เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 900
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 900
หยางเฟิงชิมอาหารแทบทุกจานบนโต๊ะด้วยเหตุผลต่างๆนานาของเย่เมิ่งเหยียน
และในเวลานี้หลงโยวหลิงน้ำตาไหลเต็มหน้าแล้ว
ส่วนหยางติ่งเทียนก็ตาแดงเหมือนกัน
เขามองเย่เมิ่งเหยียนอย่างซาบซึ้ง
เขารู้ว่า นี่เป็นความตั้งใจของเย่เมิ่งเหยียนเพื่อชดเชยความสัมพันธ์ระหว่างหยางติ่งเทียนและตระกูลหยาง
“ที่รัก ฉันรินไวน์ให้คุณแก้วหนึ่งนะ!”
พูดจบ เย่เมิ่งเหยียนก็รินไวน์ให้หยางเฟิงหนึ่งแก้ว
หยางเฟิงหยิบแก้วไวน์ขึ้น ดื่มไปในอึกเดียว
เรอ!
หยางเฟิงในขณะนี้ถือว่าอิ่มทั้งอาหารและเครื่องดื่ม อดไม่ได้ที่จะเรอออกมา
หลังจากกินเสร็จ
หยางเฟิงเงยหน้าขึ้นมองหลงโยวหลิง พูดเบาๆว่า “น้าหลง จริงๆแล้วฉันไม่ได้โทษป้า! ตอนเด็กๆป้าดีกับฉันที่สุดแล้ว ป้าต้องแต่งเข้าตระกูลหยางก็เพราะว่ามันจำเป็น แม่ฉันบอกกับฉันบ่อยๆ ในอนาคตถ้ามีโอกาสให้ฉันกตัญญูต่อป้าดีๆ”
“โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย!”
“หยางเฟิงไม่ต้องพูดแล้ว! นายไม่ต้องพูดแล้ว!”
“ฉันผิดต่อหรูเยียน! ฉันผิดต่อนาย!”
“ในตอนแรกหรูเยียน ขอให้ฉันช่วยดูแลนายดีๆ แต่หลายปีมานี้ ฉันทำอะไรไม่ได้เลย! ฉันทำอะไรไม่ได้เลย!”
ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง
หลงโยวหลิงอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาทันที
เธอโทษตัวเอง!
เธอเสียใจ!
หยางเฟิงส่ายหัวแล้วพูด “น้าหลง หลายปีมานี้ เผชิญหน้ากับไอ้แก่แบบนี้ ลำบากป้าจริงๆ!”
“ป้าสามารถยืนหยัดได้ตั้งหลายปี ป้าเป็นเหมือนแม่ฉัน ต่างเป็นผู้หญิงโง่คนหนึ่ง!”
เห็นสภาพหลงโยวหลิง ร้องไห้ฟูมฟาย
ในใจหยางเฟิงก็ถอนหายใจ
ตอนเด็กๆ แม่ของหยางเฟิงกับหลงโยวหลิงเป็นเพื่อนสนิทกัน ความสัมพันธ์ทั้งสองคนดีมาก
ถึงแม้ผู้หญิงสองคนจะตกหลุมรักผู้ชายคนเดียวกัน
แต่หลงโยวหลิงไม่เคยคิดที่จะทำลายการแต่งงานระหว่างหยางติ่งเทียนกับแม่ของหยางเฟิง
ในวันนั้น ตระกูลหยางเกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่
ตระกูลหยางทำให้คนที่ไม่สามารถรุกรานได้ขุ่นเคือง
หลิวหรูเยียน รีบตามหาหลงโยวหลิง
เธอขอให้หลงโยวหลิงแต่งงานกับหยางติ่งเทียน เพราะมีแต่การพึ่งพาความแข็งแกร่งของตระกูลหลงถึงจะช่วยตระกูลหยางได้!
ตอนแรกหลงโยวหลิง ปฏิเสธ
แต่ทนต่อคำวิงวอนของหลิวหรูเยียนไม่ได้ สุดท้ายหลงโยวหลิง ก็ตอบตกลงทั้งน้ำตา
แต่ตั้งแต่แต่งเข้าตระกูลหยางแล้ว
หลงโยวหลิงก็เริ่มมีชีวิตเป็นม่ายทั้งเป็น
พูดได้ว่า ในเรื่องครั้งนั้น
นอกจากแม่ของหยางเฟิงแล้ว
หลงโยวหลิงเป็นผู้หญิงคนที่สองที่เจ็บปวดที่สุด
สิ่งนี้ หยางเฟิงรู้ดี
เพราะก่อนที่แม่ของหยางเฟิงจะตาย จับมือของหยางเฟิงไว้ตลอด ให้เขาอย่าโกรธเกลียดหยางติ่งเทียน! อย่าโกรธเกลียดตระกูลหยาง! ยิ่งอย่าโกรธเกลียดหลงโยวหลิง!
ผู้หญิงโง่คนนี้!
ก่อนตาย ยังไม่ลืมผู้ชายที่ไร้หัวใจคนนั้นอีก
ในโลกนี้ มีผู้หญิงโง่ขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย?
หยางเฟิงยืนขึ้นมา จับมือเย่เมิ่งเหยียนไว้ สีหน้าเย็นชาเช่นเคยไม่เปลี่ยน
“กินอิ่มแล้ว ฉันก็ควรจะไปแล้ว!”
พูดแบบนี้เสร็จ หยางเฟิงก็จับเย่เมิ่งเหยียนจากไปโดยตรง
“เฟิงเอ๋อร์ นายยอมยกโทษให้ฉันไหม?”
เห็นหยางเฟิงจะจากไป
ในที่สุดหยางติ่งเทียนก็อดไม่ได้ที่จะถาม
เสียงพูดจบลง
บนหน้าของหยางติ่งเทียนเต็มไปด้วยความกลัว
เขาหวังว่าหยางเฟิงจะสามารถให้อภัยตัวเองที่เป็นพ่อคนนี้
หยางเฟิงหันหน้ามา มองหยางติ่งเทียนอย่างเย็นชา
“ให้ฉันยกโทษให้คุณ? คุณคู่ควรเหรอ?”
“ในตอนนั้น ถ้าคุณมีความกล้าหาญแค่นิดเดียว แม่ของฉันก็คงไม่ตายอย่างอนาถ!”
“ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ก็คือคุณ! ดังนั้นฉันไม่มีทางยกโทษให้คุณ!”
ตูม!
หยางเฟิงพูดเสียงดังฟังชัด