เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 886
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 886
เมื่อคิดถึงตอนต้น ที่หยางเฟิงนั้นมาเป็นลูกเขาตระกูลหยาง เย่เมิ่งเหยียนนั้นหมดคำจะเอ่ยจริงๆ
แต่ว่าในตอนแรก เย่เม่งเหยียนนั้นสงสารหยางเฟิง
ไม่อยากให้หยางเฟิงต้องเร่ร่อน ดังนั้นเลยยอมให้เขาอยู่
ไม่คิดเลยว่า เจ้าบ้านี่ แต่งงานวันที่สองก็หนีหายไปแล้ว
ทิ้งให้ตนเองนั้น ต้องรออยู่คนเดียว
หลังจากนั้น หยางเฟิงกลับมาแล้ว……
คิดถึงในตอนนี้ ภายในใจของเย่เมิ่งเหยียนนั้น ราวกับว่าเหมือนดังฝัน
หลงโยวหลิงมองไปที่หยางติ่งเทียน ก่อนจะถอนหายใจแล้วเอ่ย“หยางเฟิง นั้นเป็นเด็กดีนะ ผิดที่พวกเรา ให้เขานั้นต้องลำบาก！
หนูหาบ้านให้เขานั้น พวกเรานั้นต้องขอบคุณหนูนะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของหยางติ่งเทียนนั้นละอายใจ
ตอนแรกหยางติ่งเทียนนั้นทำเพื่อตระกูลหยาง เลยไล่แม่ของหยางเฟิงออกไป เลยทำให้พวกเขานั้นหมดที่พึ่ง
เพราะเย่เมิ่งเหยียน ในตอนที่หยางเฟิงนั้นหมดหวัง เธอนั้นหาบ้านให้เขา
เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว พ่ออย่างเขานั้นมันช่างล้มเหลวจริงๆ
ไม่แปลกที่หยางเฟิงในตอนนี้ ไม่ยอมที่จะยกโทษให้เขา！
หลงโยวหลิงถอนหายใจ“ต้องโทษพวกเราที่ไม่ได้ดูแลเขาดีๆ……เรื่องในปีนั้น……อ้า ไม่ต้องเอ่ยแล้วล่ะ！ เพียงแค่วันนี้ ไม่รู้
ว่าลูกคนนี้นั้น จะยอมยกโทษและให้โอกาสพวกเราหน่อยไหมนะในการทดแทนส่วนที่เหลือนี้！”
เย่เมิ่งเหยียนมองไปที่หลงโยวหลิง ก่อนจที่จะมองไปที่หยางติ่งเทียนที่มีสีหน้าละอายใจ
“คุณลุงคุณป้าคะ พวกคุณอยากให้ฉันไปคุยกับหยางเฟิงหรอคะ？”
เย่เมิ่งเหยียนนั้นฉลาด เธอนั้นเข้าใจความหมายของ หลงโยวหลิง！
เพราะหยางเฟิงนั้น ยอมฟังคำพูดของตนเอง ！
หากตนเองนั้นยอมให้เธอนั้น กลับมาไหว้บรรพบุรุษตระกูลหยาง หยางเฟิงอาจจะ……
ในตอนที่เย่เมิ่งเหยียนจะตอบกลับนั้น
หยางติ่งเทียนส่ายหัวแล้วเอ่ย“ไม่ต้อง！เมิ่งเหยียน พวกเราไม่ทำให้เจ้าลำบากหรอก พวกเราไม่อยากให้พวกเจ้านั้น ไม่มีความสุข
นะ！วันนี้ที่พวกเราเชิญเจ้ามา เพราะอยากจะเจอหน้าเจ้าเฉยๆ แล้วก็ขอบคุณที่ดูแลหยางเฟิง และให้ความอบอุ่นแก่เขา ที่พ่อคนนี้ไม่
สามารถให้เขาได้！”
“ในเวลาเดียวกัน！”
“วันนี้ที่พวกเรามาเจอกัน ก็พอจะแสดงออกถึงความตั้งใจของพวกเราตระกูลหยางนะ！เจ้ากับหยางเฟิง เป็นคนของตระกูลหยาง
หากใครจะมาทำร้ายพวกเจ้า พวกเราตระกูลหยางจะต้องไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่！”
เมื่อเอ่ยึงตอนนี้
หยางติ่งเทียนก็มีสีกน้าโกรธๆ
หลังจากนั้น
เขานั้นหัวเราะอย่างขมขื่น“ แต่ว่า ข้าอยากจะเยอีกอย่างนึง จริงๆแล้ววันนี้พวกเรารอคอย และหวังว่าเจ้าจะมากับเจ้าบ้านั่นด้วย！”
“ข้าที่เป็นพ่อนนั้น ไม่เคยจะทำในสิ่งที่พ่อที่ดีควรจะทำ ไม่ว่ายังไงคงจะทดแทนไม่ได้แล้วล่ะ！”
“คุณลุงหยาง ท่านอย่าเอ่ยเช่นนี้ไปเลยค่ะ！พวกเรานั้นเชื่อใจว่าในตอนนั้นท่านต้องมีเรื่องอะไรอื่นๆแน่นอนค่ะ！”
ก่อนที่ยังไม่เจอหยางติ่งเทียน
รู้ว่าหยางติ่งเทียนนั้นไล่แม่ของหยางเฟิงออกจากบ้าน
เย่เม่งเหยียนนั้นไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไหร่กับหยางติ่งเทียน
แต่เมื่อเธอมาแล้ว และอยากที่จะพยายามพัฒนาความสัมพันธ์ของหยางเฟิงกับตระกูลหยาง อยากให้สามีของตนนั้น มีบ้าน
แต่ว่าในตอนนี้เย่เมิ่งเหยียนนั้นเจอกับหยางติ่งเทียนจริงๆ
สายตาที่มองเห็นหยางติ่งเทียน สายตาที่ไร้อำนาจ สายตาที่จริงใจอย่างบอกไม่ถูก ！
เย่เมิ่งเหยียนนั้นรู้สึกตกใจ
เธอนั้นไม่เคยที่อยู่ต่อหน้าพ่อ แล้วมองเห็นสายตาที่เศร้าโศกเสียใจอะไรเช่นนี้
นี่มันจะเจ็บปวดขนาดไหนกัน！
นี่เป็นความทรงจำที่น่าเกลียด！
สายตาเช่นนี้ ความรู้สึกเช่นนี้
เหมือนกับถือมีด แล้วจะควักหัวใจของตนเองออกมา！
เย่เมิ่งเหยียนทราบดี
เรื่องในปีนั้น หยางติ่งเทียนนั้นยากที่จะตัดสินใจจริงๆ
ไม่อย่างงั้นจะมีพ่อคนไหน สามีคนไหน ที่จะเอาเมียและลูก ไล่ออกจากบ้าน ！
บทที่ 885
บทที่ 887