เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 884
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 884
แผ่นกระเบื้องด้านหน้าของเขานั้น ตอนนี้ได้มีขี้เถ้าบุหรี่ตกลง
ตั้งแต่เย่เมิ่งเหยียนนั้นไปที่บ้านของตระกูลหยาง หยางเฟิงนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
ว่าบ้านตระกูลหยางเก่าๆนั่นมีอะไรดีกัน ？
อีกที่ทำให้เขานั้นไม่ดีใจก็คือ หยางติ่งเทียนคนแก่ๆนั่น ในใบเชิญนั้นยังไม่ได้เขียนชื่อเชิญเขาไปอีก！
ไอ้แก่งั่กนี่หมายความว่าอย่งาไรกันแน่ ？
หรือว่าเขามองไม่เห็นหัวเราหรือไงกัน？
ตึง！
ตึง！
ตึง
……
ในเวลานี้เอง
ได้มีเงาหลายคนนั้น ได้พุ่งเข้ามาจากทางหน้าต่าง
หยางเฟิงนั้นหรี่สายตาเล็กน้อย
“พวกเจ้ามาแล้วสินะ！”
“มองดูแล้วมีบางคนที่รอไม่ไหวแล้วสินะ！”
หยางเฟิงนั้นเอ่ยยิ้มออกมาอย่างไม่สนใจ
ตั้งแต่เรื่องความสัมพันธ์ของเขาและตระกูลหยางแพร่กระจายออกไป
หยางเฟิงนั้นรู้ดีว่า จะมีคนนั้นที่กำลังเพ่งเล็งมาที่เขา
“เอ่ยมาสิ พวกเจ้าคือคนของตระกูลหนิง หรือว่าตระกูลอื่นๆกัน？”
ชายคนหนึ่งที่ใส่หน้ากากนั้นเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น “คนตาย ไม่จำเป็นต้องรู้เยอะขนาดนั้น！”
“ฆ่า！”
เสียงคำสั่งออก
หลายสิบคนที่ถือมีดอยู่ในมือนั้น ที่แวววับได้พุ่งเข้าไปหาหยางเฟิงเพื่อที่จะพยายามฆ่า！
มองเห็นดังนี้
หยางเฟิงนั้นมีสีหน้าที่ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ
ทันใดนั้น
เขานั้นได้หยิบ ปืนแก็ตลิง จากใต้โซฟานั้นออกมา ！
เมื่อมองเห็นในมือของหยางเฟิงนั้นถือปืนแก็ตลิง
คนใส่หน้ากากนั้นแอบหวั่น！
นักฆ่าหลายสิบคน ต่างก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ดวงตานั้นปรากฏถึงความหวาดกลัว
“หนีสิ！”
เสียงตะโกนดังขึ้น
คนนับสิบ ต่างก็รีบพุ่งหนีกัน
ให้ตายเถอะ ซวยจริงๆเลย！
ไม่มีใครบอกพวกเขา ว่าอันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ？
ว่าในมือของหยางเฟิงนั้น ว่าปืนแก็ตลิงนั้นมาจากไหน？
ในต้าเซี่ยนั้นห้ามพกปืนไม่ใช่หรอ？
ยิ่งกว่านั้นคือ นี่มันจงโจวนะ！
นี่มันใต้เท้าตีนเลยนะ！
แม้แต่พวกเขานั้น ก็หาปืนไม่ได้ด้วยซ้ำ ！
ปืนแก็ตลิงในมือของหยางเฟิง แม่มึงเถอะว่าพวกเขานั้นเอามาจากไหน！
งั้นจะตียังไงกัน？
นี่มันสู้ไม่ได้นะ！
ริมฝีปากของหยางเฟิงนั้นได้เผยถึงรอยยิ้มอันสลดสยอง“อยากหนีหรอ？สายไปแล้ว！”
เมื่อสิ้นเสียงลง
ก่อนที่หยางเฟิงจะเหนี่ยวไกล
เปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยง！
เปลวไฟสีฟ้านับไม่ถ้วน เขม่าปืนที่พุ่งออกมา
ปืนแก็ตลิงปืนกล ที่สำคัญคือยิงไวมาก
เดิมทีแล้วนาทีหนึ่งสามารถที่จะยิ่งลูกปืนออกมาได้พันกว่านัด
กระสุนพันกว่านัด ที่พุ่งออกมาทันใด
แค่กะพริบตา
ทั้งห้องนั้น ก็เปลี่ยนไปเป็นเหมือนนรก ！
นักฆ่าสิบกว่าคนนั้น แม้แต่เสียงร้องโหยหวนยังไม่ทันออก ก็เปลี่ยนเป็นรังผึ้งกันสะแล้ว！
ที่น่าสลดยิ่งกว่า
โดนตีจนเหมือนเนื้อบดอีก！
ทั้งพื้นนั้น กองเต็มไปด้วยซากศพ……
ไม่！
หากจะเอ่ยให้ถูก
น่าจะเป็นชิ้นซากศพ！
จากที่ยิงปืนแก็ตลิงอย่างบ้าระห่ำ เดิมทีก็ไม่มีซากศพที่สมบูรณ์แบบตั้งแต่แรกแล้ว
พื้นที่เต็มไปด้วยเลือดสดๆ
บนกำแพงก็เต็มไปด้วยรอยกระสุนปืนหลายพันนัด！
ดีที่หยางเฟิงนั้นเพื่อความปลอดภัย หยางเฟิงนั้นเลยทำความสะอาดห้องโรมแรมสะก่อน
ไม่อย่างงั้น
ในที่นี้
อาจจะทำให้ตกใจหลายคนได้！
มองไปที่พื้น หยางเฟิงสะบัดหัว：“ มดนั้นต้องใช้แรงหน่อยนะ อยากที่จะมาต่อสู้กับข้า ไอ้ไร้ประโยชน์！ ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ
สินะ！”
แม่มึงเถอะ！
หากเจ้าพวกนักฆ่าพวกนี้ ยังสามารถที่จะรับฟังเสียงของหยางเฟิงได้！
คงจะต้องโกรธแค้นแน่ๆ！
เจ้านั้นอยากที่จะทำหน้าเสแสร้งหรอ？
ภายในมือถือปืนแก็ตลิง
ไม่ใช่ว่าเหมือนรังแกเจ้าพวกคนอ่อนแอพวกนี้หรอกหรอ！
ไม่เอ่ยพร่ำ
พูดเยอะ พูดมากก็จะมีแต่น้ำตา！
ตึก！
หยางเฟิงนั้นโยนปืนแก็ตลิงออกจากมือ
ก่อนที่จะจุดบุหรี่ แล้วสูบเข้าไปลึกๆ
“หงส์แดง รอบหน้าหาปืนดีๆมาให้ฉันได้ไหมนะ ฉันรู้สึกว่าปืนยิงจรวดก็ไม่เลวเลยนะ！”
ยืนอยู่ด้านหลังของเขานั้น คือหงส์แดงนั่นเอง เมื่อได้ยินดังนั้นปากของเขานั้นอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา