เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 873
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 873
สีหน้าของหยางติ่งเทียนนั้น ทันใดนั้นก็กลับมาเศร้าหมองอีกครั้ง
เขานั้นเอ่ยยิ้มออกมา“เจ้าเด็กนั่น ……ตอนนี้ฉันนั้นก็ยอมที่จะให้เขาเข้าพบบรรพบุรุษแล้วล่ะ แต่เกรงว่าเขานั้นจะไม่ยอมมอง
พวกเราตระกูลหยางเล็กๆนี่นะสิ！”
“ห้ะ！จะเป็นไปได้อย่างไรกัน？”
หลงโยวหลิงนั้นแอบตกใจออกมา
เพราะตระกูลหยางนั้นในเมืองจงโจวก็นับว่าเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลมหาเศรษฐี
หยางเฟิงหรอที่จะไม่ชอบตระกูลหยางกัน？
นี่มันจะเหลือเชื่ออะไรเช่นนี้！
หยางติ่งเทียนนั้นไม่เข้าใจจริงๆ
เกี่ยวกับตัวตนของหยางเฟิง เขานั้นมองไม่ออกจริงๆ
แต่ว่าหยางติ่งเทียนรู้ว่า อยากที่จะให้หยางเฟิงเข้าพบบรรพบุรุษ นี่มันจะยากกว่าที่จะไปนอกโลกสะอีก
“งั้นคุณเตรียมตัวที่จะทำอะไรล่ะ？”
“คงจะไม่ยอมให้เจ้าเด็กคนนี้นั้นต้องระหองระแหงลอยคออยู่นอกบ้านคนเดียวหรอกใช่ไหม？”
เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ หลงโยวหลิงอดจนเอ่ยไม่ได้ “ในปีนั้นคุณนั้นไล่แม่ของพวกเขาออกจากบ้านตระกูลหยาง ก็เกินที่จะให้อภัยสำหรับ
เด็กคนนั้นแล้ว หลายปีมานี้ อยู่ด้านนอกไม่มีใครให้พึ่งพา เขานั้นจะต้องได้รับความขมขื่นมามากมายแน่ๆ”
“ตอนนี้กลับมาแล้ว พวกเรานั้นไม่สามารถที่จะอยู่เฉยๆได้แน่นอน！”
หยางติ่งเทียนสะบัดมือ “สำหรับเรื่องนี้ คุณไม่ต้องสนใจหรอก ตอนนี้ผมให้ฟู๋โป๋นั้นได้เชิญภรรยาของเจ้านั่นมาแล้ว ให้เขานั้นมาเข้า
ร่วมเป็นแขกในบ้านตระกูลหยางของพวกเรา！”
“จริงหรอ？”
หลงโยวหลิงมีสีหน้าที่ตกตะลึง“ติ่งเทียน นี่มันดีมากจริงๆ！ เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะทำอาหารที่หลากหลายรอไว้เลย หวังว่าเจ้าเด็กคน
นั้นจะมาด้วยกันนะ！”
หยางติ่งเทียนไม่ได้เอ่ยอะไร
หยางเฟิงจะมาด้วยหรอ？
เขานั้นไม่แน่ใจ！
เขานั้นรู้ดี
หยางเฟิงนั้นเกลียดตระกูลหยางมาก ！
และเกลียดที่มีพ่อเช่นเขา！
คิดอยากที่จะให้เขามานั้น เกรงว่าจะยากสะกว่าที่จะไปนอกโลกกันสะอีก！
เมื่อเอ่ยถึงหยางเฟิง……
หลงโยวหลิงนั้นได้เอ่ยด้วยสีหน้าที่มืดมน “จริงๆแล้วในปีนั้น ฉันนั้นสัญญากับหรูเยียนว่จะดูแลคุณให้ดี ดูแลลุกให้ดี แต่ว่าฉันนั้นทำ
