เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 82

ทันใดนั้น เย่เทียนก็ตะโกนและคว้าเย่กวงไว้แน่น
“ไอ้แก่ แกอยากตายหรือไง?”
เมื่อเห็นว่าเย่เทียนกล้าที่จะหยุดเขา
เย่กวงโมโหและสิ้นหวังและมีร่องรอยของความโหดเหี้ยมอยู่บนใบหน้า
เอื้อมมือออกไปและผลักเย่เทียนลงมาจากดาดฟ้า
“พ่อ!”
“ปู่!”
เมื่อเห็นเย่เทียนถูกเย่กวงผลักลงไป เย่ไห่และเย่เมิ่งเหยียนหน้าซีดด้วยความตกใจ
“ช่วยด้วย!”
เย่เทียนกรีดร้องด้วยใบหน้าที่ซีด
เขาไม่คิดเลยว่า เย่กวงจะโหดร้ายและกล้าฆ่าตัวเองจริง ๆ
แต่ที่แน่ ๆคือตัวเองเป็นพ่อของเขา!
ฟี่บ!
มีเงาผ่านไป
หยางเฟิงหายตัวไปจากจุดนั้น
เย่เทียนล้มลงอย่างรวดเร็ว และหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
จู่ ๆ
เขาพบว่าตัวเองหยุดลง
เมื่อมองขึ้นไป คือหยางเฟิงที่ดึงเขาเอาไว้
“หยางเฟิง!”
เย่เทียนมองไปที่หยางเฟิง ใบหน้าของเขาซับซ้อนมาก
ปีที่แล้ว เหตุผลที่เขาเลือกหยางเฟิงเข้าร่วมตระกูลเย่
นั่นเป็นเพราะโดนตัวตนของหยางเฟิงในฐานะคนจรจัดและสามารถให้โชคลาภกับตัวเองได้
แต่ก็คิดไม่ถึง
ลูกเขยที่เขาดูถูกที่ผ่านมา หลังจากหายตัวไปห้าปี
ไม่เพียงแต่เขากลับมา แต่เขายังแข็งแกร่งมากด้วย
ตัวเขาเองเปลี่ยนจากการเป็นหัวหน้าตระกูลเย่กลายเป็นคนไร้ค่า
ตระกูลเย่ทั้งหมดก็หายไป
เย่เทียนเคยเกลียดหยางเฟิงจนอยากเอามีดแทง
แต่ไม่คิดว่าคนที่ช่วยเขาในวันนี้คือหยางเฟิง
“จับฉันเอาไว้!”
เมื่อเห็นว่าเย่เทียนยังคงมึนงง หยางเฟิงจึงตะโกน
เย่เทียนตอบสนองทันทีและคว้าหยางเฟิงไว้แน่น
“หยางเฟิง ฉันไม่คิดเลยว่าคนที่ช่วยชีวิตฉันคือนายจริง ๆ” เย่เทียนพูด
“อย่าพูดเหลวไหล ฉันจะดึงคุณขึ้นมาก่อน!”
หยางเฟิงใช้แรงดึงเย่เทียนขึ้นด้วยกำลังทั้งหมดของเขา
“หยางเฟิง!”
“พ่อ!”
เย่ไห่และเย่เมิ่งเหยียนรีบพุ่งไป
เย่เมิ่งเหยียนมาที่ด้านข้างของหยงเฟิง และถามด้วยความเป็นห่วงว่า “หยางเฟิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”
หยางเฟิงยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร!”
เมื่อเห็นว่าหยางเฟิงสบายดี เย่เมิ่งเหยียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เมื่อ หยางเฟิงรีบไปช่วยเย่เทียน เธอก็ตกใจจริง ๆ
“พ่อครับ พ่อไม่เป็นไรใช่ไหม？”
เย่ไห่มองไปที่เย่เทียนและรีบถาม
ในเวลานี้ การแสดงออกของเย่เทียนนั้นซับซ้อนมาก
เขาถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า: “เย่ไห่ ขอบคุณลูก จนถึงตอนนี้พ่อพึ่งรู้ว่า ลูกเป็นลูกชายที่ดีของพ่อจริง ๆ เย่กวงเป็นสัตว์ร้ายตัวหนึ่ง พ่อมองผิดไปเอง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ไห่ก็มีความรู้สึกปะปนอยู่ในใจ
ในอดีต เย่เทียนชื่นชอบเย่กวงเพียงคนเดียว ไม่สนใจเขา แม้กระทั่งไล่เขาออกจากตระกูลเย่
เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าไม่มีความเกลียดชังต่อเย่เทียนในใจ
แต่เมื่อเห็นเย่เทียนเป็นแบบนี้ ทั้งคนที่ดูแก่ขึ้น 10ปี จิตใจของเขาก็ไม่ค่อยดี
“ฮ่าฮ่าฮ่า เงินทั้งหมดนี้เป็นของฉัน!”
ในเวลาเดียวกัน.
เย่กวงถือธนบัตรสีสันสดใสกองใหญ่ในมือและหัวเราะอย่างตื่นเต้น
“หยางเฟิง รีบให้หม่าตงเอาเงินทั้งหมดไปที่เฮลิคอปเตอร์แล้วพาฉันไป!”
เย่กวงหันศีรษะและจ้องไปที่หยางเฟิงและตะโกน
หบางเฟิงเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม: “คุณคิดว่าคุณจะออกไปตอนนี้ได้งั้นหรือ？”
สีหน้าของเย่กวงเปลี่ยนไป: “หยางเฟิง แกหมายความว่าไง？”
ฟิ้ว!
จู่ ๆในเวลานี้
พลทหารติดอาวุธหลายร้อยนายพุ่งเข้ามา
“ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยมาช้า ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”
เสือขาวมาที่หยางเฟิงและคุกเข่าข้างหนึ่ง
หยางเฟิงพูดเบา ๆ : “ลุกขึ้น!”
“ขอรับ แม่ทัพ!”
เสือขาวยืนขึ้นและจ้องไปที่เย่กวงด้วยสายตาเย็นชา: “กล้าดูหมิ่นแม่ทัพ ฆ่าอย่างไร้ความปรานี!”
เมื่อเสียงนั้นพูดเสร็จ พลทหารหลายร้อยนายก็เล็งปืนไปที่เย่กวง