เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 964
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 964
ทั้งสองกอดกันร้องไห้
โดยเฉพาะหยางติ่งเทียน
น้ำตาของเขาไหลออกมาด้วยความสำนึกผิด!
เขาทำผิดต่อผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว
จะทำผิดต่อผู้หญิงอีกคนไม่ได้
ตอนนั้นหากถ้าไม่ใช่เพราะเขาแม่ของหยางเฟิงคงไม่ตาย
ตอนนี้เขาจะมองดูผู้หญิงอีกคนหนึ่งมาตายเพราะเขาต่อหน้าต่อหน้าได้อย่างไร!
ขณะหยางเฟิงไม่รู้จะพูดอะไร
เขามีความรู้สึกที่มากมาย
ผ่านไปสักครู่หนึ่ง
“เฮ้อ……”
หยางเฟิงถอนหายใจ
“ตอนแม่กำลังจะตาย แม่ขอให้ยกโทษให้คุณ!”
“ถ้าฉันฆ่าคุณแม่คงไม่มีความสุข!”
“ผู้หญิงซื่อบื่อคนนั้นขณะที่กำลังจะตาย ยังคิดถึงแต่คุณและพูดถึงแต่คุณ!”
หยางเฟิงมองไปที่หยางติ่งเทียน
ความคิดถึงที่มีต่อแม่ทำให้น้ำตาเขาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
เขาอยากจะฆ่าหยางติ่งเทียนจริงๆ
ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ปกป้องเขาและแม่
ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
แม่ของเขาคงจะไม่ตายเช่นกัน!
แต่……
เขาไม่สามารถฆ่าหยางติ่งเทียนได้
เพราะหยางติ่งเทียนเป็นพ่อของเขา
เพราะแม่ไม่อยากให้เขาฆ่าพ่อตัวเอง!
“อ๊าาา!”
“หรูเยียน! หรูเยียน!”
“ฉันขอโทษ! ฉันขอโทษ! ฉัน หยางติ่งเทียนมันไม่ใช่คน!”
“อ๊าอ๊าอ๊าอ๊าอ๊า…”
ได้ยินเช่นนี้
หยางติ่งเทียนชายผู้เด็ดเดี่ยวแน่วแน่ อดไม่ได้ที่จะตะโกนร้องไห้ออกมาทันที!
ผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด
แม้แต่ขณะที่เธอกำลังจะตาย เธอยังคงคิดเผื่อเขา ยังคิดที่จะปกป้องเขา!
ไร้ค่า!
ฉันมันไร้ค่า!
เขาไม่สามารถปกป้องผู้หญิงที่รัก
จึงทำให้ผู้หญิงที่เขารักตายท่ามกลางความหิวโหยและหนาวเหน็บ
โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย
สมควรตาย!
ฉันมันสมควรตายจริงๆ!
ขณะนี้
หยางติ่งเทียนกล่าวโทษตัวเองและรู้สึกผิดอย่างถึงที่สุด
เขาอยากตายเพื่อไปพบกับแม่ของหยางเฟิงจริงๆ!
“ติ่งเทียน! ติ่งเทียน!”
“อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้!”
“คุณยังมีฉัน! คุณยังมีฉัน!”
“ตอนนั้นฉันสัญญากับหรูเยียนว่าจะดูแลคุณอย่างดี คุณจะเป็นอะไรไปไม่ได้!”
หลงโยวหลิงกอดหยางติ่งเทียนไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง น้ำตาไหลอาบแก้ม
หยางเฟิงมองไปยังพวกเขาทั้งสองโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เขาหายใจเข้าลึกๆ จ้องหยางติ่งเทียนอย่างลึกซึ้งและพูดว่า “นับจากนี้ไปจงทำดีกับป้าหลงให้มากขึ้น! คุณทำร้ายหัวใจผู้หญิงคนหนึ่งแล้วอย่าทำร้ายหัวใจผู้หญิงอีกคนหนึ่ง!”
“จำไว้…..
“เป็นลูกผู้ชาย อย่าทำให้ผู้หญิงร้องไห้ มิฉะนั้นคุณก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกผู้ชายจริงๆ!”
พูดจบ
หยางเฟิงหันหลังและจากไป
อารมณ์ของเขาซับซ้อนอย่างที่สุด
เขาอยู่ในบ้านหลังนี้นานเกินไปไม่ได้!
บ้านหลังนี้ มีความทรงจำที่เลวร้ายมากเหลือเกิน…
หยางติ่งเทียนเงยหน้าขึ้น
เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
เขาอยากจะเรียกหยางเฟิงให้หยุด
แต่เขาไม่รู้จะพูดอย่างไร
เขารู้ดีว่า
เฟิงเออร์ของเขา! ลูกชายแท้ๆของเข้า! ลูกชายคนเดียวของเขา!
ไม่มีทายกโทษให้เขาอย่างแน่นอน!
การตายของแม่
มันเป็นปมที่แก้ยากของหยางเฟิงมาตลอด…
สักพัก
ร่างของหยางเฟิงก็หายไปในความมืด
มองหลังของหยางเฟิงที่จากไป
หยางติ่งเทียนหายใจเข้าลึก ๆ
“ลูกชาย พ่อไม่เก่งเท่าแก! พ่อไม่เก่งเท่าแก!”
“ทั้งหมดเป็นเพราะฉันเป็นพ่อไม่ดี จึงทำให้แกรักเย่เมิ่งเหยียนอย่างสุดหัวใจหรือ?”
“แกอย่าผิดพลาดเหมือนพ่อ แกไม่อยากให้เย่เมิ่งเยียนเป็นเหมือนแม่แก!”