ไม่ได้ ……”
หลงโยวหลิงนั้นรู้สึกว่าตนเองนั้นพ่ายแพ้ล้มเหลว
หลายปีมานี้ หยางเฟิงนั้นถูกทิ้งไว้ด้านนอกเพียงลำพัง
แต่ทว่าเธอนั้น ก็ไม่เคยที่จะได้เข้าไปในใจของหยางติ่งเทียนเลยแม้แต่น้อย
เมื่อเอ่ยจบ หลงโยวหลิงนั้นก็อดไม่ได้ต่ออารมณ์ของตนเอง ก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินออกไป
เอเกรงว่าหากอยู่ต่อไป เกรงว่าจะอดไม่ได้แล้วร้องไห้ออกมาอีก
“อ้า……”
ชั่วขณะหนึ่ง
ภายในใจของหยางติ่งเทียนนั้นสับสนไปหมด
ในความจริงของด้านการจัดการความรู้สึกนั้น
เวลาผ่านไปแล้วห้าปี เขานั้นไม่เคยที่จะพัฒนาและคืบหน้าไปเลย
เขานั้นเสียใจกับแม่ของหยางเฟิง
แต่วันนี้ เขานั้นกลับได้ทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
เขานั้นกลับรู้สึกว่า เขากลับหยางเฟิงนั้นเมื่อเทียบกัน
เขาที่เป็นพ่อนั้น ล้มเหลวเอาสะมากๆ ……
หยางติ่งเทียนหัวเราะออกมาแล้วเอ่ย “เจ้าบ้านี่ ต้องคิดว่าข้าคนนี้นั้นเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง ถึงได้รู้และเข้าใจถึงการที่ทะนุถนอมและหวง
แหนผู้หญิงคนนั้น ……”
หยางติ่งเทียนทราบดี
ว่าความรักของหยางเฟิงที่มีต่อเย่เมิ่งเหยียน นั้นไม่มีจุดสิ้นสุด
หยางเฟิงนั้น ได้เอาเย่เมิ่งเหยียนนั้น เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของตนเอง
ไม่ทำให้เย่เมิ่งเหยียนนั้นเสียใจ！
ไม่ทำให้เย่เมิ่งเหยียนนั้นเสียความรู้สึก！
แต่ว่าหยางติ่งเทียนนั้น เขานั้นก็เคยคิดเช่นนี้ อยากที่จะปกป้องแม่ของหยางเฟิง
แต่ว่าตอนหลัง ทุกอย่างนั้นกลับเปลี่ยนไป ……
“ข้าในหลายปีมานี้ เหมือนใช้ชีวิตไปอย่างเปล่าประโยชน์เลย！”
หยางติ่งเทียนยืนขึ้น ก่อนที่จะเดินกลับไปยังห้องหนังสือของตน
หลายปีมานี้ เขานั้นนอนที่ห้องหนังสือตลอด
ส่วนหลงโยวหลิงที่ได้แต่อยู่ในห้องที่ว่างเปล่านั้น มาตลอดห้าปี
ทั้งสองคนนั้นเป็นหญิงสาวที่ใช้ความรู้สึกเพื่อเขา แต่สุดท้ายเขานั้นก็ล้มเหลวหมด！
“เจ้านั่น ไม่ว่าอย่างไรอย่ามาเดินตามเส้นทางเก่าเช่นข้าล่ะ！”
“ถึงแม้ข้าจะตายไปแล้ว ก็ไม่อยากที่จะให้เข้านั้นมาทำผิดพลาดซ้ำซ้อนเช่นข้าในตอนปีนั้น！”
หยางติ่งเทียนนั้นได้เปิดประตูห้องก่อนที่จะเปิดตู้เซฟ แล้วเอาของด้านในออกมา
สายตาของเขานั้น ในขณะนั้นก็ได้เลี่ยนไป เหมือนกับได้มีแสงสว่างจ้าพุ่งออกมา！