เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 70

ร้านอาหารแห่งความฝัน
ภัตตาคารที่หรูหราที่สุดในเมืองตงไห่
ในแต่ละสัปดาห์ ร้านอาหารแห่งความฝันจะรับนัดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
การมากินอาหารที่นี่ อย่างน้อยๆ ต้องเสียค่าใช้จ่ายอย่างต่ำห้าล้านหยวน
แต่แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะมากินอาหารที่ร้านอาหารแห่งความฝันนี้
รายชื่อลูกค้าที่มาจองที่นั่งในร้านอาหารแห่งความฝันนี้ยาวเหยียดไปถึงเดือนหน้า
ขณะนั้นเอง รถมายบัคคันหนึ่งได้ขับมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านอาหารแห่งความฝัน
เสือขาวลงจากรถก่อนจะไปเปิดประตูให้หยางเฟิง
“สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
บริกรสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วยิ้มอย่างสดใส
หยางเฟิงตอบกลับเรียบๆ ว่า “ผมอยากจองที่นั่งสำหรับอาทิตย์หน้า”
บริกรสาวทำหน้ารู้สึกผิด “ขอโทษนะคะ สัปดาห์หน้าถูกจองเรียบร้อยแล้วค่ะ ครั้งหน้าก่อนที่ลูกค้าจะมารบกวนจองมาก่อนนะคะ”
“ไปตามผู้จัดการร้านมา บอกว่าหม่าตงเป็นคนแนะนำผมมาที่นี่”
หยางเฟิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา เพื่อให้ไม่เป็นการเสียเวลา
เอ๊ะ?
บริกรชะงักไปครู่หนึ่ง
แน่นอนว่าเธอรู้จักหม่าตง
เขาเป็นอภิมหาเศรษฐีของเมืองตงไห่
บริกรสาวไม่กล้าชักช้า รีบเดินเข้าไปตามผู้จัดการร้านทันที
ผู้จัดการร้านเดินออกมา
“สวัสดีครับ คุณผู้ชาย”
หยางเฟิงกล่าว “ผมต้องการจองที่นั่งสำหรับอาทิตย์หน้า”
“ขอโทษครับ สัปดาห์หน้ามีคนจองที่นั่งแล้วครับ……”
ไม่รอให้ผู้จัดการร้านกล่าวจบ หยางเฟิงก็พูดขัดขึ้นทันที “ฉันให้สิบล้าน”
ผู้จัดการร้านชะงัก “คุณผู้ชายว่าไงนะครับ”
หยางเฟิงกล่าวเรียบๆ ว่า “ฉันบอกว่าให้สิบล้าน เอาที่นั่งให้ฉัน”
“ขอโทษนะครับ ผม……”
“ยี่สิบล้าน!”
ผู้จัดการร้านเช็ดเหงื่อเย็นๆ ที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก “เรื่องนี้ผมคงตัดสินใจไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นผมขอไปเรียนเจ้าของร้านให้ทราบก่อน”
“สามสิบล้าน”
หยางเฟิงกล่าวอีกครั้ง
ผู้จัดการหายใจลึกด้วยความร้อนใจ
“ผม……”
ผู้จัดการร้านเพิ่งกล่าวได้เพียงคำเดียวเท่านั้น
หยางเฟิงกล่าวอย่างไร้อารมณ์ “สี่สิบล้าน”
ผู้จัดการร้านอ้าปากค้าง เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก
เพราะเขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
เขาไม่เคยเจอใครใจป้ำขนาดนี้มาก่อน
แม้ว่าร้านอาหารแห่งความฝันจะเป็นร้านอาหารที่แพงที่สุดในตงไห่ การจะมากินที่นี่สักมื้อ อย่างน้อยต้องใช้เงินถึงห้าล้าน
แต่ลูกค้าส่วนใหญ่ ไม่มีใครสั่งอาหารเกินสิบล้าน
หยางเฟิงที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้บ้าระห่ำเกินไปแล้ว
หยางเฟิงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยว่า “สี่สิบล้านยังไม่พออีกหรือไง อย่างนั้นเอาไปห้าสิบล้านก็แล้วกัน พอไหม”
“พอแล้ว พอแล้วครับ”
คราวนี้ ผู้จัดการไม่รอให้หยางเฟิงได้พูดอะไร เขาชิงตอบออกไปก่อนอย่างรีบร้อน
เขากลัวว่าหยางเฟิงจะพูดตัวเลขใหม่ที่ทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นไปมากกว่านี้
ห้าสิบล้านสำหรับกินอาหารมื้อเดียว หากเรื่องนี้รู้ถึงหูคนนอกจะต้องเป็นเรื่องโด่งดังไปทั้งตงไห่
ผู้จัดการถามอย่างระมัดระวัง “ไม่ทราบว่าคุณหยางมีความต้องการพิเศษอะไรหรือไม่ครับ”
หยางเฟิงกล่าวว่า “การกินข้าวมื้อนี้เป็นการกินข้าวครบรอบการแต่งงานห้าปีของฉันกับเมีย ดังนั้นผมมีความต้องการเพียงแค่อย่างเดียวคือทำให้ยิ่งใหญ่มากที่สุด!”
ผู้จัดการร้านตบอกของตัวเอง “ไม่มีปัญหา ผมจะจัดการมื้ออาหารที่หรูหรายิ่งใหญ่ที่สุดให้แน่นอนครับ”
“อื้ม”
หยางเฟิงพยักหน้าแล้วกล่าวกับเสือขาวว่า “รายละเอียดเกี่ยวกับงานเลี้ยงนี้ นายช่วยไปเตรียมเพิ่มหน่อย จำเอาไว้ว่า ฉันต้องการทำให้งานเลี้ยงนี้ยิ่งใหญ่ไปทั่วทั้งตงไห่”
เสือขาวกล่าวตอบอย่างนอบน้อม “ครับ ท่านแม่ทัพ กระผมจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้”
เมื่อคืนที่เย่เมิ่งเหยียนถามเขาว่าวันศุกร์หน้าเป็นวันอะไร หยางเฟิงจะลืมได้อย่างไร
ที่เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
เพียงเพราะต้องการเซอร์ไพรส์เย่เมิ่งเหยียน
เรื่องเซอร์ไพรส์ที่ต้องจดจำไปตลอดชีวิต!
……