เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 972
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 972
“ในเมื่อคุณกล้าทรยศหักหลังฉัน งั้นก็รับสิ่งตอบแทนไปก็แล้วกัน！”
“แกต้องการจะทำอะไร？”
หยุนจงเฮ่อมองเจ้าสำนักอยู่ด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว
“ฮึ ๆ ！ไม่อยากจะทำอะไร ฉันเพียงแค่อยากที่จะให้คุณอยากมีชีวิตก็มีไม่ได้！อยากตายก็ตายไม่ได้！”
“คนบ้า！แกเป็นคนบ้า！”
“เก่งจริง แกก็ฆ่าฉันไปเลยสิ！ฆ่าฉันไปเลยสิ！”
หยุนจงเฮ่อคำรามด้วยความโกรธไม่หยุด
เจ้าสำนักสะบัดมือแล้ว
ทันใดนั้นคนชุดดำสองสามคนก็เอาหยุนจงเฮ่อลากออกไปแล้ว
เวลานี้
ด้านหน้าของอาคารไม้ไผ่
คนชุดดำยืนอยู่นับร้อยคนเต็ม ๆ
คนชุดดำเหล่านี้ทั้งหมดต่างก็ใส่หน้ากากอยู่
พวกเขาทำได้เพียงมองเห็นดวงตา ที่อื่น ๆ อะไรต่างก็มองไม่เห็น
แต่นาทีนี้
ทุกคนมีใบหน้าที่เคารพ
ไม่กล้ามีคนไม่เคารพต่อเจ้าสำนักใด ๆ
แข็งแกร่งอย่างหยุนจงเฮ่อ
ผู้แข็งแกร่งที่บรรลุแดนแปรเทพชนิดนี้
ล่วงเกินเจ้าสำนักแล้วก็คือมีจุดจบที่น่าเศร้า
สายตาของเจ้าสำนักกวาดมองทุกคน
ทันใดนั้น
ทุกคนกลั้นหายใจรวบรวมสติ รู้สึกว่าหายใจต่างก็เปลี่ยนเป็นยากลำบากขึ้นมาแล้ว
“ฮิ ๆ ！”
จู่ ๆ
เจ้าสำนักยิ้มขึ้นมาแล้ว
“พวกนายไม่ต้องตื่นเต้นมากเกินไป คนทรยศก็เป็นจุดจบหนึ่งอย่างนี้！”
“นับจากวันนี้ไป ทุกคนอพยพออกจากจงโจว！”
“จงโจวนี้ไม่มีมูลค่าที่จะอยู่ต่อแล้ว！”
พูดจบ
บนใบหน้าของเจ้าสำนักก็เปิดเผยความรู้สึกที่ถอนใจออกมา
เขาได้อยู่ต่อที่จงโจวหลายปีมากแล้ว
ตอนนี้……เป็นเวลาที่จะออกไปแล้ว
ชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรของตระกูลหนิงกับตระกูลหยุนได้ตกลงในมือของเขาแล้ว
และชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรของตระกูลหยางกับตระกูลหลง คงจะตกลงในมือของเด็กที่ชื่อว่าหยางเฟิงคนนั้นแล้ว
อยู่ต่อที่นี่ไม่มีความหมายใด ๆ แล้ว
“ครับ！”
คนนับร้อยร้องตะโกนออกมาพร้อมกัน
ฟิ้ว！
ฟิ้ว！
ฟิ้ว！
……
หลังจากนั้น
เงาจางแต่ละเงาก็ออกไปอย่างรวดเร็ว
ในพริบตา
อาคารไม้ไผ่ก็ว่างเปล่าขึ้นมาแล้ว
มีเพียงคนเสื้อคลุมดำยังอยู่ต่อที่นี่
เขาลังเลสักพักเอ่ยปากพูด
“เจ้าสำนัก หยางเฟิงนั่น……”
“ไม่รีบร้อน เขายังมีมูลค่าอยู่！”
ๆ ดื่มชาแล้วอึกหนึ่ง ถามอย่างจาง ๆ
“ตงไห่ทางนั้นได้จัดวางเรียบร้อยแล้ว ก็รอหยางเฟิงกลับไปแล้ว！”
คนเสื้อคลุมดำเงยหน้าขึ้นมา เปิดเผยหน้าผีที่เหมือนยิ้มก็ไม่ยิ้ม เหมือนร้องไห้ก็ไม่ร้องไห้ออกมา
“ดีมาก！นายทำได้ดีมาก！”
“นายออกไปก่อนเถอะ！”
เจ้าสำนักสะบัดมือแล้ว
“ครับ！”
คนเสื้อคลุมดำหมุนตัวออกไปอย่างไม่ได้ลังเล
หลังคนเสื้อคลุมดำออกไป
เจ้าสำนักนี่ถึงเอาน้ำชาดื่มรวดเดียวจนหมด ยิ้มเบา ๆ พูด“อยากจะดูจริง ๆ ตอนนี้หยางเฟิงสรุปแล้วเป็นยังไง！”
พูดอยู่
เจ้าสำนักเดินออกจากอาคารไม้ไผ่
เขาใส่หน้ากากหนึ่งที่ว่างเปล่า
มีเพียงสองดวงตาที่ขุ่นมั่วนั้น เหมือนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด！
“ถึงเวลาที่ควรจะกลับไปแล้ว！”
ครื้น ๆ ！
เจ้าสำนักพอสะบัดมือ
อาคารไม้ไผ่ทั้งหลังก็พังทลายลง！
เจ้าสำนักมองต่างก็ไม่มองสักแวบหนึ่ง หมุนตัวออกไป
ในพริบตาก็หายตัวไป
เพียงแค่ทิ้งซากปรักหักพังของอาคารไม้ไผ่ไว้！
……
“พ่อ รีบมาช่วยหนู！”
“พ่อ หนูถูกคนชั่วจับไปแล้ว！”
“พ่อ……”
“เร็ว ๆ ๆ ！”
“เร็วหน่อย！เร็วอีกหน่อยสิ！”
เสียงของลูกสาวขอความช่วยเหลือ สะท้อนกลับมาในสมองของหยางเฟิงไม่หยุด
โอ๊ย ๆ ๆ！
นาทีนี้
ใจของหยางเฟิงร้อนรนดั่งไฟ เขาได้เป็นปีศาจบ้าอย่างสิ้นเชิงแล้ว
กลิ่นไอความชั่วร้ายบนตัวพุ่งขึ้นฟ้าอย่างควบคุมไม่ได้！
หยางพั่นพั่นแค่ห้าขวบ หล่อนก็ได้ถูกลักพาตัวหลายครั้งแล้ว