เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 69

หยางเฟิงส่ายหน้า “เปล่านะครับแม่!”
“เฮ้อ!”
หลันซินถอนใจกล่าวว่า “ถ้าลูกไม่ได้เป็นคนทำให้เธอโกรธ แล้วทำไมเมิ่งเหยียนถึงโกรธแบบนั้นล่ะ”
“เอาน่า คุณอย่าทำให้หยางเฟิงต้องลำบากใจเลย บางทีเมิ่งเหยียนอาจจะอารมณ์ไม่ดีเองก็ได้ เดี๋ยวผ่านไปอีกสักสองสามวันก็คงดีเอง”
เย่ไห่ลุกขึ้นยืน เขาเตรียมจะไปทำงานแล้วเช่นกัน
หลันซินกล่าวอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก “หยางเฟิง ถ้าลูกทำให้เมิ่งเหยียนโกรธ แม่จะไม่ให้อภัยลูกแน่ๆ”
เมื่อกล่าวจบ หลันซินก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมจะไปเล่นไพ่กับเพื่อนต่อ
ตอนนี้หลันซินใช้ชีวิตอย่างไม่ต้องมีความกังวลเรื่องการกินการอยู่แต่อย่างใด
เมื่อกินเสร็จแล้วก็เตรียมจะไปเล่นไพ่หรือไม่ก็ไปคุยโม้กับเพื่อนๆ
เพราะถึงอย่างไร งานในบ้านก็มีคนรับใช้คอยทำให้อยู่แล้ว
เมื่อเห็นว่าหลันซินออกไปแล้ว หยางเฟิงจึงมองไปที่หยางพั่นพั่นแล้วถามว่า “พั่นพั่น กินอิ่มแล้วรึยังลูก”
หยางพั่นพั่นพยักหน้า “ค่ะ พ่อหนูกินอิ่มแล้ว”
“กินเสร็จแล้ว เดี๋ยวพ่อพาหนูไปเข้าโรงเรียนดีไหมจ๊ะ” หยางเฟิงยิ้มพร้อมตั้งคำถาม
หยางพั่นพั่นตอบกลับอย่างตื่นเต้น “ดีๆ!”
หยางเฟิงอุ้มหยางพั่นพั่น แล้วพาเดินออกไป
บริเวณสวนของวิลล่า เสือขาวได้มายืนรออยู่ที่รถเรียบร้อยแล้ว
หยางเฟิงเข้าไปในรถ จากนั้นรถก็ขับออกไปด้วยความเร็วจี๋ทันที
อนุบาลซันไชน์
เป็นโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุดสำหรับลูกเศรษฐี
เจ้าของโรงเรียนแห่งนี้ก็คือหม่าตงนั่นเอง
เมื่อหม่าตงได้รับสายจากหยางเฟิง เขาก็รีบโทรไปที่โรงเรียนทันที
เมื่อคืนวาน ผอ.โรงเรียนได้รับสายโทรศัพท์ที่แจ้งว่ามีลูกสาวคนใหญ่คนโตจะมาเข้าเรียนที่นี่
เมื่อ ผอ. โรงเรียนได้รับคำสั่งก็ไม่กล้าละเลย เขาได้พาคุณครูทุกคนในโรงเรียนมารอรับที่ปากประตูตั้งแต่เช้าตรู่
“ผอ. ครับ สรุปแล้วเป็นคนใหญ่คนโตมาจากไหนหรือ ทำไมต้องเรียกพวกเรามามากมายขนาดนี้”
“จริงด้วย ฉันตื่นตั้งแต่เช้า ยังไม่ได้แต่งหน้าเลย”
“นี่พวกเรารอกันมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ ทำไมคนใหญ่คนโตคนนั้นยังไม่เห็นมาสักที”
ครูโรงเรียนอนุบาลกลุ่มหนึ่งพากันบ่นด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก
สีหน้าของผอ. โรงเรียนเคร่งขรึม “นี่เป็นคำสั่งของเจ้าของโรงเรียนที่โทรมากำชับเอง ถ้าพวกคุณไม่พอใจก็ลาออกไปซะ”
อาจารย์กลุ่มนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก
การได้เป็นครูที่อนุบาลซันไชน์ ไม่เพียงแค่ได้เงินเดือนสูงเท่านั้น แต่สวัสดิการก็ดีมากเช่นกัน
พวกเขาไม่มีทางทำใจยอมลาออกได้แน่
เฮ้อ!
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก ผอ. ก็ได้แต่ถอนใจยาว
เมื่อเทียบกับบุคคลสำคัญแล้ว พนักงานพวกนี้เทียบอะไรไม่ได้เลย
บรื้น!
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง รถมายบัคมูลค่าเป็นร้อยล้านก็ขับมาถึง
ประตูเปิดออก หยางเฟิงอุ้มหยางพั่นพั่นลงมาจากรถ
หยางพั่นพั่นมองไปที่ประตูโรงเรียน แล้วถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “พ่อคะ โรงเรียนนี้ใช่ไหมคะที่พ่อให้หนูมาเรียน”
หยางเฟิงยิ้ม “ใช่แล้วลูก ไปกัน พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ ไปดูกันว่าหนูชอบไม่ชอบ”
เมื่อเห็นหยางเฟิงเดินเข้ามา ผอ.โรงเรียนก็รีบร้อนเดินเข้ามาต้อนรับพร้อมกล่าวอย่างนอบน้อมว่า “สวัสดีครับ ใช่คุณหยางไหมครับ”
หยางเฟิงพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ใช่ครับ”
“ผมคือ ผอ.โรงเรียนครับ ตอนนี้ได้จัดการขั้นตอนการเข้าโรงเรียนให้ลูกสาวของคุณเรียบร้อยแล้ว”
หยางเฟิงพยักหน้าอย่างพอใจ “ดีมาก! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฝากลูกสาวของผมด้วย”
ผอ. โรงเรียนถอนใจโล่งอก เพราะกลัวว่าหยางเฟิงจะเกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หยางพั่นพั่นจะได้ชื่อว่าเป็นเจ้าหญิงแห่งอนุบาลซันไชน์แล้ว
หยางเฟิงเดินออกมาจากโรงเรียนอนุบาลแล้วขึ้นรถ
เสือขาวที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับถามขึ้นอย่างสุภาพว่า “ท่านแม่ทัพ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนกันดีครับ”
หยางเฟิงกล่าวเรียบๆ ว่า “ไปร้านอาหารแห่งความฝัน”
“ครับ”
รถยนต์มายบัควิ่งทะยานออกไปทันที
……