เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 936
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 936
ในขณะเดียวกัน
ในสนามกีฬาชั้นสอง
ภายด้านหลังของเสา ได้มีสายตาที่แหลมคมคู่หนึ่งที่มีพิษและดุดันโผล่มา
และหยุนเฟยฉางในตอนนี้ ได้ผิดหน้าตา สายตาที่มองไปแล้วไม่มีความรู้สึกใดๆ และสายตาที่เย็นชาราวกับในห้องเย็น！
เขามองเห็นมือที่ให้สัญญาณจากหลงเฟยหยู
เขานั้นได้มาถึงด้านหลังของเสา
เขาเปิดกล่องปืนออกมา！
ก่อนที่หยุนเฟยฉางนั้นจะประกอบปืนไรเฟิลซุ่มยิงอย่างคล่องแคล่ว แล้วหันลำกล้องไป และมองหาจุดประสงค์
นิ้วที่พร้อมจะเหนี่ยวไกล ค่อยๆขยับ พร้อมที่่จะปล่อยลูกปืนใส่หยางเฟิงที่กำลังพูดคุยกับคนอื่นอยู่
ก่อนที่อีกมือหนึ่ง นั้นจะค่อยๆวางไว้ที่จุดพร้อมเหนี่ยวไกล
ปืนเล็งไปที่หยางเฟิง และไม่ได้มีการเบี่ยงเบนเลยแม้แต่น้อย
เพียงแค่เขานั้นอยากจะเหนี่ยวไกล หยางเฟิงนั้นจะต้องตายภายใต้น้ำมือปืนของเขา！
รอยยิ้มที่พึงพอใจนั้น ได้เผยปรากฏออกมาจากมุมปากของหยุนเฟยฉาง
เขาในตอนนี้นั้น ราวกับว่ามองเห็นหยางเฟิงนั้นโดนตนเองลั่นไกลฆ่าไปแล้ว
เมื่อคิดได้ว่า หยางเฟิงนั้นได้ตายในน้ำมือของตนเอง
ภายในใจของหยุนเฟยฉางนั้นอดไม่ได้ที่จะมีความสุข！
ในขณะเดียวกันนั้น
นิ้วมือของเขานั้นค่อยๆออกแรง เตรียมพร้อมที่จะโจมตีเหนี่ยวไกลออกไป
ทันใดนั้น
ก่อนที่จะได้มีมือหนึ่งตบที่ไหล่ของเขาเบาๆ
หยุนเฟยฉางนั้นรู้สึกว่าร่างกายของเขานั้นขนลุกไปทั้งร่างกาย！
ทำไมถึงมีคนได้กัน？
หลงเฟยหยูไม่ได้เอ่ยไว้หรอว่าบนชั้นสองนั้นได้กวาดคนออกไปหมดแล้ว？
นี่มันอะไรกันแน่？
อีกทั้งตนเองนั้น ก็ยังเป็นถึงปรมาจารย์จากแดนปรมาจารย์
แต่ว่าเขานั้นกลับไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าหรืออะไรเลย
ก่อนที่จะมีคนได้เอามือมาวางบนไหล่ของเขา เขาถึงรู้สึกตัว！
“ของชิ้นนี้ของเจ้านั้นเล่นสนุกไหม？ไม่งั้นให้ข้ายืมลองเล่นหน่อยสิ？”
หยุนเฟยฉางนั้นได้หันหลังไป
ที่ดึงดูดสายตาของเขานั้นก็คือใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“เจ้า……”
ฟืด！
ไม่รอให้หยุนเฟยฉางนั้นได้เอ่ยอะไร
เสือขาวนั้นได้ใช้มีดนั้น ปาดไปที่คอของหยุนเฟยฉาง ก่อนที่จะทำให้เขานั้นเป็นลมหมดสติไป
พุย！
เสือขาวนั้นได้ถุยน้ำลายใส่บนร่างกายของหยุนเฟยฉาง ก่อนที่จะเอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่อยากมอง“เจ้าที่เหมือนแค่นกเนี่ยนะ อยากที่จะมาฆ่าท่านแม่ทัพ ไม่รู้จักกำลังตนเองเอาสะเลย！”
เมื่อเอ่ยไป
ก่อนที่เสือขาวนั้นจะหยิบปืนขึ้นมาแล้วมองไปมา
“โอ้วพระเจ้าเถอะ ของสิ่งนี้มันไม่ดีเลย อีกทั้งยังจะทำให้ทำร้ายถึงแก่ชีวิตคนอีก！”
“แต่ว่าน่าเสียดาย น่าเสียดาย ที่เจ้านั้นพบนั่นก็คือท่านแม่ทัพนะ！”
“ในตอนที่พวกเจ้านั่นส่งงานกัน ก็ถูกท่านแม่ทัพพบสะแล้ว……”
เมื่อเอ่ยจบ เสือขาวนั้นไม่ได้มองไปที่หยุนเฟยฉางเลยแม้แต่น้อย
จะเห็นเพียงแค่มือในการจับปืนไรเฟิลของเขานั้น ชำนาญกว่าหยุนเฟยฉางสะอีก！
เสือขาวนั้นหยิบฟืนขึ้นมาวางบนบ่า ก่อนที่จะไม่มีการลังเลใดๆ เล็งเป้าหมายแล้วลั่นไกลออกไป ！
ตึง！
กระสุนหนึ่งนัด
ที่พุ่งออกไปราวกับสายฟ้า
ในตอนนี้ ที่ห้องอาหารชั้นหนึ่ง หยางเฟิงที่กำลังคุยกันกับคนอื่นๆ
ทันใดนั้น ได้มีเสียงปืนดังขึ้น
ไม่รอให้คนอื่นๆได้ทันรู้สึกตัว ก่อนที่จะมีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดออกมา
สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป ก่อนที่จะรีบหันหน้าไปดู
มีเพียงแค่ หลงเฟยหยูที่ล้มลงกับพื้น กระสุนหนึ่งนัดได้พุ่งทะลุขาของเขาเป็นรู ก่อนที่จะมีเลือดสดไหลออกมาไม่หยุด
อ้า！
อ้า！
อ้า！
ในสถานที่มีผู้หญิงหลายคน เมื่อเห็นเลือดสดแล้ว ต่างก็ตกใจจนร้องออกมา
ถึงแม้จะเป็นผู้ชาย ต่างก็มีสีหน้าขาวซีด
พวกเขานั้นคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าในสถานที่ที่มีบอดี้การ์ดรัดกุมขนาดนี้ จะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น
อีกทั้งคนที่โดนยิงนั้น ก็เป็นคุณชายของตระกูลหลง ——หลงเฟยหยู！
“รีบวิ่งๆ！มีฆาตกร！”
ทันใดนั้น ทั้งภายในงานนั้นต่างก็วุ่นวายไปหมด
หลงเฟยหยูสีหน้าเปลี่ยนไป เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เรื่องนั้นจะเปลี่ยนไปเช่นนี้？
แล้วทำไมกระสุนนั้น ถึงได้มาอยู่บนตัวของตนเอง？