เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 899

เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 899
หยางติ่งเทียนมองไปที่หยางเฟิง หายใจเร็วขึ้นมา สีหน้าแดงก่ำ ทำอะไรไม่ถูกไปเลยทีเดียว

เขาอยากจะพูด แต่ไม่รู้ควรจะพูดอะไรบ้าง?

หลงโยวหลิงมองไปที่หยางเฟิง เปิดปากลังเลว่าควรจะพูดหรือไม่พูด?

หยางติ่งเทียนและหลงโยวหลิง รู้สึกประหม่าขึ้นมาทั้งสอง

ราวกับว่าที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่หยางเฟิง แต่กลับเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้เจอและผ่านอะไรมามาก แต่วินาทีนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวาย

ชั่วขณะ บรรยากาศก็มีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป

หยางเฟิงไม่ได้มองพวกเขา

เดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร ดึงเก้าอี้ออกมา นั่งลงไป จากนั้นหยิบถ้วยตะเกียบของเย่เมิ่งเหยียนขึ้นมา กินเหมือนไม่มีใครอยู่

พูดตามตรง หยางเฟิงหิวมากจริงๆ

เดิมทีที่โรงแรม เขาอยากกินข้าวแต่กลับเจอกลุ่มนักฆ่ากลุ่มหนึ่ง

จากนั้นก็ออกจากโรงแรมรีบมาถึงตระกูลหยางในที่สุด

หิวจนท้องร้องนานแล้ว

หยางติ่งเทียนมองไปที่หยางเฟิง มีหลายสิ่งที่จะพูดแท้ๆ แต่กลับพูดไม่ออกสักคำ

หลงโยวหลิงยิ่งรู้สึกว่า ตัวเองเป็นแม่เลี้ยงของหยางเฟิง บางอย่างไม่ค่อยสะดวกที่จะพูดออกมา

แต่ว่าเห็นหยางเฟิงกินอาหารของตัวเองคำใหญ่คำโต

ความตื่นเต้นในใจหลงโยวหลิงก็ซ่อนไม่ได้เลย

ขณะนี้

ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงกะทันหัน

หยาดน้ำตาร่วงลงมา ทีละหยดอย่างควบคุมไม่ได้

หยางเฟิงกินเยอะขนาดนี้ อดีตต้องเคยทนทุกข์ทรมานมามากแน่เลย

เด็กน่าสงสารคนนี้!

หลงโยวหลิงส่งสายตาให้หยางติ่งเทียน

หยางติ่งเทียนหน้าแดง

พูดตามตรง วันนี้หยางเฟิงทำให้เขาประหลาดใจหลายอย่างเกินไปจริงๆ

แม้หยางติ่งเทียนรู้ว่าหยางเฟิงจะมา แต่ในใจก็ไม่ค่อยมั่นใจ

เพราะว่าหยางเฟิงเกลียดตระกูลหยางเข้ากระดูก

แต่คิดไม่ถึงว่า หยางเฟิงจะมาจริงๆ

ไม่เพียงแต่มา ยังต่อยหนิงเหลยถิงและหยุนตงหยาง บินออกไปด้วยหมัดเดียว

ความสามารถแบบนี้ น่ากลัวกว่าเขาสักอีกจริงๆ

“หรูเยียน ลูกชายของพวกเราประสบความสำเร็จแล้ว เขาเก่งกว่าฉันอีก!”

ในใจหยางติ่งเทียน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเงียบๆ

มีลูกชายที่ดีขนาดนี้อย่างหยางเฟิง

ถึงแม้หยางเฟิงจะไม่ยอมรับพ่ออย่างตัวเอง

แต่ในใจหยางติ่งเทียน ยังคงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ!

เพราะว่า ไม่ว่าหยางเฟิงจะยอมรับพ่ออย่างตัวเองหรือไม่

แต่สายเลือดพ่อลูกของทั้งสอง ไม่มีวันถูกตัดขาด

หยางติ่งเทียนหายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆนั่งลงไป

เขาไม่ได้พูดอะไรเลย แค่มองไปที่หยางเฟิงเงียบๆ

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่พวกเขาสองพ่อลูกนั่งบนโต๊ะอาหารเดียวกัน

เย่เมิ่งเหยียนเดินเข้ามาแล้วพูด “ที่รัก กับข้าวนี่ป้าเป็นคนทำเองกับมือ”

หยางเฟิงไม่ได้พูด หยิบตะเกียบคีบขึ้นมาแล้วใส่เข้าไปในปากของตัวเอง

คนอื่นๆ ต่างจ้องมองที่หยางเฟิงกันหมด

เวลานี้ มีภาพแปลกๆเกิดขึ้นในตระกูลหยาง

หยางเฟิงกินข้าวอยู่บนโต๊ะอาหารคนเดียว

ข้างนอกก็เป็นศพคนนับพันศพ

และคนรอบข้าง ก็จ้องเขากินข้าวคนเดียว!

“เมนูนี้ป้าก็เป็นคนทำเอง ฉันลองแล้ว รสชาติไม่เร็วนะ”

เย่เมิ่งเหยียนพูดต่อ

ขณะนี้หลงโยวหลิง สะอื้นเบาๆขึ้นมาแล้ว

ตอนแรกเธอรับปากกับหรูเยียนว่าจะดูแลหยางเฟิงดีๆ แต่เธอทำไม่ได้

ตอนนี้หยางเฟิงกำลังกินอาหารที่ตัวเองทำ ความรู้สึกนี้อธิบายเป็นคำพูดได้ยากจริงๆ

หยางเฟิงไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้ากินกับข้าวอย่างเดียว

“แล้วก็เมนูนี้ด้วย เป็นจานที่ฉันชอบกินที่สุดเลย คุณลองดูไหม?”

เย่เมิ่งเหยียนมองหยางเฟิงด้วยสีหน้าคาดหวัง

หยางเฟิงก็ยังไม่พูด หยิบตะเกียบคีบกินขึ้นมา