เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 914

เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 914
หัวใจของหยุนตงหยางทันใดนั้นก็เต้นขึ้นมาอย่างรุนแรง

หยุนจงเฮ่อถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง“เพราะอะไร？”

หยุนตงหยางพูด“หนิงเหลยถิงถูกคนของคนบ้านั่นฆ่าตายแล้ว พวกเราตระกูลหยุนเกรงว่าจะซ่อนไม่อยู่แล้วดังนั้นทำได้เพียงล่วงหน้า！”

หยุนจงเฮ่อไม่ได้พูดหลับตาลงอีกครั้งแล้ว

หยุนตงหยางไม่กล้าพูดอีก เขาไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองจะตัดสินใจยังไง

เพราะเรื่องชนิดนี้ไม่ใช่ที่เขาจะสามารถตัดสินใจได้

หลังนานมากหยุนจงเฮ่อพูดจาง ๆ “อดทนรอสักหน่อย อย่ารีบร้อน！”

ตอนนี้เวลายังไม่สุกงอม ยังไม่ถึงเวลาที่จะลงมือ

“ครับพ่อ！”

หยุนตงหยางไม่กล้ารบกวนพ่อของตัวเอง ถอยออกไปแล้วอย่างเงียบ ๆ

ถึงแม้หยุนตงหยางเป็นในฐานะผู้นำตระกูลของตระกูลหยุน

แต่อยู่ต่อหน้าพ่อของตัวเอง เขาไม่มีความน่าเกรงขามของผู้นำตระกูลมหาเศรษฐีใด ๆ เลยแม้แต่นิด

เพราะเขาชัดเจนมาก

ดูจากภายนอกตระกูลหยุนเป็นเขาที่เป็นคนตัดสินใจ

แต่ในความเป็นจริงแล้วคนที่ตัดสินใจอย่างแท้จริง เป็นหยุนจงเฮ่อพ่อของตัวเอง！

หลังหยุนตงหยางออกไปแล้ว หยุนจงเฮ่อลืมตาอีกครั้งแล้ว

ดวงตาคู่หนึ่งแหลมคมเหมือนมีดคมอย่างนั้น

ถึงแม้อายุมากถึงแปดสิบปีแล้วแต่หยุนจงเฮ่อทั้งคนดูขึ้นมาแล้วยังคงเหมือนกับห้าสิบหกสิบปี

เฮ้อ！

จู่ ๆ เสียงมังกรคำรามเสียงหนึ่ง

มังกรเทพตัวหนึ่งพุ่งบินออกไปจากร่างกายของหยุนจงเฮ่อ

ครื้น ๆ ！

ถ้ำเขาทั้งลูกจู่ ๆ ก็สั่นไหวขึ้นมาอย่างรุนแรงแล้ว สั่นคลอนใกล้จะถล่มลงมา ！

บนหน้าของหยุนจงเฮ่อเปิดเผยสีที่น่าเสียดายออกมา ถอนหายใจเบา ๆ เฮือกหนึ่งแล้วพูด“สุดท้ายยังคงขาดอีกนิดเดียว！”

เขาได้แอบซ่อนเกือบเป็นเวลาสิบปีแล้ว ต่างก็ค้นคว้าวิจัยชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรที่ตระกูลหยุนทิ้งไว้ตลอด

แต่ผ่านไปสิบปีแล้ว สุดท้ายเขารู้สึกยังคงขาดเวลาช่วงที่สำคัญเล็กน้อย

หยุนจงเฮ่ออดไม่ได้ที่จะพูดด่า“ไร้ค่าจริง ๆ ！”

เขาให้หยุนตงหยางช่วงชิงเวลาให้ตัวเอง คือไม่อยากให้ตัวเองเปิดเผยออกมาเร็วมากไป

เอาตามแผนการของเขา คือเอาแรงสนใจทั้งหมดย้ายมาที่บนตัวของตระกูลมหาเศรษฐีอื่น ๆ

ไม่ว่าเป็นตระกูลหนิงหรือตระกูลหยางต่างก็ได้หมด ขอแค่ตระกูลหยุนไม่ต้องเปิดเผยออกไปก็ไม่เป็นไรแล้ว

เพียงต้องการให้เวลาเขาหนึ่งปีอีก เขาก็เพียงพอแล้ว

แต่ตอนนี้！

หนิงเหลยถิงตายแล้ว ตระกูลหนิงถือว่าจบเห่แล้วเกรงว่าเขาก็แอบซ่อนไม่อยู่แล้ว

“ที่ดีที่สุดสามารถช่วงชิงเวลามาสักนิดให้กับเราอีก ถ้าไม่ได้……”

สองดวงตาที่มืดสลัวของหยุนจงเฮ่อเปิดเผยแสงที่ต้องการไปค้นหาออกมา

ในสมองของเขา ในพริบตาก็กระพริบเงาร่างหนึ่ง

สีหน้าของหยุนจงเฮ่อทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นหวาดกลัวมาก

ถึงแม้เขาได้เตรียมพร้อมอย่างเพียงพอแล้ว แต่เผชิญหน้าต่อคนบ้านั่นยังคงไม่มีความมั่นใจใด ๆ

คนบ้านั่นคือน่ากลัวมากแล้วจริง ๆ

การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของจงโจวนั่นเมื่อสิบก่อน เขายังคงจำได้อย่างชัดเจน

แปดตระกูลมหาเศรษฐี สี่ตระกูลมหาเศรษฐีถูกทำลายในคืนเดียว

ไม่เพียงอย่างนี้ คนบ้านั่นยังพูดออกมา จงโจวเพียงต้องการแค่สี่ตระกูลมหาเศรษฐี！

นับจากวันนั้นมาทุกคนต่างก็รู้ มหาเศรษฐีก็ไม่ใช่การดำรงอยู่ที่สูงส่งนั่นอีกแล้ว

ก็คือวันนั้นหยุนจงเฮ่อ เลือกเอาตำแหน่งผู้นำตระกูลของตระกูลหยุนมอบให้กับหยุนตงหยางลูกชายของตัวเอง

และเขาเลือกที่จะแอบซ่อนหายตัวไป ซ่อนที่ถ้ำเขาสวนด้านหลังของตระกูลหยุนเก็บตัวฝึกฝนชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกร

พอแกว่งก็ผ่านไปเป็นเวลาสิบปีแล้ว

และตอนนี้ตัวเองเกรงว่าก็มาถึงเวลาที่จะต้องลงมือแล้ว

หยุนจงเฮ่อไม่ได้คิดมาก ไม่นานปรับอารมณ์ของตัวเองให้ดีแล้ว

เหมือนต่างก็ไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก่อนอย่างนั้น ทั้งคนนั่งสมาธิบนพื้นเหมือนคนตายคนหนึ่งอีกครั้ง

……

เวลานี้

ในป่าไม้ไผ่หลังหนึ่งในเขตชานเมืองจงโจว