เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 885
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 885
เธอนั้นสามารถที่จะหาปืนแก็ตลิงมาให้หยางเฟิง นี่มันก็ผิดกฎหมายแล้ว
หากไม่ใช่เพราะหยางเฟิงนั้นคือนักรบหมายเลขหนึ่งของเมืองต้าเซี่ย
ในเมืองจงโจว ภายใต้อำนาจนั้น
อย่าเอ่ยถึงปืนแก็ตลิงเลย แม้แต่ปืนลูกโม่ปกติก็อย่าคิดว่าจะหามาได้
แต่ว่าท่านแม่ทัพนั้นยังไม่พอใจอีก
อยากที่จะได้ปืนยิงจรวดมาอีก
ไม่งั้นเจ้าก็เอารถถังมาให้สะเลยเถอะ ！
เมื่อถึงเวลา ทั้งเมืองจงโจวหลายตระกูลคงจะต้องคุกเข่าให้ ！
“เจ้าเป็นคนยังไงกันแน่！”
“ทำเจ้าถึงมีปืนแก็ตลิง？”
“ปีศาจ！เจ้ามันคือปีศาจ！”
ในตอนนี้
ทุกคนนั้นตายไปหมดแล้ว ภายในการยิงนั้น หยางเฟิงนั้นได้ยักไว้คนหนึ่งเพื่อกลับไปบอกต่อ
เขานั้นได้ยืนงงค้างอยู่ครึ่งวันแล้ว
ในที่สุดก็คืนสติกลับมา！
เขานั้นมองไปที่ดวงตาของหยางเฟิง ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความน่ากลัว！
เมื่อก่อน เขานั้นฆ่าคนมามากมาย มีอาจารย์ อีกทั้งยังเป็นนักต่อสู้ที่แข็งแกร่งจากปรมาจารย์แดนใหญ่
แต่ว่าไม่เคยมีใคร ที่จะน่ากลัวเท่าหยางเฟิงมาก่อนเลย
ที่เลือดเย็นขนาดนี้！
นี่มันโหดเหี้ยมจริงๆ！
ตึง！
หยางเฟิงไม่พูดเยอะ ก่อนที่จะเอาเท้าไปเหยียบเขา
หงส์แดง ก่อนที่จะเอาเก้าอี้มา แล้วให้หยางเฟิงนั่งลง
“อ่าอ่าอ่า……”
“ปลอ่ยผมเถอะ！ปล่อยผมเถอะ！”
“เจ้ารู้ไหมว่าข้าคือใคร？เจ้ากล้าที่จะฆ่าคนของพวกข้าหรอ？”
ชายหนุ่มใส่หน้ากากที่โดนหยางเฟิงนั้นเหยียบไว้ ไม่หยุดที่จะร้องออกมา ！
เขานั้นพยายามใช้แรงดิ้น แต่ว่ามันนั้นไม่ทำให้หยางเฟิงนั้นขยับเลยแม้แต่น้อย！
หยางเฟิงนั้นสูบบุหรี่ ก่อนที่จะเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม“ใครใช้ให้พวกเจ้ามากัน？”
“เจ้าปล่อยข้านะ ไม่อย่างงั้นเจ้าจะต้องไม่ตายดีแน่！”ชายหนุ่มใส่หน้ากากเอ่ย
กึก！
หยางเฟิงใช้แรงเหยียบ
“อ้า！”
“ขาของข้า！ขาของข้า！”
“เจ็บจะตายแล้วโว้ย！”
หยางเฟิงเหยียบ ราวกับจะเหยียบให้ขาขาด！
เสียงร้องที่ดังอย่างเจ็บปวด ทำให้เขานั้นเจ็บคนเหมือนจะตาย ！
“ข้าเคยบอกแล้ว ว่าให้เจ้านั้นหุบปาก！”
หยางเฟิงออกแรงอีก
เสียงดังกรอบแกรบอีกรอบ！
นั้นเป็นเสียงของกระดูกแตก ที่โดนหยางเฟิงนั้นเหยียบ ！
แต่ว่าชายหนุ่มใส่หน้ากาก
แต่ว่าเขานั้นกลับไม่กล้าที่จะส่งเสียงออกมาอีก
ใบหน้าของเขานั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง และกัดไปที่ริมฝีปากอย่างแรง
ราวกับว่าเหมือนลูกแกะที่รอเชือด！
“พูดสิ ใครส่งเจ้ามาที่นี่？”
เมื่อถึงตอนนี้ ชายหนุ่มใส่หน้ากากนั้นไม่กล้าที่จะต่อกร ก่อนจะเอ่ย“คือตระกูลหนิง！ตระกูลหนิงส่งข้ามา！ผมขอร้อง ไว้ชีวิตผม
เถอะ……”
หยางเฟิงหรี่ตาลง ที่แท้ก็คือตระกูลหนิง ！
หรือว่าพวกเขาคิดว่า เขานั้นไม่กล้าที่จะลงมือกับพวกเขา ？
ความโกรธแค้นที่พุ่งพล่าน พุ่งเข้ามาในหัว ！
ใต้เท้าของหยางเฟิง ก่อนที่จะใช่แรงอีก！
แกร๊บ！
แกร๊บ！
กระดูกของชายใส่หน้ากากนั้น ได้โดนเหยียบจนแตกเป็นสองท่อน
เสียงร้องที่เจ็บปวด ทำให้ชายหนุ่มหน้ากากนั้นมีสีหน้าขาวซีด และไม่มีสีใดๆ
ใบหน้าของชายใส่หน้ากากนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาคิดไม่ถึงว่า หยางเฟิงนั้นจะน่ากลัวเพียงนี้！
“ตระกูลหนิงส่งคนมาจัดการภรรยาของข้าหรอ？”หยางเฟิงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเย็นชา
ชายใส่หน้ากากรีบเอ่ย“ใช่ใช่ใช่ ไว้ชีวิตข้าเถอะ！”
หากรู้ว่าหยางเฟิงน่ากลัวขนาดนี้ ถึงแม้จะฆ่าพวกเขา แต่ก็ไม่กล้าที่จะมาแล้ว！
หยางเฟิงเอ่ยด้วยความโกรธ“ไม่รู้จักที่ตายหรือไง！”
กล้าที่จะลงมือกับเย่เมิ่งเหยียน？
หรือคิดจริงๆว่าข้าไม่กล้าที่จะลงมือกับตระกูลหนิง？
แกร็บ！
หยางเฟิงใช้แรงเหยียบ สีหน้าของชายใส่หน้ากากบิดเบี้ยว ราวกับว่าเขานั้นได้เสียชีวิตไปแล้วอย่างงั้น
ทำร้ายเย่เมิ่งเหยียน？
ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง？
ในชณะเดียวกัน
ตระกูลหยาง
เย่เมิ่งเหยียน หยางติ่งเทียนและภรรยาของเขา ที่คุยกันอย่างสนุกสนาน
“พวกคุณไม่ทราบ ในตอนที่ปู่ของฉันนั้นช่วยหนูหาชายเร่ร่อนมาเป็นสามี ฉันนั้นคิดว่าตัวเองต้องจบแล้วแน่ๆเลย”
เย่เมิ่งเหยียนเอ่ยด้วยสีหน้าเกรงใจ“หนูคิดว่าทั้งชีวิตของหนูนั้น จะต้องไม่มีความสุขแน่ๆ แต่ไม่คิดเลยว่า……”