร่างกายของตัวเองเหมือนเปลวเพลิงเผาไหม้อย่างนั้น！
แต่นาทีนี้
พวกเขาทำอะไรเสือขาวไม่ได้แม้แต่นิด
แต่ละคนทำได้เพียงนั่งสมาธิบนพื้น ละลายยาแก้ในร่างกาย
เสือขาวเก็บยาสมุนไพรบนพื้นขึ้นมา จากนั้นสะบัดมือพูด“พวกเราไป！”
หลังประมาณครึ่งชั่วโมง
เสือขาวและคนอื่น ๆ ปีนยอดสุด
เสือขาวกับองครักษ์มังกรร้อยคนถึงแม้หอบเล็กน้อย
แต่โดยรวมแล้วยังถือว่าดี
จางเทียนซานกับไป๋หลิงหลงสองคนเพราะมีพลังจำกัด สีหน้าขาวซีดมากพลังในร่างกายแทบจะถูกใช้หมดสิ้นแล้ว
ถ้าหากไม่ใช่การช่วยเหลือของเย่หลง
เกรงว่าต่างก็ยากที่จะปีนยอดสุดได้
กระทั่งเย่หลง
ไอ้แก่คนนี้หน้าไม่แดงไม่หอบ สีหน้าเป็นปกติ